|
|
||
|
|
 'We
came here to work' zei Mike Wheeler vol overtuiging toen we hem net
voor zijn optreden in de Ruiseleedse bluestempel Banana Peel even
backstage spraken. We vertelden hem dat nogal wat artiesten naar
aanleiding van de gebeurtenissen in Parijs hun tournee hadden
geannuleerd of toch op zijn minst enkele concerten hadden afgeblazen.
Wheeler en zijn bandleden gaven niet toe aan de schrik en serveerden
hun aanstekelijke Chicagoblues, net zoals ze dat elke dinsdagavond doen
in Kingston Mines. Nu hebben wij Mike al ettelijke keren aan het werk
gezien in de blueshoofdstad en we kennen zijn repertoire onderhand wel.
Maar aangezien we deze band beschouwen als behorend tot het beste wat
je vandaag in Chicago vindt, zijn we onvoorwaardelijk fan en wilden we
hun optreden in onze achtertuin voor geen geld missen. Mike
trapte gezwind af met de titeltrack van zijn Delmark-cd 'Self Made
Man'. Daarna volgden klassiekers van Elmore James ('It Hurts Me Too')
en Willie Cobb ('You Don't Love Me'). Mike's wellicht aangeboren
souplesse charmeerde, maar evenzeer stond het publiek perplex door de
behendigheid van toetsenman Brian James en de aanstekelijke moves van
de duimenplukkende bassist Larry Williams. Na de eigen songs 'Here I
Am' en 'Walkin' Out The Door' volgde een indrukwekkend eerbetoon aan
Buddy Guy. Onlangs speelde de Mike Wheeler Band trouwens op het feest
ter gelegenheid van Guy's 79ste verjaardag in diens club Legends.
Wheelers versie van 'Damn Right I Got The Blues' had trouwens een
aanzienlijk groter bluesgehalte dan het origineel van de ouweheer zelf.
Met 'My Time After A While' en 'That's What Love Make You Do' besloot
Mike zijn eerste set. In de pauze vingen we enkele tooggesprekjes
tussen toeschouwers op en zowat iedereen was het erover eens dat het
een verademing was om weer eens een 'full band' aan het werk te zien in
de plaats van een Amerikaanse frontman met goedkope lokale begeleiders. Mike
Wheeler is een kei in geïmproviseerde medleys. Hij begon de tweede set
met het naadloos aan een rijgen van 'Pride And Joy', 'Sweet Home
Chicago' en 'I'm Tore Down'. Dan volgde een pakkende versie van B.B.
Kings 'Sweet Sixteen'. In de Banana Peel zijn geen spelden en nog
minder hooibergen, en toch kon je bij deze uitvoering de speld in de
hooiberg horen vallen. Kent u trouwens het verschil tussen al die
pseudobluesmannen en de echte doorgewinterde bluesartiesten? Wel, al
die blanke wannabees kunnen bluesnummers laten klinken als om het even
wat, behalve blues. De echte bluesartiesten kunnen om het even wat
laten klinken als de blues. We wisten dat Mike een hartverscheurend
mooie versie heeft van het Beatlesnummer 'Dear Prudence' en in de pauze
hadden we hem dus ons verzoekje ingefluisterd. Mike gaf zich in dit
nummer voor de volle honderd procent en de toeschouwers wisten
natuurlijk niet waar ze het hadden. Zo puur, zo eerlijk, zo mooi en
zo... blues! Na 'Big Mistake' sloot de band af met een derde ode aan
een grote bluesman, namelijk Willie Dixon. We kregen knappe
interpretaties van 'Let Me Love You Baby' en 'Hoochie Coochie Man'.Bananaboss Franky kondigde de band af en omwille van hun gedreven, pulserende en gespierde Chicagoblues noemde hij hen 'Mike Wheeler en The Cicago Pussycats'. Uiteraard wou hij hen hiermee een beetje op stang jagen, wetende dat er nog tijd restte voor een bisnummer. Het heeft gewerkt, want Mike en de zijnen wilden absoluut niet voor watjes doorgaan en werkten zich nog eens schuimbekkend uit de naad in een heerlijke wilde versie van 'Got My Mojo Workin''. Wij zochten alvast voor alle zekerheid op hoeveel 'n-nen' er in het woord annalen horen, want in die annalen willen we dit concert absoluut bijschrijven. Franky Bruneel
terug naar de index van de concert- en festivalrecensies
|
foto's: © Franky Bruneel _____________________
|
