|
|
||
|
|
 Voor
een 'juke joint session' met zangeres Kat Riggins toogden we op die
ietwat druilerige zondagavond naar de Brugse bluestempel Comptoir des
Arts. Ja, vergeef ons, als het over een kroeg gaat, maken we graag
gebruik van het werkwoord 'togen', maar u hoeft daar verder niets
achter te zoeken. Katriva 'Kat' Riggins dus. 37 frisse lentes jong en
afkomstig uit Miami, Florida, een plek die niet meteen bekend staat
voor z'n alomtegenwoordige bluesbeleving. Toch stond ten huize Riggins
de muziek centraal. “Van country tot rock-'n-roll en alles daartussenin”,
lezen we op Kats website. Voor zover ons bekend, zit blues niet tussen
country en rock-'n-roll in. Er klopt dus geen zier, zelfs geen
miniziertje, aan het hele plaatje. Maar als we een verhaal moeten
vertellen over een kleine opdonder die met een dijk van een stem en een
podiumprésence van hier tot ginder de stoutste verwachtingen die we ons
maar konden inbeelden overtreft, wel, dan krijgt la Riggins daarin de
hoofdrol. Verdorie, was ons dat een concertje om in te lijsten zeg! Na
de uptempo intro van de Rotterdamse band Fat Harry & The Fuzzy
Licks wisten we het al. Hier stonden geen ondermaatse kneusjes. Vrijwel
onmiddellijk blies bassist Hassan Abudaldah ons meedogenloos van de
sokken. Zo dragend en vol zeg! Voor zover wij erover kunnen oordelen,
is hij het Nederlandse equivalent van 'onze' Carlo Van Belleghem. Van
bij het tweede nummer kwam Kat Riggins erbij. Vanuit haar aan Tina
Turner appellerende strotje – we gebruiken het verkleinwoord omdat
'strot' haast als een vloek klinkt voor dit guitige vinnige wicht –
vanuit dat strotje dus, catapulteerde ze de ene na de andere klassieker
naar het dankbare publiek: 'Jump Into My Fire', een subliem gezongen
versie van 'I Can't Stand The Rain', 'Blues Is My Business' (waarop de
toeschouwers luidkeels 'and the business is good' meebrulden), 'Queen
Bee' (de vrouwelijke versie van Slim Harpo's 'King Bee'), iets van
Janis Joplin (waarin Harry's gitaargeluid heerlijk lichtjes overstuurd
klonk en saxofonist Jan de Ligt een prachtige solo opbouwde) en een
funky versie van 'Standing On Shaky Ground', alsof ze kon bevroeden wat
zich amper twee dagen later in Mexico zou voltrekken. “Ik hoop dat bluespuristen zich niet aangevallen voelen”,
zei Kat verontschuldigend omwille van dat funknummer. 'Maar neen,
schat', dachten we bij onszelf. 'Funk staat immers veel dichter bij de
blues dan al die rockbagger die ze ons tegenwoordig als blues in de
maag willen splitsen'. Kat
bracht ook 'Hound Dog' (bekend van Elvis maar origineel door Big Mama
Thornton). Het publiek jankte uitgelaten mee. Uitgelaten, Hound Dog...
heeft u 'm? Enfin, tegen het eind van de eerste set aan kwam 'I'd
Rather Go Blind' vanuit de onderbuik. Man, ging Kat diep zeg. Ja
natuurlijk ging ze diep. En veel moeite hoeft ze daar niet voor te
doen. Die onderbuik bevindt zich vanwege die korte beentjes maar op
enkele centimeters boven de grond. Maar... eerlijk is eerlijk... Kat
Riggins is een prachtige verschijning. Haar betoverende glimlach en
rollende oogjes veroveren alle mannenharten. Neen neen, we gaan hier
niet dieper op in. Breek ons de bek niet open. Maar al die driftige
mannetjesdieren zouden eens moeten weten... In elk geval is Kat een
volleerde entertainer die het allemaal zeer professioneel brengt. 'Let
The Good Times Roll' sloot de eerste set af en of het een feestje was... Na
een korte pauze brachten Kat en haar Nederlandse begeleiders nog zo'n
vuurwerkset. We onthielden 'Rollin' And Tumblin'', twee eigen songs uit
haar cd, de ritmische boogie in 'Hip Shake' (met weeral die schitterend
pompende bas), 'Wang Dang Doodle', een mooie versie van Stevie Ray
Vaughans 'Pride & Joy' en een medley van 'Mojo Workin'', 'Let It
Shine' en 'Amen'. De band kweet zich – zoals het cliché dat wil –
voorbeeldig van zijn taak. We hebben de klokvaste drummer Jacco van den
Heuvel en de zeer functionele toetsentippelaar René Schutte nog niet
vermeld. Een bijzondere stipnotering willen we ook nog uitsturen
richting de werkmier, het trekpaard en de herdershond, zijnde de
aimabele drievuldigheid in de persoon van gitarist Harold 'Fat Harry'
van Dorth. Hij heeft zijn band en zijn zaakjes wel voor elkaar en naar
we vernamen, komt er in de toekomst een vervolg aan de samenwerking met
Kat Riggins. 'Of we dan echt geen enkele kritische bedenking bij dit
concert kunnen maken', vraagt u zich terecht af? Wel, ja. Eéntje maar.
Na ruim 38 jaar naar de blues te hebben geluisterd, stonden er op het
repertoire toch een paar songs die we ooit al eens hebben gehoord. Toen
we dit achteraf ventileerden naar Bram toe – Bram is de sympathieke
uitbater van Comptoir des Arts, zijn vrouw is er de cafébaas – dan
relativeerde hij zeer gepast met de woorden “Je
hebt zelf kunnen vaststellen dat dit voor ons enthousiaste publiek net
positief was en... wij zien dan ook heel wat meer optredens dan de
gemiddelde patiënt hé”.Franky Bruneel
terug naar de index van de concert- en festivalrecensies
|
foto's: © Franky Bruneel _____________________
|
