|
||
|
Voorzien van een stevige reputatie – uiteraard geërfd via zijn vader Lonnie – vulde Ronnie Baker Brooks (zang/gitaar) de zestigjarige club moeiteloos. De oude schuur waar oude tonnen de biertjes ondersteunen en waar antieke bioscoopzetels het kleine podium afboorden... Ronnie bracht twee levendige en gespierde sets. Hij vond een perfect evenwicht tussen de pulserende Chicagostijl (Muddy Waters, Buddy Guy...) met plezante vocale imitaties, de soulbalade 'Times Changes' als huldebetoon aan de slachtoffers van de aanslagen in Brussel, shuffles in verschillende stijlen (met dank aan B.B. en Freddie King) en de onvermijdelijke boogierock à la John Lee Hooker. Het meeste plezier haalden we uit de ziel waarmee Brooks zijn vertolkingen bracht, ook vocaal, én een strakke Amerikaanse groep. De bassist versmolt zich letterlijk in het soulvolle drumwerk terwijl de excellente Daryl Coutts een inventief toetsenman is. De grootste troef van dit gezelschap is dat ze oud gezanik met vers bloed injecteren. De finale was grandioos: Ronnie beëindigde 'Take It Wid'Cha / Sweet Home Chicago' (met dezelfde melodie), achter de bar met een biertje in de ene hand en gitaarspelend met de andere. Er volgde een staande ovatie die me het gevoel gaf dat men hier maar beter de muren kan stutten tegen dat deze artiesten nog eens terugkomen... André Hobus
(vertaling: Franky Bruneel) terug naar de index van de concert- en festivalrecensies
|
foto's: © André Hobus
|