|
||
|
Iets na 16 u. mochten Ed De Smul en Stefan Boret in duo aftrappen. Ed noemde dit concert de pre-release party van zijn nieuwe cd die, als alles goed gaat, in juni verschijnt. We herinneren ons Ed nog van op de Patersdreef in Tielt en we wisten dat hij goed zingt. Maar hoé goed hij zingt, konden we hier wél horen. Ed speelde ook gitaar en harmonica, daarbij heel functioneel ondersteund door Stefan op bas. We hoorden bluesklassiekers als 'Key To The Highway' en 'Rollin' & Tumblin'' maar ook eigen nummers uit de op komst zijnde boreling. En het leek wel alsof veel van die nummers zijn ontstaan langs de kant van de weg, tijdens een van de trips die Ed heeft gemaakt door de bluesbakermatten van de US of A. Vaak klinken die nummers ook als 'countryblues' en daarmee bedoelen we niet de oorspronkelijke plattelandsblues maar muziek die zich bevindt op het kruispunt waar blues en country elkaar ontmoeten. Ed kan goed met de harmonica overweg, maar er is nog altijd een verschil tussen iemand die goed met de harmonica overweg kan en... euh... een harmonicaspeler. Met Steven Troch haalde Gistel de beste Belgische harmonicaspeler in huis, toch voor dit genre blues. En met 'dit genre' bedoelen we de eigenzinnige akoestische blues van Tiny Legs Tim. Neem het begrip 'akoestisch' hier maar zeer letterlijk op want net als op hun gezamenlijke nieuwe cd 'Melodium Rag' speelden Tim en Steven onversterkt door één microfoon, een Melodium. En weer viel ons de vakkennis van de klankmannen op. Graag maken we niet tussen maar prominent in de lijntjes reclame voor de broers Danny en Johnny Markey uit Oostende, en hun JDM PA Service. Voilà! Op de cd staan tien eigen nummers en één cover, zei Tim. Die cover, 'Death Letter Blues' van Son House, kreeg ook hier een schitterende vertolking. En in zijn eigen songs heeft Tim iets te vertellen. Over hoe moeilijk het is om een fout toe te geven wanneer je altijd gelijk meent te hebben. Of over hoe je ondanks een camion alledaagse kwaaltjes toch 'The Happiest Man In Town' kunt zijn... Tegen zevenen mocht de Marino Noppe Band het fraaie podium bestijgen. En hier schuilt het enige foutje waarop we de organisatoren hebben kunnen betrappen. Marino was in de publiciteit voor Blueprint aangekondigd als de peetvader van de West-Vlaamse blues. Noem hem voor ons part de West-Vlaamse peetvader van de blues of de peetvader van de blues in West-Vlaanderen, want West-Vlaamse blues bestaat niet. De band speelde hoofdzakelijk Chicagoblues en voor bluesliefhebbers in de ware zin van dat woord was dit concert het hoogtepunt van het festival. De peetvader had trouwens zijn petekind meegebracht. Als er één iemand mag doorgaan als Marino's wettige erfgenaam en aanspraak maakt op de titel van West-Vlaams bluesboegbeeld, dan is het wel Arne Demets (The Blues Vision). Het vlamde bij momenten heel hevig in de gitaarduels tussen Marino en Arne. De twee kroonjuwelen werden met verve bewaakt door drummer Bernd Coene (The Blues Vision) en Carlo Van Belleghem, veruit de beste bluesbassist in België! Een nummer als 'Everything I Do Got To Be Funky' vraagt gewoon om een bassist à la Van Belleghem! Verder stipten we ook '29 Ways' aan en... we we wisten het vooraf... ook nu weer stond er een moordgriet ergens op een corner, cute as a Christmas tree, waitin' just for me... Waar is dat feestje? Hier is dat feestje!! Headliner van deze eerste Blueprint-editie was de Britse gitaargodin Joanne Shaw Taylor. In nummer 102 van ons tijdschrift vindt u trouwens een interview met haar. Er waren toch wel een flink aantal toeschouwers speciaal voor haar gekomen. Pal achter ons stond bijvoorbeeld een heerschap de nummers zowel vlekke- als klakkeloos mee te zingen! Joanne, een jonge dertiger, heeft een doorleefde stem en weet hoe ze die moet gebruiken. Dat viel op in 'No Reason To Stay', een nummer over het goede moment om de verkeerde relatie te beëindigen. Joanne Shaw Taylor is vooral synoniem voor flitsend gitaarwerk. Veel noten, zeer veel noten, in no time. Niet voor niets houdt ze er een innige vriendschap met Joe Bonamassa op na. Ja, dit was bluesrock! Maar toch... heel even... ze zette een trage in. Een slow die ze aanvankelijk ook niet vlug speelde. En ze klonk bij aanvang als B.B. King. Maar 'den thrill', onzen thrill wel te verstaan, was wel even gone, toen ook dat nummer gitaristisch uitmondde in bliksemse soli. Let wel, smaken verschillen. En de eerlijkheid gebiedt ons te zeggen dat Joanne hier veel, zeer veel, bijval genoot en dat haar cd's als spreekwoordelijke zoete broodjes over de al even spreekwoordelijke toonbank gingen. We feliciteren Dirk Ghys en zijn ploeg voor deze geweldige eerste editie van het Blueprint Bluesfestival en we hopen dat dit succes een stimulans zal zijn om van dit festival een goede jaarlijkse gewoonte te maken! Franky Bruneel
terug naar de index van de concert- en festivalrecensies
|
foto's: © Franky Bruneel _____________________
|