Blues Peer
Festivalterrein, Peer - 17, 18 en 19 juli 2015


Omdat we eigenlijk niet zo heel goed wisten hoe aan het verslag van Blues Peer te beginnen, hadden we het idee om eens Wikipedia te raadplegen. En dit is wat wij van Wikipedia leerden: “Belgium Rhythm & Blues Festival, vaak gemakshalve afgekort tot BRBF of Blues Peer, is een bluesfestival in België. Het vindt elke zomer plaats in de stad Peer, meer bepaald in het tweede of derde weekend van juli. Het festival werd voor het eerst gehouden in 1985. Het festivalterrein bestaat uit een grote weide met een overdekt hoofdpodium. Door de jaren heen heeft BRBF heel wat grote, internationale (blues)artiesten naar Peer weten te lokken. Enkele van deze grote namen zijn Stevie Ray Vaughan, Curtis Mayfield, John Lee Hooker, Ray Charles, Wilson Pickett, Ike Turner, Jeff Healey, Bo Diddley, Solomon Burke, Etta James, Chuck Berry, Little Richard, B.B. King, Dr. John, Van Morrison, Cab Calloway, Al Green, Percy Sledge, Peter Green, John Mayall, Canned Heat, Ray Davies, Mavis Staples, Little Feat, Steve Winwood, Jeff Beck, John Fogerty, Booker T., The Doors en Brian Setzer.”

Oke, dat weten we dan weer en dan kunnen we nu aan de slag met ons verslag van Blues Peer 2015. Ondertussen is er aan de ligging en opstelling van het terrein wel één en ander veranderd. Maar, och god, dat is eigenlijk bijzaak, omkadering. Hoofdzaak is wat er op het podium gebeurt. En dat was dit jaar… redelijk divers. We zullen, zonder voor- of na-oordelen proberen om onze ervaringen, zo objectief als mogelijk, weer te geven.

vrijdag 17 juli

We zullen het vooraf nog maar eens herhalen: De gustibus (mulieribusque) non est disputandum. Het is daarom ook dat iets zinnigs, dat nog niet over Ian Siegal is gezegd, die de vrijdag mocht afsluiten en die je tegenwoordig twee of drie keer per week wel ergens kan zien en horen, zo verschrikkelijk moeilijk is. Siegal is een kei in het vak, laat daarover geen misverstand ontstaan, maar voor ons is… trop… te veel, en je moet echt al een ‘hardcore’ fan zijn om dat goed te blijven vinden. Nee, geef ons dan maar Little Steve & The Big Beat, Nederlanders die met hun erg T-Birds geïnspireerde set erin slaagden om ons de ganse duur van hun set voor het podium te houden. Maar er waren niet alleen de T-Birds. Ook SRV, wat Freddy Fender-achtige Tex-Mex, wat soulblues en hier en daar een tikkeltje John Mayal kleurden hun podiumuurtje.

Dat een lichaam vol tattoos niet noodzakelijk garantie is voor een supergeslaagde set kwam Little Hook even demonstreren. Big Dave Reniers, Bart Mulder, Steve Wouters en Renaud Lesire, oude rotten in het vak, deden hun stinkende best, maar er ontbrak dat tikkeltje cohesie en… groepservaring, binnen deze band, om van hun set een (vol)treffer te maken. Goede set, maar ook niets meer. Eerder op de avond had Sugaree Blues Peer al op gang getrokken met een rockabillysetje. Clark Kenis, Dusty Ciggaar, Roel Jacobs en Darryl Ciggaar, een capabel viertal, zijn van vele rockabillymarkten thuis en zij doen dan het genre ook alle eer aan. Goede set, maar veel te vroeg op de avond.

zaterdag 18 juli

Dé bluesact van de zaterdag was zonder de minste twijfel Guitar Shorty. De 75-jarige David Kearny, zo heet de man in het echt, brengt een show waaraan veel jongere collega’s een… puntje kunnen zuigen. Zijn stem, doet ons soms een beetje aan Jimmy Johnson denken, is nog steeds goed, en zijn gitaarspel, dat dan weer een klein beetje aan B.B. King doet denken, blijft aanspreken. Shorty opent met een tien minuten durende versie van ‘You Done Me Wrong’ en duikt dan de tent in voor een 17 minuten durende gitaarsolo. Het publiek in alle staten natuurlijk. Shorty, die vroeger nogal eens rare buitelingen durfde maken, laat dat nu zijn en dat is misschien maar goed ook. ‘Hey Joe’ krijgt ook nog een ellenlange… beurt en eigenlijk had dat voor ons niet meer gehoeven.

Wie de Dynamite Blues Band op Hookrock niet gezien en gehoord had, kreeg een tweede kans op Blues Peer. Van Nederlanders zijn we gewend dat het allemaal een tikkeltje steviger mag, en dat was met de DBB niet anders. Wesley van Werkhoven (zang en harp) en kornuiten bestoken het publiek met hun rauwe, vettige en puntige blues en het werkt nog ook, want het enthousiasme bij het publiek bereikt bij momenten best redelijk hoge pieken. Over enthousiasme gesproken. Shakura S’Aida bereikte met haar show en krachtige stem zelfs de zeteltjes halverwege de tent. Shakura, uit het achtergrondkoor van Patti LaBelle, serveert een soort blues dat zijdelings aanleunt bij soul, rock, pop en jazz. Haar versie van een paar Billy Holiday-klassiekers zijn echt wel de moeite. Dat Shakura soms wel een beetje te schreeuwerig uit het hoekje kwam, och ja, dat nemen we er wel graag bij.

Ook op zaterdag was er nog de elektronische blues (?) van Claude Hay, de experimentele, Britse, superluide bluesrock van Wille and The Bandits, de countryset van Emmylou Harris & Rodney Crowell en de onstuimige set van rockchick Melissa Etheridge.

zondag 19 juli

Blues op het middaguur in een kil Peer. Niet direct het juiste tijdstip en de juiste sfeer, maar Tiny Legs Tim en band proberen er toch het beste van te maken. En dat lukt ze ook nog wonderwel. Tim is een talent, maar dat wisten we al, en met Steven Troch, één van de beste harmonicaspelers die er in ons kikkerlandje rondlopen, René Stock en Fredje Van den Berghe rond zich hebben we een ‘blues’band die naam meer dan waard. Goede set, écht waar.

We hadden eigenlijk een beetje uitgekeken naar wat Preston Shannon ons te bieden zou hebben en, eerlijk is eerlijk, wij werden niet teleurgesteld. Preston, met een achtkoppige band, doet alle mogelijke moeite om het publiek mee te krijgen, maar dat lukt hem, spijtig genoeg, aanvankelijk maar gedeeltelijk. Preston probeert het met ‘Let The Good Times Roll’ en dat lukt dan… uiteindelijk… toch wel. Preston is blues, soul en een beetje funk. ‘Down In The Ghetto’, ‘Rollin’ And Tumblin’’ en ‘The Sky is Crying’ , bluesnummertjes, gaan er bij het publiek als zoetebroodjes in. Het wordt nu ook stilaan duidelijk waarom en waarvoor het publiek naar ‘Blues’ Peer komt. Behalve in de stoeltjes, daar blijft het lethargisch koel.

Verder waren er op zondag sets van Rootbag (keiharde bluesrock), The Scabs, K’s Choice, en een keiharde rockset van Beth Hart, die bijwijlen wel even doet denken aan Janis Joplin. Wij hebben nog wel geweldig genoten, maar dat zal wel aan de leeftijd liggen en omdat we al zijn songs herkenden, van de set van Eric Burdon & The Animals.

Voilà, Blues (?) Peer 2015 zit er weer op. Op naar de volgende editie zouden we (met een oercliché) zeggen.


Jean Bervoets

reageer op dit artikel

terug naar de index van de concert- en festivalrecensies

  • Naast de concert- en festivalverslagen op deze website is Back To The Roots sinds 1995 het meest complete en veelzijdige tijdschrift voor blues en verwante muziekstijlen. Vijf keer per jaar brengen we u nieuws, achtergrond, interviews, reportages, cd- en dvd-recensies, boeken, de meest complete blueskalender, enz... Nog geen abonnee? Klik hier voor meer info.
     

    
      foto's:
      ©
Philip Verhaege en Bert Lek

      _____________________