|
|
||
|
|
 Laat
ons dit verslagje eens achterstevoren beginnen. Dan kunnen we u het
belangrijkste eerst vertellen en moeten we het niet tot een cliché
laten verworden om het dan op het einde er ietwat knullig nog snel bij
te plakken. Na afloop van dit optreden zijn we het met onszelf eens:
dit optreden behoort tot de beste die we de laatste jaren hier – en
daarmee bedoelen we hier in de Benelux – in een club of café hebben
meegemaakt. En denkt u maar niet dat we slechts twee keer per jaar
buiten komen. De energie en vooral de interactie tussen Sharon Lewis,
Luca Giordano en het lokale publiek van Comptoir des Arts waren van een
zeldzame soort. De intensiteit en de kracht van de blues hebben we hier
gevoeld zoals we dat tot hiertoe alleen in de clubs van Chicago hadden
ervaren. De eerste 'Juke Joint Session' van de Comptoir was een
meedogenloze knal in de roos...Ziezo, dan kunnen we nu verder met het begin. Comptoir des Arts is de thuisbasis van de Brugse bluesscene. Regelmatig zijn hier gratis optredens en jamsessies. Die activiteiten zijn steevast succesvol en nu hadden de uitbaters – toffe mensen trouwens – het idee opgevat om twee keer per jaar een 'serieus' optreden te organiseren. Daarmee bedoelen we uiteraard niets verkeerds over de reguliere activiteiten, maar in Brugge gebruiken we het woord 'serieus' wanneer we bedoelen dat iets van een zwaarder kaliber is, uit zeldzamer hout gesneden, vanuit de brandhaarden getuigt, de zaken onuitwisbaar op de kaart zet, enz...  Heel
wat vaste klanten van het café hebben met plezier de vijftien euro
inkomgeld opgehoest, want er is hen dus iets... serieus beloofd. De
verwonderde kopjes draaien dan ook flotterend in het rond wanneer de
Italiaanse gitarist Luca Giordano het optreden inzet met een
instrumental in pure Chicagostijl en een boogie van Lonnie Brooks. Al
die kopjes hebben door dat Luca niet zomaar de eerste de beste is.
Enfin, wel de beste (van Europa toch), maar u snapt wel wat we
bedoelen. Iedereen zoekt bevestiging bij elkaar en iedereen geeft
elkaar bevestiging. Hier is een fenomenaal gitarist aan het werk. Na
twee nummers komt Sharon Lewis op. Zij is een forse zangeres uit
Chicago die doorgaans optreedt met de band van Dave Specter en haar
werk uitbrengt op het kwaliteitslabel Delmark Records. 63 is ze
inmiddels. Ze kent dus de klappen van de entertainerszweep. Ze vraagt
of we het niet erg vinden dat ze haar avond niet kan vullen met enkel
de klassieke twaalfmatenblues, nadat ze die zo karakteristieke
Chicagoblues heeft gebracht in het uptempo 'Blues Is My Business' en
dan een lekker vuilgebekt liedje over overspel. Natuurlijk vinden wij
dat niet erg, want we weten dat het er in de clubs van Chicao ook zo
aan toe gaat. Daar spelen ze ook allerlei muziekgenres door elkaar en
alles blijft gewoon blues klinken. Tenminste, als er échte
bluesartiesten aan het werk zijn. Maar we hebben alle vertrouwen in
Luca. Als hij de Kingston Mines plat krijgt, zal dat hier ook wel
lukken. We krijgen o.a. soulblues van Aretha Franklin, 'Crazy Love' van
Van Morrison en een adembenemende reggaeversie van Bill Whiters' 'Ain't
No Sunshine' dat Sharon fier als een pauw uit haar Delmark-cd plukt.
Ondertussen bespeelt ze het publiek meesterlijk. Iedereen zingt
luidkeels mee, er wordt gedanst, na elk nummer barst een overweldigend
en dankbaar applaus los en steevast keert Sharon terug naar die ene
heer die ze als kop van jut heeft uitgekozen voor haar grappen, sneren
en schofferingen. Allemaal geacteerd, natuurlijk, maar het gaat erin
als zoetekoek. Na
een korte pauze zet Luca verbluffend in met een melodieuze instrumental
en 'Don't You Leave Me' van J.W. Williams. En daarna volgt een funky
feest. In 'What's Goin' On' valt het ons op dat de drummer de nummers
drumt. Hij bespeelt dus zijn drums als een instrument, in tegenstelling
tot de vele houthakkers uit bluesland. Een hoogtepunt is het nummer
'Get On The Blues Train' waarin Sharon ons meeneemt op een virtuele
trip langs alle bluesclubs van Chicago. De band zet een groove en een
beat neer die blijft hangen. Luca speelt grandioos. Kunt u zich dat
voorstellen? Die mensen staan hier je reinste disco te spelen. Ja,
disco! En toch klinkt het blues. Het feest gaat door met een bijzondere
versie van Ike & Tina Turners 'Proud Mary' waarbij een meisje en
drie heren uit het publiek – de kop van jut inclusief – op het podium
mogen huppelen. Uiteraard schreeuwt een uitzinnige Comptoir des Arts om
meer, wanneer Sharon na ruim twee uur haar optreden beëindigt. En toch
krijgen we een toegift: de door merg en been snijdende slow 'Angel',
die Sharon op haar volgende Delmark-cd gaat zetten (de opnames beginnen
onmiddellijk na deze tour). Het nummer is autobiografisch. Sharon
mijmert over de hindernissen die ze op haar levenspad is tegengekomen,
over wat het had kunnen zijn en waar ze had kunnen staan. Maar tegelijk
bezingt ze haar dankbaarheid voor wat er uiteindelijk van haar is
geworden, en dat heeft ze te danken aan al de mensen die van haar
muziek houden en haar engelbewaarders zijn geworden. De manier waarop
het publiek deze authenticiteit aanvaardt, ontroert Sharon
overduidelijk. En dit is niét geacteerd.Het slot van dit verslagje staat – voor zover u het zich kunt herinneren – in de inleiding. We geven graag nog mee dat ook in het najaar een 'Juke Joint Session' plaatsvindt in Comptoir des Arts. Dan staat John Primer op het programma. Franky Bruneel
terug naar de index van de concert- en festivalrecensies
|
foto's: © Franky Bruneel _____________________
|
