|
|
||
|
|
 Wat
kan er allemaal niet misgaan met een groep die nog maar tien dagen
bestaat!? En wat kan er zo al niet mislopen met een groep die in haar
rangen niet enkel een gerenommeerde ritmesectie telt (bassist Willie
Campbell en drummer Jim Bott van The Fabulous Thunderbirds), maar
ook drie voormannen die hun sporen al lang hebben verdiend, te weten
zanger Sugaray Rayford en de zangers-gitaristen-componisten Mike Zito
en Albert Castiglia!? Van alles kan er dan mislukken, maar niet bij The
Blues Giants.Eigenzinnige keuze Tijdens een gesprek met de groep vooraf, werd me op het hart gedrukt dat er bij The Blues Giants wel reuzen maar geen ego’s op het podium staan en dat ze niets, niets dus, spelen van alle platen die ze solo of in groepsverband hebben uitgebracht, bijvoorbeeld met The Royal Southern Brotherhood in het geval van Zito. Wat dan wel? Het is kort dag voor origineel materiaal, dus moest het wel op een eigenzinnige keuze uitdraaien, een ‘groeps-best of’, democratisch overeengekomen aan de vooravond van de tournee. Ja, dat leest u goed: aan de vooravond van deze korte tournee. Natuurlijk moet die krachtige soul- en rhythm and bluesstem van Rayford aan bod komen, alsook het virtuoze gitaarspel van Zito en Castiglia. En moet de ritmesectie zijn draai kunnen vinden. En kan het publiek in het geval van reuzen geen genoegen nemen met simpele namaak.  UitvindingenWelnu, het werd een wervelende dubbelset van dik twee uur waarbij Zito en Castiglia middels scherp gitaarwerk de rockende kant opliepen, terwijl Ray met zijn denderende stem de zaak weer naar rhythm and blues en soul stuurde en ze ter afwisseling alle drie samen het voorplan bezetten. Als Ray niet zong, stond hij te shaken, met zijn kont te schudden en het publiek op te zwepen. En inderdaad, zomaar coveren doen deze heren niet. Klassieker dan ‘Spoonful’ is moeilijk, maar Zito zette in met traag, virtuoos gitaarspel, een interpretatie die het nummer bijna helemaal aan het oor onttrok. In de tweede set zou hij iets gelijkaardigs doen met ‘Baby, Please Don’t Go’: hij liet ons enkel het skelet van dat nummer zien en koppelde het aan een beat van John Lee Hooker. Andere nummers werden vooral met verhoogde snelheid en een dubbele dosis vitamines geïnterpreteerd, zoals ‘Bricks in My Pillow’ van Robert Nighthawk. ‘I did it a bit fast’, verklaarde Ray me achteraf. Ja, hier werd gerockt en verlengstukken werden duidelijk ter plekke gefabriceerd, bijvoorbeeld op Freddie King (‘Goin’ Down’), B.B. King, Ike Turner, Junior Wells (‘Messin’ With the Kid’), Little Brother Motgomery (‘Vicksburg Blues’), plus een boel nummers die ik door al die instant uitvindingen niet direct kon thuisbrengen.  RitmesectieNa twee sets van een uur, kwam er ook nog een uitgesponnen bis van. Zito en Castiglia zetten ons een aantal keren op het verkeerde been met intro’s van Led Zeppelin om uiteindelijk te opteren voor een stomende rocker en een bijzonder persoonlijke ‘Driftin’ Blues’ met Ray aan de micro. Laat ik om te eindigen iets zeggen over de ritmesectie. Jimi Bott en Willie Campbell kenden elkaar al tien jaar toen ze in 1996 samen naar The Fabulous Thunderbirds overstapten. Bott is een drummer die het verschil maakt omdat hij niet hakt en aan een eenvoudig drumstel genoeg heeft. Willie Campbell is een bassist die het verschil maakt omdat zijn spel iets toevoegt, zodat hij dus verscheidene keren met recht en reden vooraan mét - en niet áchter - Zito en Castiglia speelde. Aangenaam is ook dat alle groepsleden tijdens de pauze en na de set alle tijd namen om te signeren, te poseren en een babbeltje te slaan met een meer dan content publiek. Eddy Bonte
terug naar de index van de concert- en festivalrecensies
|
foto's: © Philip Verhaege _____________________
|
