|
||
|
Vrijdag Het zit de festivalorganisatoren voor het ogenblik niet echt mee. Regen, regen en nog maar wat regen. De terreinen staan zo goed als blank en dat was op Hookrock niet anders. Het uitermate slechte weer had uiteraard ook negatieve gevolgen voor de publieke opkomst, want toen Bigwood Leonard (een jonge Limburgse band) de feestelijkheden moest openen, was de opkomst eerder… pover te noemen. Je kan, als organisator, een aantal paden bewandelen, en je affiche opstellen in functie van het aanwezige aanbod, en Hookrock heeft traditiegetrouw elk jaar wel een paar 'regionale' bands op de affiche staan. Daar is, uiteraard, niets mis mee, en dit jaar mochten, op vrijdag, Bigwood Leonard en Bourbon Street zorgen voor de lokale inbreng. En zij deden dat… goed. Internationaal waren Justina 'Lee' Brown feat. Morblus en Back 'n' Black uitgenodigd. Justina is een Nigeriaanse, en blues en soul zijn duidelijk wel haar ding. En dat zij een fan is van Etta James en Janis Joplin, mocht blijken uit haar songkeuze. Justina had de Italiaanse topbluesband Morblus achter zich en wat kon er dan nog verkeerd gaan? Niets!! O ja, toch nog even vermelden dat Back 'n' Black, een vrouwelijk AC/DC-coverbandje uit Zwitserland (of all places!) de vrijdag mocht afsluiten. Zaterdag Miserie, miserie! Nog meer waterellende in de Lutselusstraat. Maar Many More (rock en bluescovers) en Black Cat Biscuit (swing, jump, rock) zorgen ervoor dat de sfeer op Hookrock toch positief blijft. Het minder schitterende weer en de match van de Rode Duivels tegen Ierland houden ook vandaag weer een aantal potentiële bluesliefhebbers voorlopig weg van het festivalterrein. Goed. Om vijf uur, of daaromtrent, is het de beurt aan Nico Duportal and his Rhythm Dudes (uit Frankrijk) om te proberen met hun fifties- en sixtiesrock-, rockabilly-, jump- en swingset het publiek te imponeren. Dat lukt uiteindelijk maar gedeeltelijk. Duportal en co doen me bijwijlen, qua muzikale interpretatie, maar niet qua ste(men) denken aan… James Hunter. We hebben de heren onlangs nog op Moulin Blues (Ospel) gezien en gehoord en daar konden zij ons wél bekoren. Op Hookrock was ons enthousiasme een tikkeltje minder, maar daaraan treft de organisatie, uiteraard, geen schuld. De ombouw gaat snel want Erja Lyytinen, de Finse rockchick, in superkorte hotpants, wil zo snel mogelijk aan haar set beginnen. Wat Erja, de 'slide' queen, de liefhebbers aanbiedt, heeft echt niet veel meer met blues te maken, maar wel met (hard)rock en pop. Eigenlijk is het een allegaartje van alle mogelijke stijlen binnen het rock- en popsegment. Niet direct ons ding, maar er is, rondom ons kijkend, toch wel, zij het een beetje haperend, een publiek voor. De verademing komt er, na Lyytinen, onder de vorm van Big 'Daddy' Wilson. Wilson, blues en soul, met de Italiaanse Morblus in de rug, raakt met zijn sonore stem iedereen in de tent, zelfs de liefhebbers die na de zege van de Red Devils het noorden duidelijk een beetje kwijt zijn. Fijne set. Voor ons, maar wie zijn wij?, de beste van het ganse festival. Later op de avond waren er nog Eric Sardinas, duidelijk onder invloed van één of ander 'middel', en de Boogie Beasts. Geweldenaar Sardinas heeft ons nooit echt kunnen boeien, en over de Boogie Beasts is zo ongeveer alles al verteld wat erover te vertellen valt. Het lichtjes 'verzopen' Hookrock Festival 2016 was niet sterkste editie die we ooit mochten meemaken, maar er waren een aantal lichtpunten die de organisatie de 'drive' moeten geven om toch maar door te gaan, 'to keep up the good work'. Jean Bervoets
terug naar de index van de concert- en festivalrecensies
|
foto's: © Freddy Vandervelpen _____________________
|