|
|
||
|
|
 De
dag van vandaag wordt het woord 'evenement' misschien te vaak gebruikt,
maar Roy Gaines en zijn Amerikaans koperorkest (sax, trompet,
keyboards) in deze kleine clubschuur te gast hebben, is er één. Gaines
werd geboren in Texas (1934, 1937?). In Los Angeles was T-Bone Walker
zijn mentor en hij zou op zeer jonge leeftijd al een jazzy bluessolist
– of bluesy jazzsolist – voor talloze beroemdheden worden. Sinds 1982
maakt hij albums onder eigen naam en rijgt daarmee de prijzen aaneen.
Van zijn laatste eigen cd's kon hij zelfs een bigband in de traditie
van Duke Ellington financieren.Allen in smoking gehuld, spelen de zes begeleiders een introductie. Ze zetten de toon én de temperatuur met cohesie, techniek en kracht! De meester arriveert. Hij draagt een hoed met veren en een brede zootbroek. Een B.B. King-gitaar en een shouterstem maken het compleet. Dit is de setting voor twee royale sets. Roy Gaines laat zijn begeleiders hun gang gaan maar toch blijven ze alert voor zijn spel dat zijn invloeden nog steeds krachtig reflecteert. Welk groepslid springt er bovenuit? Misschien de indrukwekkende bassist Richard 'Rick' Reed, hier welbekend omwille van zijn eerdere bezoeken als begeleider van harmonicaspelers. Welk nummer moeten we onthouden? 'Watermelon Man', vermengd met 'Honky Tonk'. Was er een zwak punt? Roy hield vast aan midtempo-nummers en enkele composities (zelfs zijn historische 'Isabella' uit 1957) werden hierdoor simpele varianten van bekende titels. Maar... een artiest die er nog in slaagt om 'You Don't Have To Go' van Jimmy Reed stijlvol en dynamisch nieuw leven in te blazen, verdient onze welgemeende bewondering. Dit was een onvergetelijke avond. Geweldig!   André Hobus
(vertaling: Franky Bruneel) terug naar de index van de concert- en festivalrecensies
|
foto's: © Liliane Hobus
|
