|
||
|
De eerste band, Boogie Beasts, is een Belgisch-Frans gezelschap en in de gegeven omstandigheden zorgde dit voor een aparte symboliek. We zagen deze band al enkele keren aan het werk en doorgaans is dit een nogal vrij stevige bedoening. Hier waren we aangenaam verrast door een gematigd volume waardoor we eindelijk écht konden horen wat de jongens precies doen. Frontman Jan Jaspers droeg een petje met het opschrift 'Burnside Style' en bij momenten was de Fat Possumsound niet zo heel ver weg. Dat was vooral de verdienste van drummer Gert Servaes die zijn 'discobeat' (we kunnen geen betere term verzinnen) naadloos liet aansluiten bij de opzwepende 'Hill County Blues' van de voormannen. Of zullen we het 'Hill County Boogie' noemen? Een groot gedeelte van het publiek was echt wel mee, al moeten we bekennen dat de repetitieve beats van de beasts ons niet echt in trance brachten, zoals een R.L. Burnside dat destijds wél kon. Al bij al waren de Boogie Beasts een gezellige opener. Het was een blij weerzien met Sharrie Williams & The Wiseguys! We herinneren ons nog levendig haar dampende concerten op de teloorgegane Blues Estafette in Utrecht, nu al een eeuwigheid van pakweg vijftien jaar geleden. Ze heeft een nieuwe band, met een bijzonder onderbouwende toetsenman uit Berlijn en een fenomenale bassist uit Boedapest. Sharrie werkte op het gemoed van de toeschouwers met songs als 'The World Is In Trouble'. Ze borduurde het thema 'liefde en hoop' als rode draad doorheen haar repertoire dat naast blues evenzeer vervuld was van soul, gospel, funk en rock. Her en der maakten toeschouwers het 'peace-teken' en wanneer Sharrie triomfantelijk meldde dat ze al negentien jaar geen cocaïne heeft aangeraakt, bereikte het 'yes-we-can-gevoel' zijn hoogtepunt. Deze kleine grote madam heeft andermaal gescoord... Na Sharrie's concert gingen we even piepen in de aanbouwtent waar de Britse Dollar Bill & His One Man Band telkens voor de pauzemuziek zorgde. Hij reeg de bluesklassiekers rudimentair aan elkaar, gebruikmakend van gitaar, harmonica en voetdrums. Ook deze sympathieke gabber kon op bijval van het publiek rekenen, al gebiedt de eerlijkheid ons te zeggen dat we al boeiender one-man-bands aan het werk hebben gezien. Ian Siegal dan. De Britse bluesgod acteerde de onomstotelijke duivel. Gemeen grommend, vaak refererend naar Howling Wolf, scandeerde hij zijn vunzige vetzakkerij. Plezante vetzakkerij, dat wel. We citeren even een flard uit zijn interpretatie van 'Back Door Man': “We go home to eat rice and beans, but I eat more pussy than all of you men ever have seen.” Zalig toch! En zijn priemende ogen raakten ons diep, terwijl het gemene mondhoeklachje ons met de neus op de feiten drukte, zijnde het sprankelende, inventieve gitaarspel van Siegal zelf, maar net zozeer van de Nederlandse Dusty Ciggaar. Kijk, dit is nu eens het ultieme schoolvoorbeeld van de spreekwoordelijke twaalf maten en drie akkoorden die muzikaal behendig worden omzeild, terwijl het onversneden en pure bluesgevoel toch aanwezig is. Grote klasse, mijnheer Siegal! Bedankt, om er ons toch maar weer eens fijntjes op te wijzen dat Britse blues – we waren het haast vergeten – écht wel bestaat... Onder de noemer 'The New Blues Generation' mochten Jarekus Singleton en zijn band, aangevuld met saxofonist Gordon Beadle, het festival afsluiten. Dat gebeurde iets minder spetterend dan wat we van een afsluiter verwachtten. Alles had te maken met de terreuraanslagen in Parijs, die op Jarekus een diepe indruk hadden achtergelaten. Daags voordien waren ze in Frankrijk en Jarekus was heel erg aangeslagen. Sax Beadle zette enkele nummers in en we konden ons niet van de indruk ontdoen dat de combinatie met de Mississippibluesband niet helemaal klopte. Jarekus van zijn kant, toonde een groot professionalisme door zijn set technisch perfect af te werken. Hij bracht het gekende repertoire, in hoofdzaak afkomstig van zijn Alligator-cd 'Refuse To Lose'. Snedige, bitsige hedendaagse blues werd ons deel, maar... Jarekus vermeed oogcontact met het publiek en sprak hen ook amper aan. We hebben er alle begrip voor, dat in de belevingswereld van een Amerikaan de afstand tussen Parijs en Haringe maar een peulschil is, dat die Amerikaan de geopolitieke situatie hier niet snapt en dat zijn gedachten uitgingen naar zijn thuishaven en zijn familie. Jarekus heeft dan ook de resterende twaalf concerten van zijn tour geannuleerd (die zouden voor het overgrote deel in Frankrijk plaatsvinden). We zullen de zestiende editie van Blaublues niet licht vergeten. Elk van de bands ging op zijn manier om met het zinloze geweld dat vandaag hoogtij viert. Het publiek kwam in een rollercoaster van emoties terecht, maar de muziek werkte relativerend. Discussies over wat wél en wat niet blues was, moesten het onderspit delven voor ongeveer driehonderdvijftig neuzen die vanavond in dezelfde richting stonden. De richting van vooruitzien, positief blijven, vertrouwen hebben en hopen op een voorspoedige toekomst... Franky Bruneel
terug naar de index van de concert- en festivalrecensies
|
foto's: © Franky Bruneel _____________________
|