|
|
||
|
|
Vrijdag La Bomba (uit Nederland) geniet de twijfelachtige eer om (Ge)Varenwinkel 2016 op gang te slepen. La Bomba is een naar bluesrock neigende band die hier en daar ook wat symfonische, psychedelische, Woodstock zeg maar, elementen heeft ingebouwd. SRV is, muzikaal dan, ook nooit zo heel ver weg.  Lisa Mills daarentegen
kan dan weer wel op onze appreciatie rekenen. Lisa, afkomstig uit
Mississippi, is een singer-songwriter met een prachtige stem. Dat Lisa
van veel markten thuis is, bewijst ze met haar repertoirekeus: country,
pop, singer-songwriter, gospel en… blues. Willen jullie titels? Hier
komen er een paar: ‘Son Of A preacher Man’, ‘I Can’t Stop Loving You’
(Charles), ‘Bring It On Home To Me’ (Cooke), ‘Unchain My Heart’
(Charles) en ‘It’s Nobody’s Business’ in de versies van Billy Holiday
en B.B. King. Ook ‘Tina Nina Noo’ (Harpo) krijgt een interessante make
over. Leuke, gevarieerde set.
De Travellin’ Brothers komen
uit Spanje en daar kennen ze duidelijk de betekenis van ‘ambiance’.
Ooit kochten wij een schitterende dubbelelpee van ‘Blue Monday’. Wel
diezelfde sfeer horen wij terug bij de Brothers. Zij brengen door
iedereen gekende bluesklassiekers, zoals daar zijn: ‘The Sky Is
Crying’, ‘Talk To Me Baby’, ‘What’d I Say’ (Charles) en nog meer van
dat fraais. Heel mooi vonden wij het ondeugende Memphissoulnummer ‘If
You Talk In Your Sleep, Don’t Mention My Name’. Daarnaast is er gospel,
wat Zuid-Amerikaanse dingetjes en een heel erg geapprecieerde New
Orleansmedley. Eén minpuntje: het constant en op de duur storende
gevraag van de ‘leader of the pack’… if we feel alright.
Afsluiter op vrijdag is Southern Avenue,
een combo uit Memphis dat finalist was bij de laatste International
Blues Challenge. Het zangeresje, in erg kort jurkje, je had de
fotografen moeten zien ‘werken’, is van het schreeuwerige type. Hun set
bestaat in hoofdzaak uit soul- en bluesdingetjes. Niet slecht, maar ook
weer niet zo heel erg beklijvend of bijblijvend. Zijn wij nu zo
kritisch geworden?Zaterdag De zaterdag opent met de Freeborn Brothers, een trio uit ‘bluesland’ Polen die ons vergasten op een soort keihard trash/grunge punk… iets, maar dat in de verste verten niets met blues te maken heeft. Het geheel krijgt een ‘Slavisch’ tintje met het accordeon van de… opper Brother (?) wiens lachspieren nooit werden aangesloten. ‘Trash’ is eigenlijk de correcte term voor wat deze heren presenteren. 
Dat (Ge)Varenwinkel 2016 een overwegend… ‘hard’ festival zou worden,
hadden we al een beetje kunnen afleiden uit de line-up. Met D-Tale,
het bandje rond zanger-gitarist Mario Pesic, kwamen we inderdaad in het
hardere, luidere segment van de blues terecht. Eigenlijk is dit
bluesrock, maar van het, voor ons dan, meer aanvaardbare soort. Mario
is een uitstekend gitarist en een goed zanger, en qua inhoud en sfeer
is wat hij en zijn band doen zeker een vorm van blues, maar een tikje
te luid voor onze fragiele oortjes. Bovendien vallen de vele solo’s
veel te lang uit.Wie SRV of Jimi Hendrix wil spelen, doet dat beter heel goed of hij komt niet echt geloofwaardig over. Dat was in zekere mate het geval voor jonge snaak Chris ‘King’ Robinson. Chris kan gitaarspelen, daarover bestaat niet de minste twijfel, maar hij zal toch nog veel boterhammen met spek moeten eten voor hij in de buurt kan komen van SRV of Jimi H. Spijtig dat de kid niet beter kan zingen, want hij probeert bijvoorbeeld wel SRV te imiteren, maar hij slaagt daar helemaal niet in, daarvoor is zijn stem nog niet genoeg gevormd. Maar… al bij al toch een leuke set van een gast die nog veel kan leren. Wij willen hem over een paar jaar graag nog eens terug horen. 
Omdat (Ge)Varenwinkel toch ook een ‘bluesfestival’ wil zijn, was Sandra Hall ‘The
Empress Of The Blues’ uitgenodigd. Sandra is een ‘struise’
African-American uit Atlanta (Georgia) en haar cv ziet er redelijk
indrukwekkend uit. Sandra zingt blues, soul en soulblues en ze doet dat
heel erg goed, om niet te zeggen fantastisch. Sandra doet een versie
van ‘Ball And Chain’ dat wij allemaal kennen van Janis Joplin. Janis
moest een keertje samen met Jimi Hendrix optreden, maar ze raakte haar
stem kwijt en toen moest Sandra maar inspringen. Bovendien was Otis
Redding een vriend des huizes, want (Sitting on) ‘The Dock Of The Bay’
zou hij hebben geschreven aan de keukentafel ten huize Hall (sic). Bij
gebrek aan tekst begon hij, Otis, aan het einde van het nummer maar te
fluiten. Ook haar versie van de Sam Cooke-klassieker ‘A Change Is Gonna
Come’ kan ons in een hoge mate charmeren. Deze erg goede set kunnen wij
ten volle appreciëren.
Uit een ander vaatje tapt Bo Weavil
uit Frankrijk. Mathieu Fromont timmert al jaren aan de ‘blues dirt
road’ en met redelijk succes. Zijn set is het beluisteren meer dan
waard. Het is een spannende mix van tragere en snellere nummers met af
en toe een leuke boogie daartussen. Bo Weavil is eigenlijk, vinden wij,
juke joint blues, dus uitermate geschikt voor de ‘kleine’ tent in
Varenwinkel. Uiteraard krijgen we een aantal covers, maar geen mens die
dat erg vindt. Wij zeker niet.Wij hebben alle mogelijke moeite gedaan om Sari Schorr & The Engine Room toch een heel klein beetje goed te vinden, maar sorry, dat soort bluesrock, van het ergste soort, is niet aan ons besteed. Ook Dirt River Radio, uit Melbourne, Australië, weet de rockklok, en de klepel, hangen. Stevig, bijwijlen heel stevig, dat wel, maar toch ook redelijk gevarieerd en naast hun rock zit toch ook wat blues en een flinke schep Australische country in hun set. Na een stevige, viriele set eindigen ze met ‘Fuck You!’ Same to you, guys. 
Wie na al dat rockgeweld en de sufmakende hitte van de dag nog niet murw was geslagen, kon proberen op de been te blijven bij Mingo Fishtrap,
uit Austin, Texas. Een flinke hap soul en funk, vooral funk, worden ons
deel. Heel even zien we toch ook wel een paar raakpuntjes met de blues.
We houden wel, heel erg zelfs van Texasblues, maar de Fishtrap kon ons
niet echt bekoren. Sorry, guys.Zo, (Ge)Varenwinkel 2016 zit er weer op. Het was een festival voor de… rockers onder ons en niet zozeer voor de bluesliefhebbers. God ja, het kan niet alle dagen zondag zijn. Tot volgend jaar dan maar weer, zeker? Jean Bervoets
terug naar de index van de concert- en festivalrecensies
|
foto's: © Eric Schuurmans & Philip Verhaege _____________________
|
