Southern Bluesnight
Parkstad Limburg Theater, Heerlen (NL) - 21 maart 2015


Ik weet niet of het wel de juiste, zeker niet de snelste, manier van werken is, maar… als ik naar een festival ben geweest, dan laat ik het eerst allemaal een dag of twee bezinken. Wat ik me daarna nog herinner, zonder mijn notitieboekje te gebruiken, dat zal wel de moeite waard geweest zijn, zeker!? Omdat mijn ‘baas’ wél en ik niet over de gave van bilocatie beschik, hadden wij afgesproken dat ik de Juke Joint zou doen, en hier en daar, als de gelegenheid zich zou voordoen, nog iets interessants zou meepikken. Aan interessants was er, ook dit jaar weer, geen gebrek op de Bluesnight!

Openers van dienst in de Juke Joint zijn The Handsome Fellows, een lokale band die het, what’s in a name, BRUL-contest had gewonnen. In een vrij klassieke bezetting, zang & harmonica, gitaar, bas en drums, brengen de Fellows redelijk rockende, soms stomende… juke joint blues. Stel, je bent op roadtrip ergens zuidelijk in de US of A, en omdat je zowat uitgedroogd bent, stop je aan een roadhouse café… wel, dat is de blues die je daar waarschijnlijk zal horen, stampend, rockend, niet zo héél erg verfijnd, maar wel gezellig. Hun set zit vrij goed in mekaar met de nodige variatie, want naast de meestal uptempo nummers, is er ook plaats voor een rustiger moment. Ook een flard New Orleans en wat blues/rock/pop (‘I got a woman’ (Ray Charles)) krijgen een plaatsje in hun set. Niet buitenmate geweldig, maar… goed genoeg.

Twee Denen, Tim Lothar en Peter Nande nemen ons dan, langs de boorden van de Mississippi, mee voor een trip naar het diepe zuiden, de delta, waar ooit de Amerikaanse wieg van de blues stond. Tim en Peter houden het bij ‘elementaire’ instrumenten, geen gesofistikeerde hightechtoestanden, maar (weliswaar versterkte) akoestische gitaar, mondharmonica, mondharp, jug, en nog een paar van die dingen. En dat de blues uit de delta nog altijd fel wordt geapprecieerd, blijkt uit het hartverwarmend applaus dat Tim en Peter na elk nummer mogen ontvangen. Het is allemaal heel lekker, maar, en we spreken hier in eigen naam, we hebben dit allemaal al zo vaak gehoord dat het intrigerende, spannende er voor ons een beetje af is. Goede set, daar niet van, en de niet zo heel erg vertrouwde liefhebber, zal dit, zonder de minste twijfel, fijn hebben gevonden.

Ooit, jaren geleden, ik weet niet meer in welk jaar het was, zagen en hoorden we Joep Pelt op het Moulin Blues Festival in Ospel, en toen al vonden we dat Joep het best wel eens zou kunnen maken in de bluesscene. En we hebben toch wel een beetje gelijk gehad, want Joep is ondertussen een ‘naam’. Met Joep weet je eigenlijk nooit op voorhand waar je aan toe bent omdat hij een man is die duidelijk houdt van variatie. Zijn multipele buitenlandse en exotische reizen hebben hun sporen nagelaten, want Joep is ondertussen een veelzijdig zanger en gitarist geworden die zijn publiek telkens weer weet te verrassen. Joep is niet zomaar een zanger en/of gitarist, want hij is ook een… verteller die zijn publiek weet te boeien met zijn mooie en soms diepe teksten. Mooie set.


Rabozaal

In de Rabozaal mochten we getuige zijn van een performance van het Bruce Katz Trio. Eigenlijk is dit best te omschrijven als… blues meets jazz, of omgekeerd. Drie ongelooflijk goede muzikanten (keyboards, gitaar, drums) dingen naar de appreciatie van het, aanvankelijk niet erg talrijke, publiek. Bruce belooft ons een wereldreis door de geschiedenis van de blues, maar het wordt eigenlijk meer een oefening op de scheidingslijn tussen blues en jazz. De meeste nummers zijn instrumentals met Bruce en zijn uitstekende gitarist Chris Vitarello in een boeiende hoofdrol. Eigenlijk zouden we dit een ‘niche’ set durven noemen, voor de specialisten en zeker niet voor het, vinden wij, doorsnee bluespubliek. Heel erg goed, zeer zeker, als je ervan houdt, maar zo is het met de meeste dingen, niet?

Jean Bervoets

De tweede band in de Rabozaal was de Duitse Kai Strauss Electric Blues All-Stars, een hele mond vol, en daar kwam nog de Chicagobluesman Mike Wheeler bij. We kennen Kai Strauss nog van bij Memo Gonzalez en zodoende hadden we zijn muziek nooit eerder durven associëren met Chicagoblues. Kai opende de set met een tweetal songs en ook al is hij een meesterlijk gitarist, zijn vocale capaciteiten reiken niet echt tot in de hoogste regionen. Muzikaal was de band zeer verdienstelijk en Mike schoot vanop de vierde rij geamuseerd smartphonekiekjes. Wanneer hij zich bij het gezelschap vervoegde, schakelde het concert in een hogere versnelling. Mike poneerde zijn repertoire in zijn gebruikelijke ongekunstelde, spontane en geloofwaardige stijl en maakte zijn status van hedendaagse Chicagovertolker meer dan waar. Alleen – en we zijn hierin zeer eerlijk – vraagt dat repertoire om de funky onderbouw van bassist Larry Williams. Voor wie de Mike Wheeler Band kent, was dit een zeker gemis. Hoe goed onze Duitse vrienden de cd's van Mike ook hebben geabsorbeerd, en hoe vakkundig ze zich muzikaal-technisch naar de Windy City verplaatsten, toch klonken ze niet écht Chicago. Of zijn we hier aan het muggen en het mieren? Zou kunnen...

Limburgzaal

De Nederlandse Dynamite Blues Band opende in de 'staande' Limburgzaal van het theatercomplex. Deze middelgrote concertzaal biedt alle technische faciliteiten van een heuse muziektempel maar haar concept laat tegelijk de intieme clubsfeer niet verloren gaan. En de klank is er nagenoeg perfect. De band rond harmonicaspeler-zanger Wesley van Werkhoven (bekend van Big Blind) trok fel maar strak afgelijnd van leer in een repertoire dat vaak appelleert aan de muziek van bijvoorbeeld Lester Butler. Deze horde jonge honden staat muzikaal behoorlijk stevig in de schoenen, maar voor een mix van bluesfans en een theaterpubliek kwam hun 'trance blues' niet altijd even overtuigend over.

Beter verging het Toronzo Cannon (zie BTTR 90), in het dagelijks leven buschauffeur in Chicago en in z'n vrije tijd een meesterlijk blues-entertainer en 'Delmark recording artist'. Hij zorgde voor het onbetwiste hoogtepunt van het hele festival! De Limburgzaal liep nokvol en Toronzo begon zijn set met een gigantische gitaarsolo terwijl hij tussen het publiek laveerde. Meteen stal hij alle harten en de toon was gezet voor een verpletterende set pure Chicagoblues. 'Old music but new stories' riep hij, en het kwam dan ook een tikkeltje vreemd over, toen Bruce Katz de zaal verliet met de woorden 'I've heard that before'. Chicago-collega Mike Wheeler amuseerde zich anders kostelijk. Voor Toronzo vinden we geen betere beschrijving dan het cliché 'hij kwam, hij zag en hij overwon'. Hij heeft gewoon alles: goede muziek, goede teksten, een goede show, een hoge entertainmentsfactor en een ijzersterke begeleidingsband. Een speciale vermelding gaat uit naar keyboardspeler Ronnie Hicks (zie BTTR 93). Het publiek reageerde uitzinnig op de frisse, eigentijdse Chicagoblues. Dit is wat bluesliefhebbers op een bluesfestival willen horen. Veel organisatoren lijken dit maar niet te willen snappen en daar kunnen wij nog steeds niet bij. 'Chicago blues is still alive', scandeerde Toronzo meermaals. Terecht beschouwt de bluesgemeenschap hem als één van de hedendaagse boegbeelden van dat genre. Dit jaar is hij trouwens geboekt voor het grote podium van het Chicago Blues Festival!

De Britse Boom Band mocht het gebeuren in de Limburgzaal afsluiten. Dit collectief bestaat uit Britse bluesrockers die allen stuk voor stuk hun sporen hebben verdiend. De bekendsten zijn misschien Jon Amor (The Hoax), Paddy Milner (Jack Bruce's Big Blues Band, Earl Thomas, etc...) en Marcus Bonfanti (Ten Years After). Echt 'boomen' deed hun set niet. Toronzo Cannon had alles al dichtgeschroeid en daar kon niemand nog tegenop. De Boom Band bracht ook niet echt blues maar eerder een mix van verschillende 'rootsstijlen' (zoals men dat tegenwoordig graag omschrijft) en een flinke scheut southern rock. Het woord 'rommelig' willen we hier niet bewust in de mond nemen, maar laat ons zeggen dat ze bijwijlen ietwat... geïmproviseerd overkwamen. Spontaniteit is soms ook een voordeel, al is het maar omdat ze er blijkbaar zelf heel wat plezier aan beleefden. Maar blues? Nee, dit was geen blues...

Al bij al was de Southern Bluesnight 2015 een geslaagde editie. De organisatoren zijn erin geslaagd om ondanks wat minder budgettaire armslag – zo vermoeden we – toch een gevarieerd programma in elkaar te knutselen en een respectabele groep bluesfans naar het Parkstad Limburg Theater te lokken. We zien elkaar in 2016 voor de twintigste verjaardag van dit bluesfeest...

Franky Bruneel


reageer op dit artikel

terug naar de index van de concert- en festivalrecensies

  • Naast de concert- en festivalverslagen op deze website is Back To The Roots sinds 1995 het meest complete en veelzijdige tijdschrift voor blues en verwante muziekstijlen. Vijf keer per jaar brengen we u nieuws, achtergrond, interviews, reportages, cd- en dvd-recensies, boeken, de meest complete blueskalender, enz... Nog geen abonnee? Klik hier voor meer info.
     

    
      foto's:
      ©
Franky Bruneel

      _____________________