|
|
||
|
|
vrijdag 3 juli Bloedheet (omdat vroeger de kleur van bloed werd geassocieerd met vuur), of snikheet voor wie het niet zo op bloed heeft begrepen, was het vrijdag in Diepenbeek en misschien, wij denken wel zeker, heeft dat de toch wel, voor zover wij dat kunnen beoordelen, de lichtjes tegenvallende opkomst voor een deel verklaard. Maar wie er wél was, zal zijn/haar aanwezigheid zeker niet hebben beklaagd. Was Hookrock enkele jaren geleden nog vrij amateuristisch georganiseerd, dan konden we daarover dit jaar zeker niet klagen. 
Omdat elk festival nu eenmaal een ‘opener’ nodig heeft, had de organisatie gedacht aan Steppin’ Out,
een traditionele (Belgische) bluesband die vele jaren ervaring met zich
meesleept, en dat merk je uiteraard. We krijgen een interessante en
geslaagde mix van Chicagoblues, wat swing en ook wat blues van
recentere datum (genre T-Birds), maar geen bluesrock want de jongens
hebben duidelijk te veel respect voor de traditionele blues. Leuke
opener, niet groots, maar gewoon heel degelijk. En omdat afwisseling of
variatie een niet te onderschatten pigment is van een (blues)festival
kwam MC ‘den Huibbe’ met Kirri Willy et le Magasin Dangereux.
Kirri Valvekens, een extreem begaafd gitarist, Hot Willy ‘den Huibbe’
en wat volk van (Ge)Varenwinkel, eigenlijk een soort gecultiveerd
balorkest, strooien de covers met gulle hand over de hoofden van het
lichtjes aangebraden publiek uit. Vive l’ambiance! Leuk, maar ook niet
zo heel veel meer dan dat. En wij hadden bijna constant de indruk dat
de Kirri niet zo heel erg opgezet is met dit project. Hij wil
duidelijk… méér. Vergissen wij ons? Kan zijn.
De horde (pers)fotografen spoedt zich dan richting frontstage. O ja, de heel erg kortgerokte Samantha Fish
is zich aan het ‘prepareren’. En als Sam haar versterker aanzet en haar
gitaar inplugt, dan weten we het wel. Dit wordt… stevig, heel stevig
en… zo geschiedt het ook (om in bijbelse termen te praten). Wij zijn
geen liefhebber van Samantha, sorry, maar het merendeel van de
aanwezigen is dat duidelijk wel. En wie zijn wij om hier iemand met de
vinger te wijzen. En om de vrijdag in schoonheid (nu ja !?) af te
sluiten had de organisatie gedacht The Dynamite Blues Band
te moeten inviteren. En dit is uiteindelijk best een goede zet. Want om
na Samantha Fish het enthousiasme nog te laten pieken, moet je van
goeden huize komen. Geen probleem voor de DBB, want met hun
aanstekelijke en, uiteraard, dynamische, vettige blues, blues zoals die
oorspronkelijk was bedoeld, krijgen de heren de handen op mekaar en de
voeten van de vloer. Goede strakke band, en dat vond zo ook ongeveer
iedereen die nog op het festivalterrein rondliep. zaterdag 4 juli  En toen was het ineens zaterdag, dag twee van Hookrock
2015. Acht (8!!) bands, en dat zijn er minimum twee te veel, vinden
wij, moesten we proberen te verwerken. Waarom zoveel bands samenproppen
op één dag? Dat heeft toch geen enkele zin. Een summier rondvraagje bij
de bezoekers leert ons dat het allemaal een beetje te veel van het
goede is. Enfin, Guy Verlinde & Tiny Legs Tim,
Belgische blueshoop in bange dagen, mogen in een loden, moordende
hitte, de traditionele spits afbijten. Wat ze daarna met die spits
doen, of gedaan hebben, zal voor eeuwig een mysterie blijven. Guy en
Tim spelen een (Mississippi) Deltaset, en ze doen dat ongelooflijk
goed, maar dat zijn we van hen gewend. Eigenlijk hebben ze het
zweterige weer wel een beetje mee om hun ‘hollers’ en juke joint blues
naar het publiek te… euh… roepen. Goede set, écht waar!
Wie Lydia Warren (USA), in
zedige nopjesjurk, nog nooit aan het werk had gezien en gehoord, zal
wel aangenaam verrast zijn geweest. Lydia heeft een goede stem met een
groot bereik, speelt niet onaardig gitaar en haar soulblues trekt
dadelijk de nodige en verdiende aandacht. Wij kunnen het niet helpen,
maar meisjes met een gitaar, we willen het altijd eerst wel eens horen.
En het gebeurt niet alle dagen dat we een set volledig uitzitten of
-staan, wegens vaak gehoord, of wegens niet spannend genoeg, maar Lydia
heeft ons haar ganse set weten te boeien, wat wij een sterke prestatie
vinden. En omdat er voor bluesrock toch ook wel liefhebbers zijn,
hadden de organisatoren Laurence Jones
(UK) uitgenodigd. De jonge Laurence is volgens de info een ‘belofte’,
de toekomst van de blues. Daarover hebben wij zo onze eigen mening.
Luid, te luid, spelen kan hij al wel, maar dat kunnen die youngsters
tegenwoordig allemaal. Typische Britse blues? Nee, voor ons is Britse
blues John Mayall, Eric Clapton en consoorten.Voor de liefhebbers die ook wel een potje rockabilly lusten, was Sugaree (BE/NL) gecontacteerd. Roel Jacobs (sax en ex-seatsniffer) en Dusty Ciggaar (gitaar) zijn zeker geen onbekenden in het blueswereldje. Als je aandachtig luisterde, kon je een beetje Paladins horen en als je er niet zo met de volle aandacht bij was, wegens hittevermoeidheid, waren het The Seatsniffers die, begrijpelijk, doorklonken. Voor de leek zit er niet zo heel erg veel variatie in rockabilly, maar  de kenners zullen
dit, en waarschijnlijk ook wel terecht, met klem tegenspreken. Wij
zijn, we geven het toe, geen 100% rockabillyliefhebbers, maar we kunnen
het wel appreciëren. Zoals we ook het werk van de Zweedse Hightones
kunnen appreciëren. Wie Pierre Sjöholm (zang en gitaar) en zijn maten
vorig jaar op Blues Peer of dit jaar op Moulin Blues had gemist, kon op
Hookrock zijn/haar schade inhalen. The Hightones zetten de… toon met
‘Further On Up The Road’ van Bobby ‘Blue’ Bland, maar gecoverd door,
onder andere, Clapton, Taj Mahal, Lonnie Mack en nog een paar
tientallen anderen. We horen in de loop van de set precies ook een
beetje ‘early’ Fabulous Thunderbirds, maar niet zo… strak als de
T-Birds, want het ‘less is more’ gitaartje van Jimmie Vaughan en de
aparte stem van Kim Wilson zijn niet, of nauwelijks, zomaar te
evenaren. Ook ’Mona’, grootgemaakt door Bo Diddley doet het bij de
liefhebbers goed. Degelijke, onderhoudende set die we tot de laatste
noot, het laatste akkoord, hebben uitgehoord.
Het zal je maar gebeuren. Je bent onderweg van het Skanevik Blues
Festival in Noorwegen naar Hookrock en… al je materiaal raakt zoek! Dat
overkwam Shawn Holt & The Teardrops.
Shawn is, jawel, de zoon van Magic Slim. Materiaal zoek, maar dan zijn
er natuurlijk de collega’s van The Hightones die met graagte hun
materiaal ter beschikking stellen. Shawn speelde al een tijdje in de
band van zijn vader, Morris Holt, en nam na de dood van zijn pa de
fakkel over. Met Shawn Holt gaan we op weg naar Chicago. Shawn speelt
goed gitaar, heeft een erg soulgetinte bluesstem, maar hij is niet zijn
vader, dat is wel duidelijk. De jeugd legt nu eenmaal andere, vaak
luidere, accenten. Goede, energieke en toch ook wel best boeiende set.Van de éne ‘zoon van’ over naar de andere, want Mud Morganfield, oudste zoon van McKinley Morganfield, aka Muddy Waters, staat al in de coulissen te trappelen, nu ja, om ‘op’ te mogen. Nog een serieuze portie Chicago wordt ons deel. Mud doet wel vreselijk veel moeite, maar mist toch het charisma van zijn pa. Zijn  begeleiders zijn ook niet van
de minsten, want met het kruim van de Britse blues achter en naast je
kan er moeilijk iets fout gaan, en dat doet het dan ook niet. En als
het licht in Chicago uitgaat is het tijd voor The Hoax,
de Britse blues(rock) band die een aantal jaren geleden echt wel hot
was. Met Jon Amor (gitaar) en Hugh Coltman (zang en harp) is het weer
aan de ‘headbangers’ om hun laatste greintje energie te verkwisten. Wij
zijn eerlijk, er was een tijd, de tijd van ‘Humdinger’ dat wij The
Hoax… goed vonden, maar spijtig voor de jongens is die tijd inderdaad
verleden. The Hoax, met een paar gelegenheidsgasten, af, en wij naar
huis, moe… maar voldaan. Al is voldaan misschien een beetje te sterk.Jean Bervoets
terug naar de index van de concert- en festivalrecensies
|
foto's: © Leo Gabriëls & Philip Verhaege _____________________
|
