Sharon Lewis & Luca Giordano Band
Comptoir des Arts, Brugge - 20 maart 2016


Laat ons dit verslagje eens achterstevoren beginnen. Dan kunnen we u het belangrijkste eerst vertellen en moeten we het niet tot een cliché laten verworden om het dan op het einde er ietwat knullig nog snel bij te plakken. Na afloop van dit optreden zijn we het met onszelf eens: dit optreden behoort tot de beste die we de laatste jaren hier – en daarmee bedoelen we hier in de Benelux – in een club of café hebben meegemaakt. En denkt u maar niet dat we slechts twee keer per jaar buiten komen. De energie en vooral de interactie tussen Sharon Lewis, Luca Giordano en het lokale publiek van Comptoir des Arts waren van een zeldzame soort. De intensiteit en de kracht van de blues hebben we hier gevoeld zoals we dat tot hiertoe alleen in de clubs van Chicago hadden ervaren. De eerste 'Juke Joint Session' van de Comptoir was een meedogenloze knal in de roos...

Ziezo, dan kunnen we nu verder met het begin. Comptoir des Arts is de thuisbasis van de Brugse bluesscene. Regelmatig zijn hier gratis optredens en jamsessies. Die activiteiten zijn steevast succesvol en nu hadden de uitbaters – toffe mensen trouwens – het idee opgevat om twee keer per jaar een 'serieus' optreden te organiseren. Daarmee bedoelen we uiteraard niets verkeerds over de reguliere activiteiten, maar in Brugge gebruiken we het woord 'serieus' wanneer we bedoelen dat iets van een zwaarder kaliber is, uit zeldzamer hout gesneden, vanuit de brandhaarden getuigt, de zaken onuitwisbaar op de kaart zet, enz...

Heel wat vaste klanten van het café hebben met plezier de vijftien euro inkomgeld opgehoest, want er is hen dus iets... serieus beloofd. De verwonderde kopjes draaien dan ook flotterend in het rond wanneer de Italiaanse gitarist Luca Giordano het optreden inzet met een instrumental in pure Chicagostijl en een boogie van Lonnie Brooks. Al die kopjes hebben door dat Luca niet zomaar de eerste de beste is. Enfin, wel de beste (van Europa toch), maar u snapt wel wat we bedoelen. Iedereen zoekt bevestiging bij elkaar en iedereen geeft elkaar bevestiging. Hier is een fenomenaal gitarist aan het werk. Na twee nummers komt Sharon Lewis op. Zij is een forse zangeres uit Chicago die doorgaans optreedt met de band van Dave Specter en haar werk uitbrengt op het kwaliteitslabel Delmark Records. 63 is ze inmiddels. Ze kent dus de klappen van de entertainerszweep. Ze vraagt of we het niet erg vinden dat ze haar avond niet kan vullen met enkel de klassieke twaalfmatenblues, nadat ze die zo karakteristieke Chicagoblues heeft gebracht in het uptempo 'Blues Is My Business' en dan een lekker vuilgebekt liedje over overspel. Natuurlijk vinden wij dat niet erg, want we weten dat het er in de clubs van Chicao ook zo aan toe gaat. Daar spelen ze ook allerlei muziekgenres door elkaar en alles blijft gewoon blues klinken. Tenminste, als er échte bluesartiesten aan het werk zijn. Maar we hebben alle vertrouwen in Luca. Als hij de Kingston Mines plat krijgt, zal dat hier ook wel lukken. We krijgen o.a. soulblues van Aretha Franklin, 'Crazy Love' van Van Morrison en een adembenemende reggaeversie van Bill Whiters' 'Ain't No Sunshine' dat Sharon fier als een pauw uit haar Delmark-cd plukt. Ondertussen bespeelt ze het publiek meesterlijk. Iedereen zingt luidkeels mee, er wordt gedanst, na elk nummer barst een overweldigend en dankbaar applaus los en steevast keert Sharon terug naar die ene heer die ze als kop van jut heeft uitgekozen voor haar grappen, sneren en schofferingen. Allemaal geacteerd, natuurlijk, maar het gaat erin als zoetekoek.

Na een korte pauze zet Luca verbluffend in met een melodieuze instrumental en 'Don't You Leave Me' van J.W. Williams. En daarna volgt een funky feest. In 'What's Goin' On' valt het ons op dat de drummer de nummers drumt. Hij bespeelt dus zijn drums als een instrument, in tegenstelling tot de vele houthakkers uit bluesland. Een hoogtepunt is het nummer 'Get On The Blues Train' waarin Sharon ons meeneemt op een virtuele trip langs alle bluesclubs van Chicago. De band zet een groove en een beat neer die blijft hangen. Luca speelt grandioos. Kunt u zich dat voorstellen? Die mensen staan hier je reinste disco te spelen. Ja, disco! En toch klinkt het blues. Het feest gaat door met een bijzondere versie van Ike & Tina Turners 'Proud Mary' waarbij een meisje en drie heren uit het publiek – de kop van jut inclusief – op het podium mogen huppelen. Uiteraard schreeuwt een uitzinnige Comptoir des Arts om meer, wanneer Sharon na ruim twee uur haar optreden beëindigt. En toch krijgen we een toegift: de door merg en been snijdende slow 'Angel', die Sharon op haar volgende Delmark-cd gaat zetten (de opnames beginnen onmiddellijk na deze tour). Het nummer is autobiografisch. Sharon mijmert over de hindernissen die ze op haar levenspad is tegengekomen, over wat het had kunnen zijn en waar ze had kunnen staan. Maar tegelijk bezingt ze haar dankbaarheid voor wat er uiteindelijk van haar is geworden, en dat heeft ze te danken aan al de mensen die van haar muziek houden en haar engelbewaarders zijn geworden. De manier waarop het publiek deze authenticiteit aanvaardt, ontroert Sharon overduidelijk. En dit is niét geacteerd.

Het slot van dit verslagje staat – voor zover u het zich kunt herinneren – in de inleiding. We geven graag nog mee dat ook in het najaar een 'Juke Joint Session' plaatsvindt in Comptoir des Arts. Dan staat John Primer op het programma.


Franky Bruneel


reageer op dit artikel

terug naar de index van de concert- en festivalrecensies

  • Naast de concert- en festivalverslagen op deze website is Back To The Roots sinds 1995 het meest complete en veelzijdige tijdschrift voor blues en verwante muziekstijlen. Vijf keer per jaar brengen we u nieuws, achtergrond, interviews, reportages, cd- en dvd-recensies, boeken, de meest complete blueskalender, enz... Nog geen abonnee? Klik hier voor meer info.
     

    
      foto's:
      ©
Franky Bruneel

      _____________________