|
||
|
Dexter Allen opent en de shock treedt onmiddellijk in. Zijn ritmesectie is superb, dankzij de verbazende 28-jarige drumster Cherita Brent. Ze is gevormd in de kerk, door haar moeder en in het leger. Ze legt het accent op de snare drum die ze als een tamboer bespeelt. Daarbij laat ze voldoende ruimte voor de bassist op vijf snaren (wat een inventiviteit) en een Rolandklavier à la Ray Manzarek. In dit flexibele kader ontplooit onze solist zich nuancerend. Het ene moment is Dexter teder, even later viert hij de teugels van zijn intensiteit. Als zanger fraseert hij zoals een predikant. Wat een feest! Een waar dynamisch streekproduct! Mr. Sipp, constant soepel dansend (met inbegrip van Chuck Berry's 'duck walk') tankt gretig en zonder respijt de brandstof van B.B. en Albert King in een hoge densiteit. Hij brengt 'Thrill Is Gone' met de frisheid van een originele vertolking. Chapeau! Zijn ritmesectie is hypercompact maar de toetsenman lijkt ver weg en in beslag genomen door het scherm van zijn laptop. Het volume resoneert hevig in de kleine zaal. Mr. Sipp brengt veel nummers van zijn nieuwe cd op Malaco Records. Hij schakelt zijn solo's zonder herhalingen aan elkaar, zelfs wanneer hij in de zaal op wandel gaat. Een oma met grijze haren krijgt een lange serenade. En opnieuw werkt de charme van de zang op de manier zoals het er in een baptistentempel aan toe gaat. Dexter Allen en Mr. Sipp spelen als duo een grandioze finale in 'Rock Me Baby'. Het is een echt uitwisselingsduel tussen twee gelijken. De hoogmis viert hoogtij... André Hobus
(vertaling: Franky Bruneel) terug naar de index van de concert- en festivalrecensies
|
foto's: © Franky Bruneel _____________________
|