|
||
|
Na de uptempo intro van de Rotterdamse band Fat Harry & The Fuzzy Licks wisten we het al. Hier stonden geen ondermaatse kneusjes. Vrijwel onmiddellijk blies bassist Hassan Abudaldah ons meedogenloos van de sokken. Zo dragend en vol zeg! Voor zover wij erover kunnen oordelen, is hij het Nederlandse equivalent van 'onze' Carlo Van Belleghem. Van bij het tweede nummer kwam Kat Riggins erbij. Vanuit haar aan Tina Turner appellerende strotje – we gebruiken het verkleinwoord omdat 'strot' haast als een vloek klinkt voor dit guitige vinnige wicht – vanuit dat strotje dus, catapulteerde ze de ene na de andere klassieker naar het dankbare publiek: 'Jump Into My Fire', een subliem gezongen versie van 'I Can't Stand The Rain', 'Blues Is My Business' (waarop de toeschouwers luidkeels 'and the business is good' meebrulden), 'Queen Bee' (de vrouwelijke versie van Slim Harpo's 'King Bee'), iets van Janis Joplin (waarin Harry's gitaargeluid heerlijk lichtjes overstuurd klonk en saxofonist Jan de Ligt een prachtige solo opbouwde) en een funky versie van 'Standing On Shaky Ground', alsof ze kon bevroeden wat zich amper twee dagen later in Mexico zou voltrekken. “Ik hoop dat bluespuristen zich niet aangevallen voelen”, zei Kat verontschuldigend omwille van dat funknummer. 'Maar neen, schat', dachten we bij onszelf. 'Funk staat immers veel dichter bij de blues dan al die rockbagger die ze ons tegenwoordig als blues in de maag willen splitsen'. Kat bracht ook 'Hound Dog' (bekend van Elvis maar origineel door Big Mama Thornton). Het publiek jankte uitgelaten mee. Uitgelaten, Hound Dog... heeft u 'm? Enfin, tegen het eind van de eerste set aan kwam 'I'd Rather Go Blind' vanuit de onderbuik. Man, ging Kat diep zeg. Ja natuurlijk ging ze diep. En veel moeite hoeft ze daar niet voor te doen. Die onderbuik bevindt zich vanwege die korte beentjes maar op enkele centimeters boven de grond. Maar... eerlijk is eerlijk... Kat Riggins is een prachtige verschijning. Haar betoverende glimlach en rollende oogjes veroveren alle mannenharten. Neen neen, we gaan hier niet dieper op in. Breek ons de bek niet open. Maar al die driftige mannetjesdieren zouden eens moeten weten... In elk geval is Kat een volleerde entertainer die het allemaal zeer professioneel brengt. 'Let The Good Times Roll' sloot de eerste set af en of het een feestje was... Na een korte pauze brachten Kat en haar Nederlandse begeleiders nog zo'n vuurwerkset. We onthielden 'Rollin' And Tumblin'', twee eigen songs uit haar cd, de ritmische boogie in 'Hip Shake' (met weeral die schitterend pompende bas), 'Wang Dang Doodle', een mooie versie van Stevie Ray Vaughans 'Pride & Joy' en een medley van 'Mojo Workin'', 'Let It Shine' en 'Amen'. De band kweet zich – zoals het cliché dat wil – voorbeeldig van zijn taak. We hebben de klokvaste drummer Jacco van den Heuvel en de zeer functionele toetsentippelaar René Schutte nog niet vermeld. Een bijzondere stipnotering willen we ook nog uitsturen richting de werkmier, het trekpaard en de herdershond, zijnde de aimabele drievuldigheid in de persoon van gitarist Harold 'Fat Harry' van Dorth. Hij heeft zijn band en zijn zaakjes wel voor elkaar en naar we vernamen, komt er in de toekomst een vervolg aan de samenwerking met Kat Riggins. 'Of we dan echt geen enkele kritische bedenking bij dit concert kunnen maken', vraagt u zich terecht af? Wel, ja. Eéntje maar. Na ruim 38 jaar naar de blues te hebben geluisterd, stonden er op het repertoire toch een paar songs die we ooit al eens hebben gehoord. Toen we dit achteraf ventileerden naar Bram toe – Bram is de sympathieke uitbater van Comptoir des Arts, zijn vrouw is er de cafébaas – dan relativeerde hij zeer gepast met de woorden “Je hebt zelf kunnen vaststellen dat dit voor ons enthousiaste publiek net positief was en... wij zien dan ook heel wat meer optredens dan de gemiddelde patiënt hé”. Franky Bruneel
terug naar de index van de concert- en festivalrecensies
|
foto's: © Franky Bruneel _____________________
|