|
|
||
|
|
 31
jaar en enkele maanden geleden repeteerde Hideaway voor het eerst in
café De Sloeber in Koolskamp. Omdat 31 jaar en enkele maanden niet echt
een tot de verbeelding sprekende tijdsspanne is om er een feestje rond
te bouwen, greep de band terug naar het moment dat Hideaway doorbrak en
de Vlaamse bluesliefhebber in het snotje kreeg dat dit weleens serieus
zou kunnen worden. We vieren dus dertig jaar Hideaway en trekken
hiervoor naar het P.C. Sint-Amandus in Beernem. In al die tijd dat wij
naar optredens gaan zien, en dat is nu toch al vijfendertig jaar, stond
'P.C.' steeds voor Parochiaal Centrum. Vanavond niet. Enfin, u moet
maar eens opzoeken welk soort etablissement Sint-Amandus is en over
welke kenmerkende eigenschappen u moet beschikken opdat uw dierbare
familie er in overleg met -ogen, -euten en -aters voor u een verblijf
zou kunnen regelen. Voor wie eraan twijfelt, geven we mee dat wij
vanavond volledig uit vrije wil naar hier zijn gekomen... We
zijn dus dertig jaar later en Hideaway is inderdaad groot geworden.
Alles wat een bluesband in België kan bereiken, hebben ze bereikt:
nationale radio, de grootste festivals (waaronder Blues Peer), de
grootste zalen (zoals de Ancienne Belgique), het winnen van de Belgian
Blues Challenge in 2012 en daaraan gekoppeld hun deelname aan de
European Blues Challenge 2013 in het Franse Toulouse, waar ze in de
top-5 zijn geëindigd. Dertig jaar Hideaway heeft zoveel mooie
koestermomenten opgeleverd, maar vanavond vertelt zanger-gitarist Ralph
Bonte halfweg de eerste set de leukste anekdote. In 1990 zat Hideaway
in het VTM-programma 'Tien Om Te Zien' en tijdens de repetitie kon de
regisseur maar niet vatten dat er voor het eerst in de geschiedenis van
het programma artiesten waren die live wilden zingen. “We vroegen hem of hij ons gewoon eens wou laten doen wat wij elke week deden in zaaltjes en café's”, vertelt Ralph. “En na een kwartier repeteren waren we klaar”.
Ralph vertelt het publiek dat het clipje uit 'Tien Om Te Zien' nog
steeds op YouTube staat. En dat ze het maar eens moeten 'googelen'.
Kijk, we zullen het u gemakkelijk maken. Hier is een linkje.
Een prettig gestoord detail is dat gitarist Jean-Marie Herman zowel
tijdens de VTM-sessie als vanavond tijdens het nummer 'Sweet Baby' een
snaar breekt... In de pauze valt het ons op hoeveel volk hier is komen opdagen. “Vrienden van vroeger en vrienden van nu”,
heeft Ralph zopas nog gezegd. Dat de band een trouwe horde echte fans
heeft, is nog maar eens duidelijk. Veel bezoekers komen uit de Brugse
regio want Hideaway is altijd al bestempeld geweest als een Brugse
bluesband. En nog steeds. Ralph en saxofonist Geeraard De Groote zijn
Bruggelingen. En Kanegem, Ruiselede en Oostduinkerke, waar
respectievelijk Jean-Marie, drummer Johan Guidee en bassist Eric
Vandekerckhove wonen... nou... dat is eigenlijk ook groot-Brugge hé. De
enige 'indringer' is Hammondspeler Patrick Cuyvers uit het Limburgse
Hechtel. Wat doet een Limburger bij een West-Vlaamse bluesband, horen
we u al vragen. Ja kijk, toen Hideaway opteerde om een organist in te
lijven, was alleen de beste van het land goed genoeg. Volstaat deze
uitleg? Ook vanavond is Patrick een echte gangmaker van het feest! Het
speelplezier komt uit zijn voorhoofd gepareld en de kameraadschap
tussen hem en de andere groepsleden straalt van het podium af. We zijn
een beetje nostalgisch vanavond, want de gedachte (en de stille hoop)
om de eerste en tweede bassist van Hideaway (Hennie van Café De Sloeber
en Vincent Pierins) nog eens op het podium te zien, besluipt ons.
Niettemin, dit is een hechte groep met een gemillimeterde eigen sound.
Eigenlijk kunnen we ons sinds mensenheugenis Hideaway niet anders meer
voorstellen dan in deze bezetting. Het is gewoon zot dat een band zo
lang samenblijft en dat er maar geen sleet lijkt te komen op de drive,
de inspiratie en de energie. Uiteraard
zal Hideaway altijd verbonden blijven met drie nummers die tot in de
eeuwigheid op hun playlist zullen staan. En is dat niet zo, dan zullen
er altijd wel fans zijn, die erom vragen. Ook nu weer! 'My Blues' en
'Sweet Baby' hebben we al gehad, maar zo tegen het einde van het
concert beginnen de mensen naar 'Mean Machine' te vragen. Ralph heeft
deze song – in de volksmond 'de bluesmobiel' genoemd – echter gespaard
om hem tijdens de slotronde naadloos aaneen te rijgen met 'Mustang
Sally' (Wilson Pickett) en 'Hideaway' (Freddie King). “Soms vragen de mensen ons weleens of wij al die liedjes zelf hebben geschreven”, vertelde Ralph vanavond. “En dan antwoorden we altijd 'maar baneen'”, zei hij, “wij
spelen ook graag covers, al is covers een zeer lelijk woord. Laat ons
zeggen dat wij ook graag muziek van andere mensen spelen, die wij leuk
vinden.” In deze context zou dit verslagje niet compleet zijn
indien we niet vermelden dat we vanavond ook echt hebben genoten van
Hideaway's versie van 'Members Only' (Bobby Bland) en 'Mary Had A
Little Lamb' (in 1877 opgenomen door Thomas A. Edison maar hier in de
versie van Stevie Ray Vaughan). En dit verslagje zou ook niet compleet
zijn, zonder u nog mee te geven dat Hideaway ter gelegenheid van hun
dertigste verjaardag een nieuwe cd/dvd heeft uitgebracht: 'Live
At The AB' (een recensie volgt in ons tijdschrift). Tot
slot willen we het nog even hebben over de vrouwen van de groepsleden.
We zien ze aan de inkom, bij de zuipkaarten- en cd-verkoop. Bestellen
we een drankje aan de bar... zien we ze weer. En u mag eens raden wie
er tijdens het concert telkens als eerste bij is om de dans op gang te
trekken? Inderdaad, diezelfde vrouwen. We verdenken Hideaway ervan dat
ze hun vrouwen hebben gekloond en dat er hier van elk exemplaar twee
kopieën rondlopen. Maar die gedachte houden we wijselijk voor onszelf.
We zijn vanavond – herinner u het begin van dit stukje - geheel
vrijwillig naar hier gekomen. En we willen ook graag net zo vlot weer
thuis geraken...Franky Bruneel
terug naar de index van de concert- en festivalrecensies
|
foto's: © Franky Bruneel _____________________
|
