|
|
||
|
|
 Na herhaaldelijk lovende verhalen te hebben gelezen rond de in 2014 opgerichte band Bluebird
hebben we nu de kans om de proef op de som te nemen. Uiterst
nieuwsgierig of ze deze verhalen kunnen waarmaken begeven we ons naar
Rooierheide, Diepenbeek. En al snel blijkt dat deze missie geslaagd is.
Deze amper twintigers brengen akoestische blues met een jeugdig
enthousiasme en tegelijk charmerende eenvoud. De formatie bestaat uit
twee beloftevolle gitaristen, Lajos Tauber en Kasper Van de Ponseele,
stand-in drummer Bernd Coene (The Blues Vision) die zich schitterend
staande houdt ondanks slechts tweemaal samen te hebben gerepeteerd, en
tevens een mondharmonica spelende zanger of beter gezegd een zingende
mondharmonicaspeler, want blazen kan deze Matis Cooreman wel. Beleving
en liefde voor de blues straalt eruit. De band opereert veel op een
kalm ritme, speelt ondanks hun talenten geen muziek voor de grote massa
en dat is gezien hun jonge leeftijd bewonderenswaardig. Dit is een
ideale opwarmer. Ervaring hebben de mannen van The Liberators
dan weer in overvloed. Na twintig jaar stilte speelt de herrezen band
uit Maastricht opnieuw een mengeling van blues en rock en dat doen ze
goed. Het muzikantschap van deze band is buitengewoon. Duidelijk is dat
de band gewoon verder gaat waar ze vroeger zijn gestopt. Muziek om je
vingers van af te likken. Ze grijpen terug naar de herkenbare sound.
Ruige riffs en solo's zijn weer prominent aanwezig. Achter de microfoon
staat sinds kort Maurice Peters, een gretige frontman met goede stem
die publieksreacties weet los te maken, als vervanger van de onlangs
overleden Wouter Post. De mannen eren hun maatje op een waardige
manier. Wat me het meest bijblijft, zijn de passages van bas en gitaar,
Sjang Coenen en Frans Piepenbrock. Bij de groots aangekondigde entree van headliner Ana Popovic
laait het enthousiasme hoog op. Wanneer ze het podium betreedt, is het
gezellig druk. De sympathieke frontvrouw staat relaxt op het podium en
bespeelt het publiek op een ontspannende en bescheiden manier. Van bij
het begin wordt duidelijk dat ze alle bekende riffs uit het
bluesleerboek uit de kast haalt. Hou je van veel soleerwerk op gitaar
en netjes binnen de lijntjes gekleurde melodieuze blues, dan zit je
hier goed. Het spelen gaat de sensuele gitariste af alsof het de
normaalste zaak van de wereld is. Ana brengt technische blues en solo's
van het allerhoogste niveau en voert deze bijzonder professioneel uit.
Ook haar band is in goede doen. Van de vele riffs en details in de
muziek moet je houden, maar het vakmanschap van deze groep is het
bekijken en beluisteren meer dan waard. Wat een wereldgitariste is die
Popovic toch en bassist Ronald Jonker bewijst zijn vak ook te kennen.
Een heerlijk groovende ritmesectie heeft Ana naast zich op het podium
staan. Toetsenist Michele Papadia en drummer Stephane Avallenade zorgen
absoluut voor de nodige ondersteuning en staan de groep bij waar moet.
De focus ligt vanzelfsprekend op het laatste album 'Trilogy'. Even
wordt de vaart uit het concert genomen door het ingetogen 'Johnnie
Ray', maar hierna slaat de band nog toe met 'Can't You See What You're
Doing To Me' van Albert King en Jimi Hendrix' 'Can You See Me'. Bij het
slotnummer 'Show How Strong You Are' laat Ana de bandleden hun kunnen
bewijzen in een aansluitende jamsessie. Ana Popovic en band hebben in
Diepenbeek vrienden gemaakt, zoveel is wel duidelijk. Kortom, prima
kost om het weekend in te gaan.Maxim Stevens
terug naar de index van de concert- en festivalrecensies
|
foto's: © Maxim Stevens _____________________
|
