|
|
||
|
|
 Twee West-Vlaamse bands maakten de dienst uit en van de openers, Leaky Roof
uit Dadizele, hadden we – en we hopen dat u ons hiervoor niet aan de
schandpaal nagelt – nog nooit gehoord. De verwachtingen die we bij deze
band niet hadden, werden moeiteloos ingevuld. Meer zelfs, we lieten ons
aangenaam verrassen door het ietwat Brits aandoende strakke gitaarspel
van Alexander Heytens en vooral door een droom van een ritmesectie: de
zeer behendige Pieter De Poorter op bas en de klokvaste drummer Dirk
Laruweere. We verdenken deze mannen ervan ofwel geschoolde muzikanten
te zijn, ofwel ervaren en door de wol geverfde ratten, of misschien wel
allebei. Leaky Roof speelde een soort gedreven garagebluesrock. Noem
het voor ons part de opgekuiste versie van Give Buzze. Misschien had de
lijzige zang iets beter uit de verf mogen komen, maar los hiervan
klopte het plaatje volledig. Zelfs Slim Harpo's 'King Bee' onderging
een eigenzinnige strakke bewerking. Deze knapen mogen zich best wel
eens inschrijven voor de Belgian Blues Challenge. Ze zouden er geen mal
figuur slaan... Na een korte ombouwpauze was het de beurt aan Long Tall Danny & His Blues Combo.
Danny is een 'local hero' in Brugge, vooral bekend van de maandelijkse
maandagse bluesjams in Comptoir des Arts. Daar is Luc Dewilde een
reguliere gast, vandaar de link. Behalve zijn vaste drummer, Pascal
Claeys, had Danny een klassebezetting bij. Op bas kregen we Stefaan
Boret, bekend van bij God en heel de wereld, maar vooral van bij Last
Call en Ed & The Gators. De ritmesectie stond garant voor een
nagenoeg perfecte groove. Leadgitarist van dienst was Willy
Devleeschauwer van Maxwell Street. Weer eens verbaasde Willy ons met de
manier waarop hij ook de slaggitaarpartijen bijzonder melodieus
inkleurt. Van deze band kregen we de 'old school' blues, met werk van
o.a. B.B. King, John Lee Hooker, Freddie King, Big Bill Broonzy en
Sleepy John Estes. Estes' 'Diving Duck Blues' kreeg een
beklijvende versie mee en in een nummer van J.B. Lenoir klok de band
echt Chicago. Over de windy city gesproken... Danny bracht ook 'Sweet
Home Chicago', maar dan in een zelden gehoorde funkversie. Het is
altijd leuk om te horen hoe lokale bands de vindingrijkheid kunnen
opbrengen om klassiekers naar hun hand te zetten in plaats van
platgewalste songs klakkeloos na te spelen. Aan het eind van de set
speelde Willy een sterk potje mandoline en dat zorgde voor eigengereide
authenticiteit. U zult ons zelden betrappen op dergelijke uitlatingen,
maar als het goed is, dan mag het ook gezegd. En geschreven.Steksel Blues 2016 flitste net zo snel voorbij als trein nummer 8 op de lijn Lichtervelde-Brussel, maar toch... Toch willen we de initiatiefnemer(s) een pluim op de hoed steken. De gezelligheid in het achterafzaaltje alleen al. Blues kan binnenskamers in een plaatselijke juke-joint toch zo inspirerend werken. Daarvan was Steksel Blues 2016 zeer zeker een schoolvoorbeeld. Franky Bruneel
terug naar de index van de concert- en festivalrecensies
|
foto's: © Luc Decouttere _____________________
|
