|
|
||
|
|
 Ruf’s
Blues Caravan geeft met een jaarlijks wisselende bezetting kansen aan
jonge bluesartiesten om zich aan een breed publiek te tonen. Dit jaar
gaat de elfde editie van de karavaan andermaal door onder de naam
'Girls With Guitars'. Girls With Guitars zag het levenslicht in 2011
met o.a. de inmiddels bekend geworden Samantha Fish. Voor 2015 koos het
Duitse Ruf Records andermaal voor drie vrouwelijke gitaristen. Dat deze
formatie aantrad in Palethe in Overpelt was een enorme opsteker voor
het cultuurcentrum.De Italiaanse Eliana Cargnelutti en de Amerikaanse Heather Crosse en Sadie Johnson waren de drie gitaristen in deze ‘Girls With Guitars’. Eliana en Sadie spelen zowel ritme als lead, terwijl Heather de Danelectro-bas hanteert. Drummer van dienst was Denis Palatin. Met het eerste nummer ‘Girl Band’ uit de cd ‘Girls With Guitars’ was de toon meteen gezet. De dames zijn niet vies van een stevige portie bluesrock. De set was een mix van songs uit de cd, die als ondersteuning voor deze tour werd uitgebracht, alsook uit het album ‘Electric Woman’ van Cargnelutti. Eliana is duidelijk de meest getalenteerde songschrijfster en dat bewees ze met ‘Why Do I Sing The Blues’ en het knappe ‘Eliana’s Boogie’ dat ze aankondigde als een spaghettiboogie.  Uit
hun gezamenlijk opgenomen album hoorden we nog o.a. ‘This House Just
Ain’t My Home’ en ‘Feelin Alright’. Om beurten namen de dames plaats
achter de microfoon, maar dan valt het toch op dat bassiste Heather
Crosse de aangenaamste bluesstem heeft. Dat ze fan is van Etta James,
Big Mama Thornton en Koko Taylor heeft haar vocaal zeker beïnvloed.
Crosse heeft dat lekker zwart klinkend, schurend kantje in haar stem
dat bij Eliana en Sadie jammer genoeg ontbreekt. Sadie heeft dan weer
alles in zich om een showbeest te zijn en het publiek deel te laten
zijn van het optreden. Kortom, het drietal vulde mekaar perfect aan. De
dames hebben ook een neus voor covers. Van Big Mama Thornton kozen ze
voor ‘My Man Called Me’ en Koko Taylor passeerde de revue via het door
Willie Dixon geschreven ‘Wang Dang Doodle’. Maar ook instrumentaal
haalden ze hun slag thuis. Hun versie van Freddie Kings ‘Hideaway’ was
zonder meer één van de betere die wij, naast het origineel, al hadden
gehoord. In
hun zoektocht naar geschikte songs om te coveren durven ze ook al eens
buiten de bluesschatkist grabbelen. AC/DC’s ‘There’s Gonna Be Some
Rockin’’ stond broederlijk naast ‘Walking By Myself’ van Gary Moore.
Ongetwijfeld zullen deze dames naam maken in de bluesrockscene.
Gitaartechnisch is dit trio uiterst bekwaam en Sadie Johnson heeft nu
al de allures van een echte frontvrouw die klaar is voor de grote
bluespodia. Binnen enkele jaren zullen deze dames wellicht onbetaalbaar
worden en enkel nog op de grotere festivals hun ding gaan doen. Wij
mochten ze echter al ervaren in Palethe in Overpelt. Bedankt!Lambert Smits
terug naar de index van de concert- en festivalrecensies
|
foto's: © Lambert Smits _____________________
|
