|
|
||
|
|
Toen Misjel Daniëls in 1989 The Paladins voor het eerst naar België haalde voor het Belgium Rhythm & Blues Festival, wist ik niet goed wat me overkwam. Ze bliezen mij en het aanwezige publiek van onze sokken met hun energieke rockabilly, en blues- en country- geïnjecteerde nummers. Ik bleef ze volgen. De tel ben ik ondertussen kwijt geraakt, maar ik zag ze zeker een dozijn keer live. En elke keer droop de energie eraf en de songs werden klassiekers. Op 1 mei van dit jaar zag ik ze op het Roots & Roses festival en daar speelden ze al enkele nummers uit hun nieuwe album ‘New World’, hun eerste studiowerk in veertien jaar. Bijna dertig jaar na hun introductie staan ze er nog altijd: Dave Gonzalez, Thomas Yearsley en Brian Fahey. Het Poorthuis van Peer liep goed vol en we kregen een warm, energiek en gedreven optreden. The Paladins gaven ons zowel nostalgie als een hoopvol gevoel over hun toekomst.  Maar
voor het zover was, mocht het Nederlandse Dry Riverbed Trio de
aanwezigen opwarmen en dat deden ze met vuur en klasse. De broertjes
Dusty (gitaar, zang) en Darryll Ciggaar (drums, zang) en Ronald
Tilgenkamp (contrabas, zang) staan garant voor een heerlijk potje
rootsmuziek, om het maar even in hun taal te zeggen. Ik denk niet dat
er een andere gitarist in de Benelux is die net als Dusty zoveel
stijlen onder de knie heeft en ze feilloos en naadloos combineert. Het
is een genot, een lust voor je oren om hem bezig te horen. Het trio is
perfect op elkaar ingespeeld en voelt elkaar aan. Dat merk je als ze
naar elkaar kijken en soms nieuwe dingen uitproberen. En net als je
denkt 'dit komt niet goed', valt alles weer op zijn plaats.Ze openen hun set met de Jimmy McCracklin-klassieker ‘Georgia Slop’ (ook bekend van Los Lobos). Blues, country, rockabilly, rock-'n-roll en aanverwante stijlen volgen zich hierna in snel tempo op. We genieten van ‘One Bad Stud’ van The Blasters. Het door drummer Darryll geschreven ‘Keep On Playing’ mag daar sterk naast staan. We herkennen ook nog ‘Act Naturally’ van Buck Owens. De mannen zingen alledrie en dat geeft een aangename afwisseling. Als Darryll Rosco Gordons ‘Just A Little Bit’ zingt, zijn we al aardig opgewarmd, maar dan krijgen we nog een oudje ‘Got To Get Drunk' van Willie Nelson, 'Uncle Willie', zoals Dusty het aankondigt, en hij laat zijn gitaar klinken als een pedal steel. Dé verrassing van hun set is toch een eigenzinnige en inventieve versie van Peter Greens ‘Albatross’. Prachtig!  Iets
na tienen is het dan de beurt aan The Paladins. Ze knallen er meteen in
met het instrumentale ‘Power Shake’. Na wat problemen met de jack-plug
aan Thomas’ bas en een van de brug gesprongen snaar kan het feest van
de herkenning pas echt beginnen. Dave zingt de countryrocker ‘I’ve Been
Looking For A Girl Like You’ en de bekende Brook Benton-klassieker
‘Kiddio’. De voorste rijen zingen luidkeels mee. Daarna neemt Yearsley
de vocalen voor zijn rekening en stoot op zijn eigen aandoenlijke
manier krachtig de woorden van het stuwende ‘Look What You’re Doing To
Me’ uit. Een versnelling hoger gaan ze met ‘Tore Up’. En ze blazen ons
in één ruk haast omver met de energieke tandem ‘(Get On The) Right
Track’ en de door Yearsley vol smart gezongen punkabilly ‘Irene’. De
volgende klassieker ‘Keep On Lovin’ Me Baby’ wordt weer gretig
meegezongen en Dave geeft in het jazzy middenstuk een spannende lang
uitgesponnen solo. Zelden hoorde ik ze het nummer zo lang trekken. Het
wordt dan tijd voor enkele songs van de nieuwe cd. We krijgen het
titelnummer 'New World’ en ‘Things Keep Changing’, twee songs die voor
veel mensen misschien vreemd klinken. De Paladins met een sociaal
engagement? Jawel hoor en ze doen het nog uitstekend ook. Koop de cd en
luister eens naar wat ze te vertellen hebben. Het is gemeend en het
raakt. Het zijn de Paladins anno 2017. Zoveel verschilt de muziek niet,
het is gewoon even wennen. Hadden we dat niet ook bij elk nieuw album
in het verleden? Het is voor mij evengoed The Paladins, met even sterke
songs, maar met misschien nog net iets volwassener teksten. Niks mis
mee, toch? Uiteraard zakt daardor de set een beetje in, want voor de
meesten in de zaal zijn de songs nieuw en onwennig. Gelukkig
maken ze dat onmiddellijk goed met de gouden oudjes ‘She’s Fine’, ‘Big
Mary’s House’, een stevige versie van ‘Let’s Buzz’ en het vanouds
rockende ’15 Days Under The Hood’ om de set af te sluiten. Natuurlijk
duurt het niet erg lang eer de heren terug zijn om te bissen. Ze kiezen
daarvoor de aanklacht tegen roekeloos en overdreven bouwen en het
tekort aan water in hun thuisland. De derde en laatste sociale
aanklacht van het nieuwe album ‘New World’, ‘Waterman’, is een
klassieker in wording. Een schitterende avond sluiten ze dan op
knallende wijze af met ‘Mercy’. Ze kunnen het nog steeds, laten we
hopen dat ze het nog jaren volhouden. Deze band zal nooit vervelen!Met dank aan vzw ‘No Nonsense’ en Bart de Houwer.
Peter Jacobs terug naar de index van de concert- en festivalrecensies
|
foto's: © Peter Jacobs _____________________
|
