|
||
|
Spirit of 66, Verviers - 19 april 2017 Rond 20.30 u. begint Pat in een redelijk gevulde zaal het optreden met de kraker 'Smoke 'n' Whiskey'. Daarna knalt hij meteen door met Rory Gallaghers 'Moonchild' om tot het heerlijke 'Cold Town' te komen. De band sleept het publiek mee in een sound die drijft op een heerlijk harmoniërend gitaargeluid, een lekkere basgroove en een in zweefvlucht meeslepende drum. De heren ploegen keurig door hun eigen repertoire en vullen aan met heerlijke covers waaronder Thin Lizzy's 'Don't Believe A Word'. Het is duidelijk dat de wortels van Pat 'The Professor' McManus in Ierland liggen, waar al velen hem in wonderbaarlijke muziek voorgingen. 'The Bolt' is een dijk van een song die in de 'Spirit' stampvoetend door de zaal beent en ook de songs van Pats oude band Mama's Boys passeren de revue. Bij 'Straight Forward, No Looking Back', 'Runaway Dreams', en 'Needle In The Groove' gaat het publiek luidkeels meezingend uit de bol. Pat McManus hoort absoluut thuis in het rijtje van grote muzikanten en bluesgitaristen van het Ierse continent en dat bewijst hij hier ook met Gary Moore's 'Parisienne Walkways' en 'Walking By Myself'. Zijn bewondering voor Moore beschrijft en bezingt hij in het wondermooie 'Belfast Boy', dat een energieke Iers getinte solo herbergt. De energie spat er de hele avond van af. Het podium is soms te klein voor de beweeglijke gitarist. Gedreven bespeelt hij zijn gitaar die hij weleens afwisselt met viool om het publiek te trakteren op onvervalste bluesrock met Keltische invloeden. Het muzikaal geweld dat op ons neerdaalt is voor iedereen te genieten. De band is op dreef en knalt er nog de stevige rocknummers 'Running From The Wreckage' en 'Out In The Fields' tegenaan. De spirit zit er nog steeds in en de nummers staan als een huis. De twee sets vliegen voorbij en tijdens de pauze en na het optreden hebben de muzikanten tijd voor iedereen. Met een lach maken ze een praatje en gaan ze in op verzoekjes voor een handtekening of een foto. Als ze het publiek aan het eind bedanken, pakken ze nog uit met vette covers als 'Messing With The Kid', 'Keep on Rocking' en 'Free Bird', die er bij het publiek gemakkelijk in gaan. Het was weer een prima avond voor de bluesrockliefhebbers en het moet gezegd dat het live lekker vet klonk. De mix van blues en rock is een stijl die het vooral van uptempowerk moet hebben en veel muziekliefhebbers aanspreekt. Wat we onthouden van deze avond: het strakke drumwerk van Paul Faloon, een lekker aan de bas plukkende Marty McDermott en Pat McManus, een zeer gewaardeerd virtuoos, alom door het publiek geprezen. Hij doet zijn bijnaam 'The Professor' alle eer aan. Maxim Stevens
terug naar de index van de concert- en festivalrecensies
|
foto's: © Maxim Stevens _____________________
|