|
|
||
|
|
 Naast
de maandelijkse jamsessies (elke derde maandag van de maand) en
kleinschaliger concerten (steeds gratis) is de Brugse bluestempel
Comptoir des Arts ook begonnen met wat ze zelf de 'Juke Joint Sessions'
noemen. Tegen een zachtgekookt prijsje kunt u er gerenommeerde
bluesartiesten in een intieme clubsetting beleven. In hun
publiciteitstekst staat te lezen dat Comptoir des Arts wordt omgetoverd
in een juke joint zoals u ze enkel in Chicago aantreft. Uiteraard
willen we de sympathieke uitbaters niet van geschiedvervalsing
beschuldigen – we zouden niet durven – maar feit is wel dat ze hun
boter of mosterd, zo u wil, voor deze optredens hoofdzakelijk uit
Chicago importeren. Wanneer we bedenken dat veel bluesartiesten ooit
vanuit Mississippi naar de windy city uitweken, klopt het plaatje wél.
Dit geldt ook voor de 71-jarige John Primer die in 1963 vanuit het
zuiden naar Chicago kwam en er zich door de jaren heen een meer dan
behoorlijk piëdestalleke heeft aangemeten. Er zijn er niet zo heel veel
meer, die kunnen zeggen dat ze bij o.a. Willie Dixon, Muddy Waters en
Magic Slim hebben gespeeld. Met John Primer was Comptoir des Arts aan
de tweede Juke Joint Session toe. In
tegenstelling tot vorige tournees in onze regio had John Primer deze
keer enkele leden van zijn Amerikaanse band bij. En dat waren niet van
de minsten. John rekruteerde drummer Lenny Media uit Magic Slims
Teardrops en bassist Mike Scharf speelt al drie decennia lang de blues
in Chicago. Hij is vooral bekend van bij Lil' Ed & The Blues
Imperials. Wat is die Scharf trouwens een zalige bassist! Ook al oogt
hij enigszins als een zachtmoedige bankbediende die iedereen met de
glimlach een renteloze lening toestaat, toch huist in deze schapenvacht
een gedreven wolf, pulserend, krachtig en muzikaal grenzeloos
onderlegd. De Nederlandse zanger-gitarist Hein Meijer – bekend als
Little Boogie Boy – vervolledigde de bezetting. Hein begeleidt John
Primer al sinds mensenheugenis op zijn Europese tournees en dat is de
logica zelve. Hein is immers één van de drie Nederlandse
bluesmuzikanten die Chicagoblues kan spelen. En neen, dit is geen boude
uitspraak die we voor eigen rekening nemen, want voor het concert
hadden we hierover een babbel met John en die beaamde deze stelling
voor de volle honderd procent. En alsof hij onze gedachten las, voegde
hij er zelf de namen van die andere twee aan toe. We hebben het over
hen gehad in ons verslagje van Blues Alive in Boxmeer. Hein zette
trouwens de twee sets in met felgesmaakte interpretaties van de 'real
deal' Chicagoblues alvorens de meester zelf opkwam. Het
was in alle opzichten heet in de Comptoir. En dat heeft zo zijn
voordelen. Al na een drietal nummers gutste het zweet van Lenny Media's
gezicht en moest hij zonodig zijn shirt uittrekken. We hebben nog nooit
een drummer zich al spelend uit zijn shirt zien hijsen, zonder ook maar
één klokvaste slag te missen. Hoe hij het heeft klaargespeeld, blijft
een mysterie. Harry Houdini was tot dusver de koning van de
ontsnapping, maar sinds zondag weten wij wel beter. Lenny is het
spreekwoordelijke nader order.John Primer was goedlachs en bijzonder in zijn schik. Ook van dichtbij ziet hij er minstens tien jaar jonger uit dan hij is. Met zijn grappige mimiek houdt hij de rek in en de plooi uit zijn snuitvel. Slide speelt hij als de beste en het publiek ging compleet uit de bol bij elke solo waarbij hij zeer sterk refereerde naar Muddy Waters, zijn gewezen leermeester. Hoogtepunten waren 'Kansas City' dat hij ironisch genoeg omboog tot eersteklas Chicagoblues, de trage nummers 'Let It Be Me' en (vooral) 'Since I Met You Baby' waarin zijn gitaar met hem meezong, een alles overtreffende versie van de Muddy-klassieker '40 Days & 40 Nights', een bluesversie van Arthur Crudups 'That's All Right' en 'Close Together' waarmee hij afsloot en het publiek naar hartelust unisono liet meebrullen. Vuurwerk in de keet!  Leuk
aan dit intieme clubconcert was ook dat Primer de tijd nam om met zijn
publiek te communiceren. Zo deelde hij met de toeschouwers de
belangrijkste levensles die Muddy Waters hem meermaals in de binnenzak
stopte, namelijk dat je tijdens de bronstige jacht het uitgekozen
wijfjesdier eerst meesmuilend naar de hoogste regionen moet voeren,
alvorens je haar te grazen krijgt. Nou ja, wij gebruiken hier 'te
grazen' als metafoor en bedoelen dat niet pejoratief. In elk geval
paste Primer die tactiek zelf meesterlijk toe om het publiek voor zich
te winnen. Hij blijft een klassebak, een groots entertainer en een
uitzonderlijk bluesmuzikant. Na ruim twee en een half uur van de
bovenstebeste Chicagoblues keerden wij voldaan terug naar huisje
weltevree. Jazeker, weltevree, dankzij John Primer en Comptoir des Arts
die het samen maar weer voor elkaar hebben geflikkerd. Op naar de
volgende 'Juke Joint Session' in maart, met dan iets compleet anders,
namelijk harmonicavirtuoos Jason Ricci!Franky Bruneel
terug naar de index van de concert- en festivalrecensies
|
foto's: © Peter Vandenberghe _____________________
|
