|
|
||
|
|
 Uiteraard
kenden we de meidengroep Martha Reeves and The Vandellas als
schoolvoorbeelden van de Motownsoul met onvergetelijke sixtieshits als
'Dancing In The Street' en 'Jimmy Mack'. Dat de groep in 1972 werd
ontbonden, was ook ergens in ons achterhoofd blijven hangen. En hun
sound natuurlijk. Want hun aanstekelijke, poppy mix van soul en rhythm
and blues hebben we altijd vrij uniek gevonden. Wat ons echter volledig
is ontgaan, is het feit dat Martha in 2010 – nadat ze zich vier jaar in
de Detroitse gemeenteraad om de plaatselijke jeugd had bekommerd – naar
de podia is teruggekeerd en tegenwoordig weer full-time 'on the road'
is. In alle eerlijkheid... dat wisten wij niet. Tot Martha Reeves and
The Vandellas opdoken in de programmering van de Stadsschouwburg in
onze thuisbasis, Brugge.De Motownlegende is er inmiddels 74. Ze heeft haar twee 'baby sisters' meegenomen: Lois (67 jaar jong) en Delphine Reeves (64 jaar jong) maken tegenwoordig de dienst uit bij de Vandellas. Hun verschijning klopt niet volledig met het beeld van drie huppelende slanke, ranke meiden dat bij deze band ietwat op onze netvliezen stond gebrand. K3-meisjes kun je inderdaad na vijftien jaar naar de container brengen en vervangen door nieuwe exemplaren, maar dat doe je niet met legendes wiens naam je gerust samen met die van Marvin Gaye en The Temptations in één adem mag uitspreken. Martha vertelt dat ze haar kleinzoon van veertien uitlegde wat 45-toerenplaatjes waren en dat het brave kind er niets van begreep omdat hij niet eens wist wat een platenspeler is. Martha zegt ook dat ze al een smartphone heeft, maar zich daar heel dom bij voelt. Okay, dit zijn dus Martha Reeves and The Vandellas in de versie 2015.  Aan
de drums vinden we Larry Crockett. Hij werkt al 25 jaar voor Martha en
fungeert tevens als bandleider. De rest van de uitgebreide band
(gitaar, piano, bas, baritonsax, tenorsax, trombone en trompet) bestaat
uit Franse muzikanten. We krijgen één lange set, zonder pauze, en die
is niets meer en niets minder dan een vrij compleet carrièreoverzicht.
Martha begint de show letterlijk met de eerste nummers uit 1962, het
jaar waarin ze haar boekhoudersbureautje bij Motown Records inruilde
voor de studio. Enkele hits, waaronder 'Jimmy Mack', 'Show Me The Way'
en 'He Really Loves Me' passeren de revue, tussendoor ook een b-kantje
waarvan Martha altijd enorm hield, alvorens het optreden een eerste
piek beleeft met de monsterhit '(Love Is Like A) Heat Wave'. Dit is
natuurlijk een nostalgisch feest der herkenning, maar eigenlijk is
Martha nog vrij goed bij stem. Moeiteloos schakelt ze over van een
doorleefde soulstem (die nu dus doorleefd klinkt en vroeger niet...)
naar de hoge, schelle meisjesstem van weleer. Ze geeft zich volledig in
de nummers, maar tussendoor snakt ze naar adem en komen de bindteksten
er niet altijd even vlotjes uit... Martha
brengt een ode aan Marvin Gaye (de Vandellas waren ooit zijn
achtergrondkoortje) met diens 'Mother Mother' en voor we het weten,
zitten we al in 1972 met Martha's versie van de Beatlessong 'Something'
die ze opnam op haar laatste lp 'Black Magic'. Daarna bedankt ze een
trits artiesten, waaronder Mick Jagger en David Bowie, Dusty
Springfield, The Mama's & The Papa's en Bruce Springsteen voor het
coveren van haar song. Het begint ons te dagen dat dit concert naar
zijn einde loopt, want uiteraard volgt het nummer waar iedereen zit op
te wachten: 'Dancing In The Street'. Het publiek veert recht en de
sfeer in de Stadsschouwburg piekt opnieuw. Als bisnummer brengt Martha
een lied dat ze aan haar ouders opdraagt. En ze vertelt erbij dat het
een song van een nieuw album is. Ze heeft dus duidelijk nog ambitie. In
een tweede en laatste toegift maakt Martha ons nog maar eens duidelijk
wie ze is: misschien niet de koningin van de Motownsoul, maar dan toch
zeker één van de prinsessen ervan. De band houdt het thema van 'Dancing
In The Street' strak aan en Martha zingt een fraaie Motownmedley met
fragmenten uit 'I Can't Help Myself', 'Here I Am Baby' en 'Knock On
Wood' alvorens ze in de coulissen verdwijnt. Voor wie Brugge een beetje
kent... we bedoelen hiermee niet de aanpalende yuppiedancing.Ruim anderhalf uur lang, lag Detroit in West-Vlaanderen. Met dit stukje zwarte muziekgeschiedenis heeft het Cultuurcentrum Brugge weerom een lovenswaardige keuze gemaakt. Getuige hiervan de massale toeloop van fans, wanneer Martha Reeves een kwartiertje na haar optreden goedlachs bij de foyer verschijnt voor de obligate signeer- en fotosessie. Franky Bruneel
terug naar de index van de concert- en festivalrecensies
|
foto's: © Franky Bruneel _____________________
|
