|
|
||
|
|
 Klokslag 19 u. mag The Blues Vision
aftrappen. We zagen deze West-Vlaamse jonge honden onlangs nog op het
Patersdreeffestival in Tielt maar onmiddellijk vallen ons twee
verschillen op. Vooreerst is er de klankmix die ons er hier in Bredene
van overtuigt dat dit soort muziek in een lange, smalle openluchtzone
wél perfect kan klinken. Dikke duim voor de klankman dus, die zich
trouwens voor de rest van de avond uitstekend van zijn taak kwijt. Ja,
ok, dit klinkt een beetje cliché, maar zijn beste beentje voorzetten
klinkt nog wolliger. Enfin, de klank is gewoon super, hier in Bredene.
Het tweede verschil is de bas. In Tielt was de nieuwe bassist Gerben
Brys verhinderd, dus is dit eigenlijk het eerste optreden dat we van
The Blues Vision in de nieuwe bezetting zien. Of dit iets terzake doet,
vraagt u? Wel ja, dat doet iets terzake. Met Gerben is deze band nog
meer als een band gaan klinken. Als een hecht team. We kennen
ondertussen de kwaliteiten van zanger-gitarist Arne Demets, maar in
deze bezetting lijkt het erop – neen, het is zo – dat de drie vrienden
elkaar opzwepen en dat de synergische energie van The Blues Vision
nooit hoger was. Naast enkele klassiekers (waaronder 'Stormy Monday')
kiest de band vooral songs uit de cd's 'Kind Of Blues' (2015) en
'Counting Sheep' (2013). En laat nu net de titelsong van deze laatste
ons favorietje zijn. Het aanstekelijke ritme slaat zeer zeker over op
het publiek en als opener is dit optreden alvast meer dan geslaagd. Daarna gaat het ettelijke versnellingen sneller, harder en luider met de Nederlandse Rob Orlemans & Half Past Midnight.
Of dit een nadeel is? Maar neen, zeer zeker niet. We schreven het al in
ons verslag over het Kwadendamme Bluesfestival: Wanneer de klank
perfect is afgesteld, dan verzandt zelfs de hardste bluesrock niet in
een muur van lawaai en kun je elke muzikant horen spelen. Ook
belangrijk voor bluesrock – voor wat onze bescheiden mening betreft –
is dat dit doorgaans dertien-in-een-dozijn-genre wél heel
genietbaar wordt, wanneer er muzikale virtuositeit is. In onze
clichédoos vinden we termen als 'van alle markten thuis', 'al veel
watertjes doorzwommen', 'doorgewinterd', 'gepokt en gemazeld' en 'door
de wol geverfd'. Al deze termen zijn van toepassing op Rob, drummer
Ernst van Ee en bassist Piet Tromp. Een zevental jaren geleden stond
deze band hier ook al eens. Voor velen is het dus een prettig weerzien.
We kunnen ons niet van de indruk ontdoen dat Rob Orlemans hier veel
fans heeft. Verschillende toeschouwers zingen de songs luidkeels mee.
We zouden haast schrijven dat Rob er het dak af knalt, maar hier kan
dat dus niet. Het is in elk geval feest. Op de eerste rijen treffen we
zowel kleine kindjes als hun overgrootmoeders aan. Ze sluiten Rob
allemaal in het hart en vice versa, want tot twee keer toe verdwijnt
Rob met zijn gitaar in het publiek. En als we zeggen 'verdwijnen', dan
bedoelen we ook letterlijk 'verdwijnen', wat in zijn geval – hij is
maar een piepklein mannetje – heel gemakkelijk is. De klank, de sfeer,
de appreciatie van het publiek én het vele spontane geïmproviseer van
de muzikanten, maken dit tot het beste optreden dat we ooit van Rob
Orlemans zagen. Rest ons nog drummer Ernst van Ee speciaal te
vermelden. Zijn strakke timing, zijn duizelingwekkende snelheid en zijn
vele capriolen met de sticks zorgen voor vele open monden. Als u onze
mening vraagt – wat u niet doet, maar we geven ze toch – dan wordt het
hoogtijd dat men in Nederland eens aan Ernst denkt, wanneer men de
jaarlijkse Dutch Blues Award voor beste drummer uitreikt...Bezieler Rudy Debeuckelaere neemt vandaag emotioneel afscheid als hopman van The Village Goes Crazy en hij bedankt uitgebreid Rutger Decloedt en Nancy Hoogenboom van de culturele dienst (zij nemen vanaf volgend jaar de stuurknuppel van dit evenement over) en het gemeentebestuur (dat voor dit gratis evenement de nodige fondsen voorziet). Misschien heeft u hier weinig boodschap aan, maar we garanderen u dat het ons eigenlijk wel een goed gevoel geeft, om de toekomst van dit sympathieke festivalletje verzekerd te zien.  Omstreeks 23.30 u. mag de Britse Joanne Shaw Taylor
afsluiten. De nu dertigjarige Joanne raakte als tiener bezield door de
blues toen ze de muziek van Stevie Ray Vaughan, Albert Collins en Jimi
Hendrix leerde kennen. Op haar zestiende ontdekte Dave Stewart
(Eurythmics) haar en twee jaar later nam hij haar mee op sleeptouw.
Sinds 2009 neemt Taylor cd's op voor het Duitse label Ruf Records,
tegenwoordig doet ze dat zelfs in Memphis en met de befaamde Jim Gaines
als producer. Dit concert in Bredene speelt Joanne aan de vooravond van
een Amerikaanse tournee. Niet minder dan 25 concerten gaat ze daar over
de grote plas geven. Waarom vertellen we u dit nou allemaal? Wel, omdat
we eigenlijk willen aantonen dat Joanne Shaw Taylor toch al iemand is.
Iemand geworden is. Voor het geval u daar mocht aan twijfelen. Joanne
brengt knappe songs, vooral uit de cd 'Dirty Thruth' (2014) en ook al
enkele avant-premières uit 'Wild', haar nieuwe die in september
uitkomt. Maar... de eerlijkheid durft ons van tijd al eens iets te
gebieden... en hier gebiedt die eerlijkheid ons te zeggen dat The
Village net iets minder Crazy gaat dan bij Rob Orlemans. Akkoord, het
publiek kan deze cleane bluesrock, soms met jazzy inslag, en ook wel
wat funkinvloeden, wel smaken. En na elke song volgt een welgemeend
applaus, maar de massa kolkt niet echt meer. Misschien had Joanne beter
vóór de pletwals Rob Orlemans & Half Past Midnight gespeeld, wie
zal het zeggen?In elk geval gaan we met een goed gevoel de nacht in. Wij – volgens sommigen afgedaan als bluespuristen van het ergste soort – die hebben genoten van veel loei en snoei, en dat zelfs drie bluesrockbands lang hebben volgehouden... Dat is voer voor de annalen! Spellen we dit goed? Staan er genoeg 'n-nen' in? Franky Bruneel
terug naar de index van de concert- en festivalrecensies
|
foto's: © Franky Bruneel _____________________
|
