|
||
|
De band vliegt er twaalf songs lang stevig in. Layla lijkt opnieuw haar ziel en zaligheid in de nummers te leggen, de melancholie is haast tastbaar. De frontvrouw is met haar groot charisma de drijvende kracht achter de band en het publiek laat zich gewillig naar haar hand zetten. 'Backstage Queen' en 'Run Away' zetten meteen de toon, en deze is te allen tijde zwoel, dromerig en een beetje treurig. Vervolgens pompt Layla een enorme kracht de zaal in met 'Why Do We Hurt The Ones We Love'. Een topsong. 'Workhorse' volgt, een swingende pompende song met een schitterende Jan Laacks op gitaar. De band en Layla Zoe zetten nog een tandje bij voor het stuwende en opzwepende 'Why You So Afraid'. De muzikanten brengen alle nummers met eenzelfde soort passie en overgave en dat maakt van deze avond een zeer intens, meeslepende en aangename avond. Wat dat betreft krijgen de bezoekers een prima concert opgediend. Ik hou van bandleiders die hun muzikanten de nodige vrijheid geven op het podium en dat is bij Layla Zoe naar gitarist Jan Laacks toe zeker het geval. Op 'Never Met A Man Like You' mag Jan voor de zoveelste keer alle registers opentrekken en hij doet dat weer met veel verve en klasse. Zijn gitaarspel tilt de nummers naar een hoger niveau. Tijd voor wat bisnummers, 'Rock And Roll Guitar Man' en 'Wind Cries Mary'. Het gevoel dat Layla in haar zang op deze bluesballade van Jimi Hendrix legt, priemt door merg en been. En deze trekt ze zonder probleem door naar 'Highway Of Tears'. Zo doorleefd zingen is maar weinigen gegeven. Als de bandleden het podium verlaten, blijft Layla nog even voor een dankwoordje naar de band, organisator en publiek toe. Aan het eind komt de zangeres dan op de proppen met een a capella hommage aan Tom Petty met het nummer 'I Want Back Down'. Iedereen die de band een warm hart toedraagt, is vervuld met plaatsvervangende trots. Maxim Stevens
terug naar de index van de concert- en festivalrecensies
|
foto: © Maxim Stevens _____________________
|