|
|
||
|
|
 Na
zijn triomfantelijke doortocht op de Southern Bluesnight in Heerlen
(NL) wilden we maar wat graag Toronzo Cannon ook ervaren in de intieme
setting van een bluesclub. Zelden bediende een tourorganisator - King
Bee Agency in casu - ons zo comfortabel op onze wenken. Het kan
natuurlijk ook toeval zijn geweest, maar deze Chicagobluesheld van de
nieuwe generatie streek neer op zo'n twintig minuten van onze
thuishonk. De Banana Peel, de oudste en meest authentieke bluesclub van
België, barste niet helemaal uit zijn voegen door de publiekstoeloop
maar ook hier gaf Toronzo een verpletterend optreden.Voor de lezers van ons tijdschrift stonden hier geen onbekenden op het podium. In BTTR 90 (januari 2014) publiceerden we een uitgebreid interview met Toronzo Cannon. Toetsenman Ronnie Hicks was aan de beurt in BTTR 93 (december 2014) en verder bestond de band uit bassist David Forte en drummer Christopher Alexander. David Forte is grafisch ontwerper en in uw cd-rek steken zonder de minste twijfel vast wel enkele Delmarks en/of Alligators waarvan het hoesje van Davids hand is. Daarenboven is hij een gevierd bassist in de Chicagoscene. "They call him 'white chocolate' in the South Side of Chicago", grapte Toronzo over de enige blanke in het gezelschap.  Chris
Alexander is een drummer uit de eredivisie. Zo eentje van het soort dat
er nooit een fractie van een seconde naast zal meppen. Een ritmische
rots in de branding, precies en klokvast. We beseffen het, wat we nu
gaan vertellen heeft geen moer met dit optreden te maken, maar
misschien vindt u het leuk om weten dat Christophers vader vroeger naam
en faam had op Chicago's Maxwell Street onder het pseudoniem
Dancing Perkins. Zijn band heette Dancing Perkins & The Teardrops
met... Magic Slim op gitaar. Toentertijd - en we hebben het over het
begin van de jaren '70 - kon of wou Dancing Perkins niet overzees en
gaf hij de band aan Magic Slim. Vandaar... Magic Slim & The
Teardrops. Voilà..."Veel beter dan dit vind je tegenwoordig niet meer", had de president van de bananenboetiek in de wandelgangen opgevangen tijdens de pauze. Dat konden we alleen maar volmondig beamen. Toronzo Cannon heeft gewoonweg alles. Hij geeft een eigen, frisse draai aan de authentieke Chicagoblues, hij is een behendig gitarist, hij zingt trefzeker en overtuigend, hij heeft een ijzersterke band, hij brengt een goede show én hij schrijft knappe eigen teksten. Ja, verhalen vertellen, daar is Toronzo een meester in. Men vergeet de dag van vandaag te vaak - en vraag ons niet wie 'men' is, want 'men' is eigenlijk het gros van de bluesliefhebbers - waar waren we gebleven? Ah ja, 'men' vergeet de dag van  vandaag
te vaak dat verhalen vertellen aan de oorsprong van de blues lag. Ooit
was het muzikale ondergeschikt aan het vocale én aan de boodschap.
Toronzo is dat niet vergeten, want vaak gaat hij zeer diep met zijn
verhalen. Zoals bijvoorbeeld in 'She Loved Me' waarin hij vertelt hoe
zijn minnares dagelijks slaag krijgt van haar man, hij - Toronzo dus -
die kerel op een vermaledijde dag afknalt, zij - de minnares dus - het
wapen uit Toronzo's hand graait en uit liefde voor hem bekentenissen
aflegt en zijn plaats in de bajes inneemt. We weten het, hier klinkt
dat wollig, maar je moet het verhaal eens horen met de kracht en de
intensiteit van een Chicagobluesman! Hier speelde Toronzo de song in
een huiveringwekkend beklijvende trage versie, terwijl het op de cd
('John The Conquer Root') een midtempo is. Toronzo
Cannon is ook pretentieloos entertainment. Wanneer hij een song
aankondigt met de woorden 'old music, new stories', dan weten we het
al. Op een riffje dat hij aan 'Mannish Boy' ontleent, vertelt hij de
ene humoristische anekdote na de andere. Overspel is het centrale thema
maar tegelijk refereert Toronzo in dit nummer ('Walk It Off') naar de
harde pitten in de ruwe bolster die Chicago ook wel is. Wat onthielden
we nog van dit schitterende optreden? Wel, zeer zeker ook de gedreven
en pulserende bewerkingen van klassiekers als 'I'm A King Bee' en
'Teena Neena Nu' (beide van Slim Harpo) en het funky - ja, zelfs
disco-achtige - 'Cold World'. Een
bijzonder eervolle vermelding gaat ook naar Ronnie Hicks, die niet
alleen de toetsen van zijn Nord Stage EX genadeloos tormenteerde, maar
ook de draaiknoppen waarmee hij moeiteloos en flexibel van de orgel-
naar de pianoklank zwenkte, telkens wanneer een wending in een song
daarom vroeg. Sjonge jonge - euh... we kennen geen Vlaamse versie van
deze Hollandse dooddoener, wie kan ons helpen? - Sjonge jonge dus, wat
heeft Ronnie zich hier vanavond uit de naad gewerkt! Wat een vakman,
wat een perfecte keyboardspeler, volledig in functie van de song én de
frontman. En ook al is Ronnie zelf de leider van zijn eigen band (The
Masheen Company), toch viel hij hier nergens uit zijn rol.Toronzo Cannon en zijn Cannonball Express zijn een 'dream team' van hedendaagse Chicagobluesmuzikanten. Veel beter vind je tegenwoordig inderdaad niet meer. "Chicago Blues is still alive", scandeerde Toronzo ook hier, aan het einde van zijn optreden en met trots omwille van zoveel appreciatie vanuit het publiek. Wie dit concert bijwoonde, zal het geweten hebben. Wie dit heeft gemist, moet in juni de grote plas over want dit jaar is Toronzo geboekt op het hoofdpodium van het Chicago Blues Festival. Hij staat er in het gezelschap van Taj Mahal en Buddy Guy, waarmee we alleen maar willen aantonen dat hij een grote, een hele grote bluesmijnheer is geworden... Franky Bruneel
terug naar de index van de concert- en festivalrecensies
|
foto's: © Franky Bruneel _____________________
|
