|
|
||
|
|
 Vooraleer
we goed en wel met ons verslagje van wal steken, hebben we eerst twee
huishoudelijke mededelingen. Ten eerste hebben we met twee
BTTR-medewerkers de taken ietwat verdeeld. Elk schreef zijn eigen
stukje, maar noemt zich telkens 'we'. Weet, beste lezer, dat 'we' nooit
slaat op beide medewerkers samen maar dat 'we' telkens 'ik' betekent.
Alleen trippen we – en deze 'we' geldt nu wél voor ons allebei – niet
zo graag met ons ego en geven we ons niet over aan de onhebbelijkheid
om te pas en te onpas het woord 'ik' te schrijven, alsof de mening van
één individu steeds de gepachte waarheid zou zijn. Enfin, met 'we' valt
dat iets minder prominent op. Ten tweede krijgt u dit verslagje
bijgevolg niet in de chronologische volgorde waarin de bands hebben
opgetreden. Neen, het is opgesplitst per podium en we beginnen in de
grote tent. Dus... als het in dit verslagje straks in de grote tent
gedaan is, dan moet het in het jeugdhuis nog beginnen. In werkelijkheid
was het festival na het laatste optreden in de grote tent écht wel
afgelopen. Zullen we dan eerst en vooral beginnen met het slot? Zodat
u, beste lezer, noch uw pedalen noch de draad verliest? Wel... Duvel
Blues 2017 was een geslaagde editie, weliswaar niet met de
allergrootste namen, maar wel met zeer goede bands, een behoorlijke
publieke opkomst én op een toffe locatie waarvan we hopen dat het
festival er nog vele jaren een veilige haven zal vinden...Hoofdpodium  Om halfvier stipt, een stiptheid die trouwens het hele festival feilloos zou worden gehandhaafd, mocht de Marino Noppe Band openen.
De presentator kondigde Marino aan als 'de meest authentieke bluesman
van het land' - men heeft het blijkbaar eindelijk door – waarop Marino
rechttoe rechtaan inzette met 'Santa's Messin' With The Kid'. Ja,
gevoel voor humor heeft de man wel. Veel afkoeling bracht het
kerstliedje echter niet, want als intro voor zijn tweede nummer zei
Marino: “Goedemiddag... we zijn vertrokken voor een potje Chicagoblues”.
Hij is niet de man van de grote woorden, maar de slagkracht van zijn
muziek is er niet minder om. We hebben inderdaad Chicago gevoeld,
geroken én geproefd. Tegenwoordig treedt Marino regelmatig op met de
jonge honden Arne Demets (gitaar) en Bernd Coene (drums) van The Blues
Vision en 's lands strafste bluesbassist Carlo Van Belleghem. De
combinatie werkt wonderwel. Hoogtepunt van het optreden was, zoals we
hadden verwacht, 'Everything I Do Got To Be Funky' van Maurice John
Vaughn. We kennen Marino al sinds we van onze ouders eens alleen naar
een optreden mochten gaan, en dat is pakweg 35 jaar geleden. We zijn in
de blues opgegroeid met Marino, zijn muziek en zijn platencollectie. En
dat maakte het wel een beetje grappig om zien dat veel aanwezigen
(weliswaar niet-West-Vlaams en zelfs uit het buitenland) meenden de
ontdekking van hun leven te hebben gedaan... Over Marc Ford & The Neptune Blues Club
kunnen we vrij kort zijn. Voor wie twijfelt, vertellen we het er nog
eens bij: Marc is de broer van Robben en Patrick en zat samen met hen
ooit in de Charles Ford Band, al is het ons nooit duidelijk geweest
welke Charles er werd bedoeld. Die van bij Jesse James' bende? Soit,
het ging hier dus om zanger-gitarist Marc Ford, danig vermagerd dat hij
quasi onherkenbaar is geworden en ooit nog kortstondig lid van The
Black Crowes. Hiermee hebben we meteen geduid hoe Fords muziek ook
vandaag klonk. De term 'blues' in de groepsnaam is misleidend want deze
band speelt – weliswaar goede – roadhouserock en wat ze tegenwoordig
'americana' plachten te noemen. Geen blues dus, en zeer beklijvend kwam
het allemaal niet over. Tal van festivalgangers begonnen nu wél vlijtig
de hoofdsponsor te eren. Het muzikale hoogtepunt van het festival kwam van het 73-jarige New Orleansicoon Walter 'Wolfman' Washington
en zijn band. We vermelden die band er dus expliciet bij, want zonder
hun steun en kundigheid zou de gefunkificeerde soulblues van Washington
er niet zo pulserend, krachtig, onderhoudend en aanstekelijk uitkomen.
Overduidelijk Walters 'partner in crime' is Jack Kruz, zijn bassist
sinds mensenheugenis, die hier zomaar even de ritmische touwtjes in
handen nam en zich als volleerd orkestleider profileert als de blanke
versie van George Porter. Of gaat deze vergelijking net iets té ver?
Kenners? Wolfmanklassiekers als 'Skin Tight', 'Shake Your Bootie' en –
vooral – 'Ain't No Love In The Heart Of The City' gingen erin als zoete
broodjes. Trompet en sax zorgden voor de vette speklaag. Het publiek
bleef tijdens dit concert wél bij de les en likte duimen en
vingers af. We moeten eerlijk bekennen dat het al van 5 mei 1989
geleden was, dat we Wolfman nog eens live hadden gezien. Hij sloot toen
de Belgian Blues Night in Brugge af. We hadden de indruk dat hij na 28
jaar een klein tikkeltje aan stemkracht heeft ingeboet. Of was dat te
wijten aan de klankman die Walters stem teveel naar de achtergrond had
weggemixt? Voor de rest dus alle lof. Dit was een gaaf concert! Het lag inderdaad aan die klankman. Toen ook de zang van afsluiter Rick Estrin
niet sterk genoeg boven de muziek uitsteeg, wisten we het zeker. En
hierdoor ging natuurlijk een deel van Ricks humoristische teksten de
mist in. De muziek gold als compensatie en gelukkig is Estrin ook een
meesterlijk entertainer én harmonicaspeler. De ster van de band, nog
steeds The Nightcats, is
natuurlijk gitarist Kid Andersen, een Scandinaaf die het aan de
westkust van de US of A helemaal heeft gemaakt. Behalve een
stergitarist is hij ook de bezieler van de Greaseland Studio's, een
heilige plek waar alleen maar goede muziek wordt opgenomen. U heeft het
al door, beste lezers, het slotconcert van Duvel Blues 2017 was een
feestje. Niet diepzinnig maar lichtzinnig, niet belerend, wél
bezwerend. Ja, natuurlijk misten we wel ergens Little Charlie Baty,
maar we mogen al blij zijn dat Estrin zich de moeite getroost om op een
meer dan overtuigende wijze de toorts van die legendarische band
brandend te houden. De amusante westkustblues met zowel een flinke
scheut humor als muzikale hoogstandjes bleek het perfecte slotstuk van
dit festival.Franky Bruneel
Kabal-lokaal Naar goede gewoonte had Duvel Blues ook dit jaar weer gekozen voor twee podia. Er was de grote tent, en er was het bunkerachtige Kabal Chirolokaal, dit laatste voor het meer intimistische gebeuren. Wij mochten verslag doen van wat er aan blues en aanverwante stijlen in het Kabal-lokaal te beleven viel.  Zo hebben wij enorm genoten van de show van Davina & The Vagabonds.
Davina, die eruit ziet als een ‘southern belle’, is echt een fenomeen.
Ze komt uit Minnesota, maar haar muziek is in hoofdzaak New
Orleansgetint. Een paar jaar geleden, vijf om correct te zijn, bij haar
eerste doortocht op Duvel Blues waren we al behoorlijk onder de indruk
van haar kunnen, en die indruk werd dit jaar alleen maar versterkt.
Davina, piano, en haar bende spelen de perfecte mix van blues, jazz,
vaudeville, soul, ragtime, gospel, en hier en daar een streepje folk,
maar altijd met dat zuiderse kantje. Eigenlijk een beetje vreemd dat
deze uitstekende band naar het ‘kleinere’ podium werd verbannen. En dat
Davina een uiterst gevarieerde set wilde brengen, en ook bracht, mag
blijken uit haar songkeuze. Zo doet zij, als geen ander, Nina Simone,
eert ze Fats Domino met ‘Ain’t That A Shame’, probeert zij ‘Sunshine’,
een nieuwe eigen song, neemt ze ons mee naar New Orleans, en brengt
zij… uiteraard, haar versie van ‘I’d Rather Go Blind’, waarop iedereen
ongeduldig zat te wachten. Met ‘Hey Good Looking’ (Williams) sluiten
Davina, en haar Vagabonds, deze geweldige set af. Toch ook even
vermelden dat The Vagabonds (trompet, trombone, drums en staande bas)
Davina perfect begeleidden. Vooral het strakke drumwerk van Connor
McRae Hammergren konden we heel erg appreciëren. We raakten, en we
moeten het toegeven, serieus onder de indruk van deze set. Na Davina & The Vagabonds is het de beurt aan Hat Fitz & Cara Robinson
om hun kunnen te laten horen. Fitz is een Aussie (Australiër) en Cara
komt uit Noord-Ierland. Het is dan ook geen moeilijke denkoefening om
dit duo te associëren met… folk, country, soul, delta blues, old school
roots en gospel. Fitz speelt gitaar en Cara martelt niet alleen stevig
de drums, maar zingt bovendien ook nog geweldig. Ook dat
piccolofluitje, dat die typische folksfeer oproept is een aantal keren
van de partij. Fitz is een goede gitarist, maar hij is niet zo een
sterke zanger. Zijn ‘ooh yeah’s, te pas en soms ook wel te onpas,
inspireren een aantal luisteraars tot imitatiegedrag. Ook kunnen wij
het moeilijk hebben dat iemand in onze nek zit te blazen en meent op
elk woord van de artiesten te moeten reageren. Enfin, het is een
publiek gebeuren en eigenlijk zouden wij ons daar niet zo erg mogen
aan… ergeren. Als derde act was Matt Andersen
geïnviteerd. Matt komt uit Canada (Perth-Andover, New Brunswick) en
heeft het podium gedeeld met Bo Diddley, Buddy Guy, Gregg Allman,
Tedeschi Trucks Band, Randy Bachman, Little Feat, April Wine, America,
Loverboy, Jonny Lang, Serena Ryder en Beth Hart. Echt wel een grote, en
vooral struise jongen dus. Op Duvel Blues is Matt alleen met een
aangrijpende, interessante en fel gesmaakte akoestische set. Matt is
een iets mindere zanger, vinden wij, maar dat wordt meer dan
goedgemaakt door zijn uitzonderlijke gitaarbeheersing. Matt speelt
vooral toegankelijke blues en soul. Kenners, hopen wij toch, vinden hem
klinken als Otis Redding en/of Joe Cocker, maar dat hebben wij niet
gehoord en dat vinden we toch wel een tikkeltje overdreven. Matt is een
verteller en je kan alleen maar zijn songs appreciëren als je ook
werkelijk naar de teksten luistert. Er was ook een ‘luisteraar’ die het
nodig vond om altijd maar keihard te fluiten. Hoe irriterend is dat
wel. Wat we, naast andere (kleine) pareltjes, onthouden is zijn ronduit
magistrale versie van ‘Ain’t No Sunshine When She’s Gone’. Prima set
van een prima gitarist en een… iets mindere zanger. Maar dat is,
uiteraard, onze persoonlijke en dus subjectieve mening.Jean Bervoets
terug naar de index van de concert- en festivalrecensies
|
foto's: © Franky Bruneel _____________________
|
