|
|
||
|
|
Zoals altijd is het geluid in de Limburgzaal perfect. Er is voldoende en aangenaam licht en het aanwezige publiek is bescheiden enthousiast, iets wat de dames niet zo gewoon zijn. Als je een zittend concert organiseert, krijg je automatisch een wat lauwere reactie. De zangeressen gedragen zich dan ook wat onwennig door de bedeesde reacties van de nuchtere Nederlanders. Misschien is het een idee om dit soort concerten voor een staand publiek te organiseren.  De Finse Ina Forsman
mag als eerste het podium betreden om enkele songs uit haar begin dit
jaar verschenen debuutplaat te brengen. Ze opent met ‘Hanging Loose’,
het openingsnummer van dat album. Meteen maakt ze indruk door haar
nonchalante, soms wat onduidelijke en af en toe slordige, maar nooit
valse vocalen. Ze zingt vanuit het hart, dat voel je meteen. Of het nu
blues, soul, rock-'n-roll of het jazzy ‘Devil May Dance Tonight’ is, ze
overtuigt elke keer. Met ‘Bubbly Kisses’, een song over dronken seks,
voegt ze een vrolijke noot toe. Tijdens de bluesshuffle ‘Talk To Me’
mogen alle bandleden, David Florena (gitaar), Walter Laturperissa (bas)
en Markku Reinkainen (drums) elk een voortreffelijke solo geven. Het
zijn alle drie klassemuzikanten die de dames de rest van de avond
uitstekend zullen begeleiden. Ina sluit haar set af met ‘No Room For
Love’, de eerste single van haar album.  Als tweede ster van de avond komt Tasha Taylor
aan de beurt. Ze is de dochter van de legendarische en veel te vroeg
overleden soulzanger Johnny Taylor.(1934-2000) Ze opent met ‘What A
Difference Does It Make’ uit haar tweede album ‘Taylor Made’ (2010).
Meteen valt haar soepele soulstem op. De appel valt niet ver van de
boom… Met de soulballade ‘Queen’ van hetzelfde album maakt ze nog meer
indruk. In ‘Last Two Dollars’, dat haar vader ook ooit opnam, speelt
gitarist David Floreno een fenomenale solo, mét gevoel én overtuiging.
Dat ze de beste soulstem van de avond heeft, bewijst ze met een
eigenzinnige versie van Otis Reddings ‘Try A Little Tenderness’.
Ronduit prachtig! Haar set sluit ze af met de grootste Stax-hit van
haar vader ‘Who’s Making Love’ dat ook terug te vinden is als
openingsnummer op ‘Taylor Made’. Wel een beetje vreemd dat ze van haar
pas verschenen cd niets speelt. Maar dat zal ze wel bewaren voor een
toer onder eigen naam. Dan is het de beurt aan de derde vocale ster, de Canadese Layla Zoe. Het is een vrouw met humor, dat is duidelijk. Ze zegt nog voor ze begint te zingen: “Ik
dacht dat ik in dezelfde zaal mocht spelen als Adèle, maar het bleek
een toneelstuk met dezelfde naam te zijn. Ik had bijna mijn vriendinnen
een sms gestuurd om dat te zeggen… toch jammer”. Meteen is het
ijs gebroken. Layla brengt hoofdzakelijk eigen werk, zoals het funky en
grappige ‘Work Horse’ van haar laatste album ‘Breaking Free’. Ze heeft
dan ook negen albums om uit te kiezen. De wondermooie ballade ‘Don’t
Wanna Hurt Nobody’ (2007) brengt ze met veel expressie en intense
gevoelens. Ze beeldt haast haar teksten uit. Het publiek is duidelijk
onder de indruk. Ze heeft het Janis Joplin-stigma van zich afgeschud.
Maar goed ook, want deze dame heeft veel meer in haar mars dan het
schreeuwlelijk Joplin. Uiteraard volgt daarna de aangepaste vrouwelijke
versie van de Muddy Waters-klassieker ‘Hoochie Coochie Woman’Dan roept Layla de twee andere dames het podium weer op en brengen ze samen een mooie versie van Don Covays ‘Chain Of Fools’, natuurlijk bekend van Aretha Franklin. De stemmen passen goed bij elkaar. Om de beurt zingen ze een strofe en de refreinen doen ze driestemming. Een genot voor de oren. ‘Tell Mama’ van Clarence Carter, maa  r één van de grootste hits van Etta James volgt en hun set sluiten ze af met een
stuwende versie van het door Etta James en Sugar Pie DeSanto geschreven
– en een grote hit voor deze laatste - ‘Down In The Basement’.Ze krijgen een staande ovatie van het Limburgse publiek en dat was uiteraard helemaal terecht. Het publiek kreeg drie prachtige stemmen en drie formidabele muzikanten. De dames zagen er erg bevallig uit, het geluid en licht waren subliem en de songkeuze was optimaal. Bissen doen ze met een schitterende versie van ‘Come Together' van The Beatles. Ik snap alleen niet goed waarom het concert niet uitverkocht was. Misschien was het te kort op hun laatste toer begin dit jaar. Maar om met een cliché af te ronden; wie er niet bij was had ongelijk en heeft een prachtige avond laten schieten. Met dank aan Bram Jacobs en Parkstad Limburg Theaters, Heerlen. Peter Jacobs
terug naar de index van de concert- en festivalrecensies
|
foto's: © Linda Marchesini _____________________
|
