|
|
||
|
|
 Als
u zich afvraagt waar u dit duo ooit heeft gezien, dan is het antwoord
wellicht het Spring Blues Festival in Ecaussinnes in 2010. Neen, neen,
slaap maar op beide oren. We gaan hier geen rijmpje schrijven. Die
eerste zin is puur toeval. In 2010 maakten Joe en Eric dus hun
Belgische debuut en op enkele zeldzame passages in Mechelen na, op
uitnodiging van Steven Troch, zijn ze voor het Vlaamse bluespubliek
nooit echt ontbolsterd geraakt. In onze agenda stond dit concert van
het duo uit Chicago echter al geruime tijd met stip genoteerd. Een mens
krijgt immers niet elke dag de kans om de beste harmonicaspeler ter
wereld aan het werk te zien...Ter kennismaking moet u er misschien onze artikelen 'Open Harp Chirurg' (BTTR 47, 2003) of 'You Missed Monday – Joe Filisko's B1-harmonicaklas' (BTTR 97, 2015) op nalezen. Of de verschillende cd-recensies die we door de jaren heen van Joe en Eric hebben gepubliceerd. Neen, dit zijn allebei geen doetjes. Een 45-tal liefhebbers wist dat en liet zich in een aangenaam intiem ingekapselde Missy Sippy de puurste blues- en roots in duotraditie à la Sonny Terry & Brownie McGhee welgevallen.  Enige
humor is het duo niet vreemd. Het nummer 'Angry Woman' kondigden ze aan
als hun grootste hit... omdat het in een periode van twee jaar al zes
keer door iemand in het publiek als verzoeknummer is aangevraagd. Na
vanavond zou de teller op tien staan. We hoorden het vroege werk van
John Lee Williamson (Sonny Boy de eerste) en intimistische folkblues
van Mississippi John Hurt. Noden toverde de authenticiteit met het
grootste gemak uit zijn National resonatorgitaar en Joe blies zijn
harpje zonder toeters en bellen recht de microfoon in. Wanneer hij
sporadisch naar de bullet greep, hoorden we de meest adembenemende
tremelo's ooit (zoals in het nummer 'Six Cent'). In 'Fat Cats &
Thin Dogs' bespeelde Joe twee harmonica's tegelijk. Loepzuiver! De
eerste set bereikte zijn kook- en tegelijk ook zijn eindpunt met de
titelsong van hun recentste gezamenlijke cd 'On The Move'. Eigenlijk
hebben we nog maar zelden zo'n gevarieerd akoestisch optreden
meegemaakt. In de tweede set dreef het duo het 'tension and
relief-spelletje' nog wat op. In het cajundeuntje 'Me And Sonny' liet
Joe zijn diatonische harmonica als een diatonische accordeon klinken.
Eric speelde kazoo en Joe demonstreerde daarmee hoe belangrijk de
handen zijn voor klank(ver)vorming bij akoestische blaasinstrumenten.
Tourmanager Robert Koch kwam een nummer meezingen en etaleerde een
wondermooie baritonstem. Man, wat hier allemaal gebeurde, zeg! Ook een
'train song' mocht niet ontbreken en het was de 'I.C. Special' die aan
een snelvaart door de Missy Sippy denderde. Aan het eind van de set
vielen vrijwel alle toeschouwersogen uit hun kassen en de mensen
geloofden hun oren niet. Joe Filisko speelde harmonica met zijn neus
(!) en even later speelde hij mondharmonica... met zijn mond... euh...
terwijl de harmonica er half binnenin stak. In die mond dus, ja! In
de Gentse bluestempel was het vanavond hoogmis geweest. Het publiek
liet Joe en Eric niet gaan zonder enkele bisnummers en dankbaar als ze
waren, brachten ze die zonder de minste vorm van versterking noch
microfoons, tussen het publiek in het café. Na afloop hadden de
twee voor iedereen een vriendelijk woord veil. Joe vertelde
honderduit over zijn passie voor de vroege harmonicameesters en zijn
drive om hun spirit levend te houden. Joe en Eric zijn de eenvoud zelve
en zoiets siert alleen de allergrootsten.O ja. We hebben Joe Filisko in de inleiding de beste harmonicaspeler ter wereld genoemd. Vindt u dit een boude uitspraak en meent u die weg te moeten honen? Nou, als u dit concert heeft meegemaakt, dan dagen we u uit om ons één harmonicaspeler te noemen die technisch gezien sterker is. En als u dit concert niet heeft meegemaakt... dan moet u zwijgen! Franky Bruneel
terug naar de index van de concert- en festivalrecensies
|
foto's: © Franky Bruneel _____________________
|
