|
|
||
|
|
Openers van dienst in de Juke Joint zijn The Handsome Fellows, een lokale band die het, what’s in a name, BRUL-contest had gewonnen. In een vrij klassieke bezetting, zang & harmonica, gitaar, bas en drums, brengen de Fellows redelijk rockende, soms stomende… juke joint blues. Stel, je bent op roadtrip ergens zuidelijk in de US of A, en omdat je zowat uitgedroogd bent, stop je aan een roadhouse café… wel, dat is de blues die je daar waarschijnlijk zal horen, stampend, rockend, niet zo héél erg verfijnd, maar wel gezellig. Hun set zit vrij goed in mekaar met de nodige variatie, want naast de meestal uptempo nummers, is er ook plaats voor een rustiger moment. Ook een flard New Orleans en wat blues/rock/pop (‘I got a woman’ (Ray Charles)) krijgen een plaatsje in hun set. Niet buitenmate geweldig, maar… goed genoeg.  Twee Denen, Tim Lothar en Peter Nande
nemen ons dan, langs de boorden van de Mississippi, mee voor een trip
naar het diepe zuiden, de delta, waar ooit de Amerikaanse wieg van de
blues stond. Tim en Peter houden het bij ‘elementaire’ instrumenten,
geen gesofistikeerde hightechtoestanden, maar (weliswaar versterkte)
akoestische gitaar, mondharmonica, mondharp, jug, en nog een paar van
die dingen. En dat de blues uit de delta nog altijd fel wordt
geapprecieerd, blijkt uit het hartverwarmend applaus dat Tim en Peter
na elk nummer mogen ontvangen. Het is allemaal heel lekker, maar, en we
spreken hier in eigen naam, we hebben dit allemaal al zo vaak gehoord
dat het intrigerende, spannende er voor ons een beetje af is. Goede
set, daar niet van, en de niet zo heel erg vertrouwde liefhebber, zal
dit, zonder de minste twijfel, fijn hebben gevonden. Ooit, jaren geleden, ik weet niet meer in welk jaar het was, zagen en hoorden we Joep Pelt op
het Moulin Blues Festival in Ospel, en toen al vonden we dat Joep het
best wel eens zou kunnen maken in de bluesscene. En we hebben toch wel
een beetje gelijk gehad, want Joep is ondertussen een ‘naam’. Met Joep
weet je eigenlijk nooit op voorhand waar je aan toe bent omdat hij een
man is die duidelijk houdt van variatie. Zijn multipele buitenlandse en
exotische reizen hebben hun sporen nagelaten, want Joep is ondertussen
een veelzijdig zanger en gitarist geworden die zijn publiek telkens
weer weet te verrassen. Joep is niet zomaar een zanger en/of gitarist,
want hij is ook een… verteller die zijn publiek weet te boeien met zijn
mooie en soms diepe teksten. Mooie set.Rabozaal  In de Rabozaal mochten we getuige zijn van een performance van het Bruce Katz Trio.
Eigenlijk is dit best te omschrijven als… blues meets jazz, of
omgekeerd. Drie ongelooflijk goede muzikanten (keyboards, gitaar,
drums) dingen naar de appreciatie van het, aanvankelijk niet erg
talrijke, publiek. Bruce belooft ons een wereldreis door de
geschiedenis van de blues, maar het wordt eigenlijk meer een oefening
op de scheidingslijn tussen blues en jazz. De meeste nummers zijn
instrumentals met Bruce en zijn uitstekende gitarist Chris Vitarello in
een boeiende hoofdrol. Eigenlijk zouden we dit een ‘niche’ set durven
noemen, voor de specialisten en zeker niet voor het, vinden wij,
doorsnee bluespubliek. Heel erg goed, zeer zeker, als je ervan houdt,
maar zo is het met de meeste dingen, niet?Jean Bervoets
 De tweede band in de Rabozaal was de Duitse Kai Strauss Electric Blues All-Stars, een hele mond vol, en daar kwam nog de Chicagobluesman Mike Wheeler
bij. We kennen Kai Strauss nog van bij Memo Gonzalez en zodoende hadden
we zijn muziek nooit eerder durven associëren met Chicagoblues. Kai
opende de set met een tweetal songs en ook al is hij een meesterlijk
gitarist, zijn vocale capaciteiten reiken niet echt tot in de hoogste
regionen. Muzikaal was de band zeer verdienstelijk en Mike schoot vanop
de vierde rij geamuseerd smartphonekiekjes. Wanneer hij zich bij het
gezelschap vervoegde, schakelde het concert in een hogere versnelling.
Mike poneerde zijn repertoire in zijn gebruikelijke ongekunstelde,
spontane en geloofwaardige stijl en maakte zijn status van hedendaagse
Chicagovertolker meer dan waar. Alleen – en we zijn hierin zeer eerlijk
– vraagt dat repertoire om de funky onderbouw van bassist Larry
Williams. Voor wie de Mike Wheeler Band kent, was dit een zeker gemis.
Hoe goed onze Duitse vrienden de cd's van Mike ook hebben geabsorbeerd,
en hoe vakkundig ze zich muzikaal-technisch naar de Windy City
verplaatsten, toch klonken ze niet écht Chicago. Of zijn we hier aan
het muggen en het mieren? Zou kunnen...Limburgzaal  De Nederlandse Dynamite Blues Band
opende in de 'staande' Limburgzaal van het theatercomplex. Deze
middelgrote concertzaal biedt alle technische faciliteiten van een
heuse muziektempel maar haar concept laat tegelijk de intieme clubsfeer
niet verloren gaan. En de klank is er nagenoeg perfect. De band rond
harmonicaspeler-zanger Wesley van Werkhoven (bekend van Big Blind) trok
fel maar strak afgelijnd van leer in een repertoire dat vaak appelleert
aan de muziek van bijvoorbeeld Lester Butler. Deze horde jonge honden
staat muzikaal behoorlijk stevig in de schoenen, maar voor een mix van
bluesfans en een theaterpubliek kwam hun 'trance blues' niet altijd
even overtuigend over. Beter verging het Toronzo Cannon
(zie BTTR 90), in het dagelijks leven buschauffeur in Chicago en in z'n
vrije tijd een meesterlijk blues-entertainer en 'Delmark recording
artist'. Hij zorgde voor het onbetwiste hoogtepunt van het hele
festival! De Limburgzaal liep nokvol en Toronzo begon zijn set met een
gigantische gitaarsolo terwijl hij tussen het publiek laveerde. Meteen
stal hij alle harten en de toon was gezet voor een verpletterende set
pure Chicagoblues. 'Old music but new stories' riep hij, en het kwam
dan ook een tikkeltje vreemd over, toen Bruce Katz de zaal verliet met
de woorden 'I've heard that before'. Chicago-collega Mike Wheeler
amuseerde zich anders kostelijk. Voor Toronzo vinden we geen betere
beschrijving dan het cliché 'hij kwam, hij zag en hij overwon'. Hij
heeft gewoon alles: goede muziek, goede teksten, een goede show, een
hoge entertainmentsfactor en een ijzersterke begeleidingsband. Een
speciale vermelding gaat uit naar keyboardspeler Ronnie Hicks (zie BTTR
93). Het publiek reageerde uitzinnig op de frisse, eigentijdse
Chicagoblues. Dit is wat bluesliefhebbers op een bluesfestival willen
horen. Veel organisatoren lijken dit maar niet te willen snappen en
daar kunnen wij nog steeds niet bij. 'Chicago blues is still alive',
scandeerde Toronzo meermaals. Terecht beschouwt de bluesgemeenschap hem
als één van de hedendaagse boegbeelden van dat genre. Dit jaar is hij
trouwens geboekt voor het grote podium van het Chicago Blues Festival! De Britse Boom Band
mocht het gebeuren in de Limburgzaal afsluiten. Dit collectief bestaat
uit Britse bluesrockers die allen stuk voor stuk hun sporen hebben
verdiend. De bekendsten zijn misschien Jon Amor (The Hoax), Paddy
Milner (Jack Bruce's Big Blues Band, Earl Thomas, etc...) en Marcus
Bonfanti (Ten Years After). Echt 'boomen' deed hun set niet. Toronzo
Cannon had alles al dichtgeschroeid en daar kon niemand nog tegenop. De
Boom Band bracht ook niet echt blues maar eerder een mix van
verschillende 'rootsstijlen' (zoals men dat tegenwoordig graag
omschrijft) en een flinke scheut southern rock. Het woord 'rommelig'
willen we hier niet bewust in de mond nemen, maar laat ons zeggen dat
ze bijwijlen ietwat... geïmproviseerd overkwamen. Spontaniteit is soms
ook een voordeel, al is het maar omdat ze er blijkbaar zelf heel wat
plezier aan beleefden. Maar blues? Nee, dit was geen blues...Al bij al was de Southern Bluesnight 2015 een geslaagde editie. De organisatoren zijn erin geslaagd om ondanks wat minder budgettaire armslag – zo vermoeden we – toch een gevarieerd programma in elkaar te knutselen en een respectabele groep bluesfans naar het Parkstad Limburg Theater te lokken. We zien elkaar in 2016 voor de twintigste verjaardag van dit bluesfeest... Franky Bruneel
terug naar de index van de concert- en festivalrecensies
|
foto's: © Franky Bruneel _____________________
|
