|
||
|
Wanneer mensen het woord 'achterafzaaltjes' gebruiken, dan is dat vaak pejoratief bedoeld. Vooral als het over politiek gaat. In de muziek spelen zich in die achterafzaaltjes net leuke dingen af. Ze zijn kleinschaliger en dus sfeervoller dan festivals, maar herbergen vaak dezelfde kwaliteit. Als de vaste aanhang van een lokale band niet in een café kan worden gestouwd en men een zaaltje moet huren, dan zegt dat in veel gevallen al iets over die band. En Ed De Smul is natuurlijk geen onbekende in Aalter. Wij kennen hem hoofdzakelijk als bluesman maar met de nieuwe Ed De Smul Band tapt hij uit een ander vat. Het begon ons al te dagen toen we de binnenschuifelende toeschouwers in categorieën onderverdeelden. Natuurlijk een pak buren, vrienden en familie, dat hoort erbij op zo'n avond. Maar ook van die geitenwollensokkenjongens met houthakkershemden en een lange baard. Zouden het Amerikanen zijn geweest, dan hadden we hen rednecks, outlaws of hillbillies genoemd. Maar ze waren ook van de streek. En neen, we bedoelen alweer niets negatief, integendeel. We zouden ook kunnen zeggen: 'mensen van het Nathaniel Rateliff-type', dan had u meteen begrepen dat het over liefhebbers van de genres 'americana' en 'rootsmuziek' ging, maar dat doen we bewust niet. We hebben ten eerste de termen 'americana' en 'roots' als omschrijving van een muziekgenre nog nooit begrepen. Ten tweede, en nu gaan we stilaan iets over de muziek van Ed De Smul beginnen zeggen, gaat Ed De Smul veel dieper én veel breder dan enkel dat. We gaan ons niet wagen aan stilistische dissecties van alle afzonderlijke nummers. Dit genre is niet onze specialiteit, dus gaan we er ook geen grote muil over opzetten. Gemakshalve noemen wij wat we te horen krijgen 'countrymuziek van het soort dat de bluesliefhebber in ons ook best wel kan pruimen'. Misschien komt dat omdat Ed in dit nieuwe project ook de bluesroots niet verloochent. 'Number One' is een aardige swingshuffle en de titelsong van de cd heeft iets van Little Junior Parkers 'Mystery Train. 'Coo Coo Chou Blues' en 'Mission Bell' zijn countrybluesdeuntjes van bovenstebeste makelij. Ed heeft de elf liedjes van zijn cd zelf gesmeed maar de oorworm 'Mission Bell' had net zo goed op het repertoire van een Eric Bibb of The Heritage Blues Orchestra kunnen staan. En ja, we weten waarmee we bezig zijn. We zijn aan het vergelijken met de allergrootsten. We vergapen ons mateloos aan de oogverblindend fraaie Fender Jazzmaster en de Danelectro van gitarist Tom De Poorter. En nog veel meer aan het feit dat De Poorter de 'twang' behendig uit zijn vingers tovert en niet zozeer uit een batterij pedaalbeesten. Wat een klank, wat een gitarist. Wat hij doet in bijvoorbeeld 'No Place To Run' is niet meer normaal. Elk groepslid heeft zijn of haar verdienste, maar de inbreng van Tom De Poorter is van cruciaal belang voor de totaalsound. Zeer zeker geldt dit ook voor bassist Stefan Boret, vanuit de bluesband Ed & The Gators meegeheveld in dit project. Hij is een wonderbaarlijke duivel-doet-al maar dat wisten we al langer. Drummer Kay Van De Casteele weet perfect in te schatten wanneer een song zachtroffelende borstels vereist en wanneer hij zich in wild roffelende rondjes mag uitleven. Alles klopt gewoon aan deze band. Ed zelf excelleert op akoestische gitaar, op harmonica en in enkele nummers op beide tegelijk. Dat hij kan zingen, hebben we al meermaals neergepend, maar deze countrystijl zit zijn stembanden als gegoten. Als het zo zou zijn dat stembanden met de hand worden gemaakt, artisanaal op grootmoeders wijze, en gekneed in de juiste pasvorm, wel dan zijn die van Ed voor deze muziek gemaakt. Ed bedankt meermaals het zeer enthousiaste publiek. Deze thuismatch kon hij niet verliezen, maar toch. Zijn appreciatie voor zoveel bijval verbergt hij niet. Evenmin zijn fierheid op dochter Silke die de backing vocals verzorgt – wat ze trouwens voortreffelijk doet – en het hoesje van de cd heeft ontworpen. Kijk, voor zover wij erover kunnen oordelen, is België te klein voor een band van dit kaliber. Hoedje af voor zoveel puike songs over de vele gevoelige facetten van het leven en de liefde, mijmerend en begeesterend tegelijk. En petje af voor de stilistische mix van country, southern rock en een tikkeltje blues, tot hoogstaande muzikaliteit waar elk detail een plek heeft. We hebben een mooie avond beleefd in dit Aalterse achterafzaaltje. Voldaan keren we huiswaart, in de overtuiging dat deze band klaar is voor de internationale grote podia. En mogen we tot slot even porren? Ja? Wel... euh... Bruno... beluister deze band eens. Dit is echt iets voor (Ge)Varenwinkel! Franky Bruneel
terug naar de index van de concert- en festivalrecensies
|
foto's: © Franky Bruneel _____________________
|