|
|
||
|
|
 Iets na 16 u. mochten Ed De Smul en Stefan Boret
in duo aftrappen. Ed noemde dit concert de pre-release party van zijn
nieuwe cd die, als alles goed gaat, in juni verschijnt. We herinneren
ons Ed nog van op de Patersdreef in Tielt en we wisten dat hij goed
zingt. Maar hoé goed hij zingt, konden we hier wél horen. Ed speelde
ook gitaar en harmonica, daarbij heel functioneel ondersteund door
Stefan op bas. We hoorden bluesklassiekers als 'Key To The Highway' en
'Rollin' & Tumblin'' maar ook eigen nummers uit de op komst zijnde
boreling. En het leek wel alsof veel van die nummers zijn ontstaan
langs de kant van de weg, tijdens een van de trips die Ed heeft gemaakt
door de bluesbakermatten van de US of A. Vaak klinken die nummers ook
als 'countryblues' en daarmee bedoelen we niet de oorspronkelijke
plattelandsblues maar muziek die zich bevindt op het kruispunt waar
blues en country elkaar ontmoeten. Ed
kan goed met de harmonica overweg, maar er is nog altijd een verschil
tussen iemand die goed met de harmonica overweg kan en... euh... een
harmonicaspeler. Met Steven Troch haalde
Gistel de beste Belgische harmonicaspeler in huis, toch voor dit genre
blues. En met 'dit genre' bedoelen we de eigenzinnige akoestische blues
van Tiny Legs Tim. Neem het
begrip 'akoestisch' hier maar zeer letterlijk op want net als op hun
gezamenlijke nieuwe cd 'Melodium Rag' speelden Tim en Steven
onversterkt door één microfoon, een Melodium. En weer viel ons de
vakkennis van de klankmannen op. Graag maken we niet tussen maar
prominent in de lijntjes reclame voor de broers Danny en Johnny Markey
uit Oostende, en hun JDM PA Service. Voilà! Op de cd staan tien eigen
nummers en één cover, zei Tim. Die cover, 'Death Letter Blues' van Son
House, kreeg ook hier een schitterende vertolking. En in zijn eigen
songs heeft Tim iets te vertellen. Over hoe moeilijk het is om een fout
toe te geven wanneer je altijd gelijk meent te hebben. Of over hoe je
ondanks een camion alledaagse kwaaltjes toch 'The Happiest Man In Town'
kunt zijn... Tegen zevenen mocht de Marino Noppe Band
het fraaie podium bestijgen. En hier schuilt het enige foutje waarop we
de organisatoren hebben kunnen betrappen. Marino was in de publiciteit
voor Blueprint aangekondigd als de peetvader van de West-Vlaamse blues.
Noem hem voor ons part de West-Vlaamse peetvader van de blues of de
peetvader van de blues in West-Vlaanderen, want West-Vlaamse blues
bestaat niet. De band speelde hoofdzakelijk Chicagoblues en voor
bluesliefhebbers in de ware zin van dat woord was dit concert het
hoogtepunt van het festival. De peetvader had trouwens zijn petekind
meegebracht. Als er één iemand mag doorgaan als Marino's wettige
erfgenaam en aanspraak maakt op de titel van West-Vlaams
bluesboegbeeld, dan is het wel Arne Demets (The Blues Vision). Het
vlamde bij momenten heel hevig in de gitaarduels tussen Marino en Arne.
De twee kroonjuwelen werden met verve bewaakt door drummer Bernd Coene
(The Blues Vision) en Carlo Van Belleghem, veruit de beste bluesbassist
in België! Een nummer als 'Everything I Do Got To Be Funky' vraagt
gewoon om een bassist à la Van Belleghem! Verder stipten we ook '29
Ways' aan en... we we wisten het vooraf... ook nu weer stond er een
moordgriet ergens op een corner, cute as a Christmas tree, waitin' just
for me... Waar is dat feestje? Hier is dat feestje!! Headliner van deze eerste Blueprint-editie was de Britse gitaargodin Joanne Shaw Taylor.
In nummer 102 van ons tijdschrift vindt u trouwens een interview met
haar. Er waren toch wel een flink aantal toeschouwers speciaal voor
haar gekomen. Pal achter ons stond bijvoorbeeld een heerschap de
nummers zowel vlekke- als klakkeloos mee te zingen! Joanne, een jonge
dertiger, heeft een doorleefde stem en weet hoe ze die moet gebruiken.
Dat viel op in 'No Reason To Stay', een nummer over het goede moment om
de verkeerde relatie te beëindigen. Joanne Shaw Taylor is vooral
synoniem voor flitsend gitaarwerk. Veel noten, zeer veel noten, in no
time. Niet voor niets houdt ze er een innige vriendschap met Joe
Bonamassa op na. Ja, dit was bluesrock! Maar toch... heel even... ze
zette een trage in. Een slow die ze aanvankelijk ook niet vlug speelde.
En ze klonk bij aanvang als B.B. King. Maar 'den thrill', onzen thrill
wel te verstaan, was wel even gone, toen ook dat nummer gitaristisch
uitmondde in bliksemse soli. Let wel, smaken verschillen. En de
eerlijkheid gebiedt ons te zeggen dat Joanne hier veel, zeer veel,
bijval genoot en dat haar cd's als spreekwoordelijke zoete
broodjes over de al even spreekwoordelijke toonbank gingen.We feliciteren Dirk Ghys en zijn ploeg voor deze geweldige eerste editie van het Blueprint Bluesfestival en we hopen dat dit succes een stimulans zal zijn om van dit festival een goede jaarlijkse gewoonte te maken! Franky Bruneel
terug naar de index van de concert- en festivalrecensies
|
foto's: © Franky Bruneel _____________________
|
