|
|
||
|
|
 Vroeger,
heel vroeger, was er een evenement dat Bluesin’ Belgium heette en dat
het kruim van de Belgische bluesbands samenbracht in het Poorthuis in
Peer. Freddy van Rootstime vond dat dat nu ook nog wel zou kunnen en
daarom lokte hij, voor de tweede keer, een resem in hoofdzaak Belgische
bluesbands (sic) naar CC De Rietbron in Halen (Limburg), of all places.
En die Rietbron was aardig volgelopen (is dat geen contradictie?) met
bluesfans, buurtbewoners die dat allemaal ook wel eens van dichtbij
wilden meemaken, en… festivalorganisatoren. Wij schatten dat vier op de
tien aanwezigen wel iets te maken hadden met de organisatie
van een of ander blues- of rootsfestival in België. Waarschijnlijk
waren die allemaal afgekomen op de ‘pizza à volonté’. En er was
inderdaad pizza à volonté, want we zagen liefhebbers die wel tien keer
de pizzatent indoken. Maar dit alles helemaal terzijde, want er was ook
muziek, veel muziek en jawel, ook wel wat blues.Omdat er op twee podia nogal wat bands ‘acte de présence’ hadden gegeven, kunnen we misschien best het geheel chronologisch behandelen. Opener van dienst was de Shapeshifted Band, een band waarvan de leden hun sporen hebben verdiend in allerlei andere, bekende en minder bekende, bands. Wie nog geen last had van tenitis zal zich de volgende ochtend misschien hebben afgevraagd waar dat geruis en/of gefluit in de oren vandaan is gekomen. Punkrock, grunge en keiharde bluesrock werden ons deel. Het was rammen, stijl The Ramones of The Scabs. Zelfs wat zij wilden laten klinken als boogie ontaardde redelijk snel in een van eerder genoemde muziek(?)vormen.  Omdat Ine Tiolants, wegens omstandigheden, niet aanwezig kon zijn, mocht Tensfield een
tikkeltje eerder dan verwacht aan de slag. Tensfield, een band uit het
ruime Leuvense, zorgde na het geweld van de Shapeshifted Band voor een
aanvaardbare set met een mix van blues en lichte(re) bluesrock. Veelal
dus nogal stevig werk maar toch waren er ook rustige momenten. De
sonore en krachtige stem van Raffe Claes zat goed. Samen met Geert
Zondeman, Jurgen Moelans en Koen Geudens bracht hij een mix van covers
en eigen werk. Aan het einde van de set was er een beetje veel gepingel
en gepiep, vooral op de Hammond, maar al bij al was dit een zeer
verdienstelijke set.Stef Paglia (gevierd gitarist bij The Bluesbones) en Doghouse Sam (frontman van… euh … Doghouse Sam and The Magnatones) mochten na elk hun halfuurtje solo ook als duo proberen het publiek te vermaken. Hun goed opgebouwde akoestische en semi-akoestische set viel heel erg in de smaak. Het startte als ‘front porch’ deltablues en eindigde in een stevige 'juke joint party'. En wat speelden ze zoal, dan? Wel, ‘Crossroads’, ‘Another Fight’, ‘River of Faith’, ‘Going Mad’… zo van die dingen. Twee geweldige muzikanten met een steengoede set. Genieten!  Hoogtepunt van de avond, muzikaal dan, was voor ons de perfecte show van The Blue Chevys.
De Chevys (acht man op het podium!) bestaan, weliswaar in andere,
wisselende, bezettingen, al 28 jaar! Maar hun muziek blijft verbazen.
Zij mengen rhythm & blues (de échte) met rock-‘n-roll. Bovendien
horen wij invloeden uit Louisiana, met dat typische hypnotiserende
ritme, westkust-swing, fifties rock, een streepje soul en een tikkeltje
‘south of the border’. Een uurtje Chevys is zo voorbij en voor ons had
het best nog wat langer mogen duren. Maar ja, mooie liedjes duren meestal niet zo lang als we zouden willen en in 'the wings' staan Sugar Queen & The Straight Blues Band
al ongeduldig te trappelen om hun waar aan de man te brengen. Sugar
Queen, die eigenlijk, in het echte leven, Michele Denise heet, staat
voor een leuk uurtje blues en rhythm & blues. Michele heeft een
band achter zich met Amerikanen, Belgen en Nederlanders. En jawel,
Michele boeit al vanaf het eerste moment. ‘Night Train’, ‘I’m A
Blueswoman’ en ‘Rock Me, Baby’ gaan er vlotjes in. Heel mooi, en
duidelijk niet begrepen door de (half)dronken dansers voor het podium,
is ‘Ghetto Child’. ‘Jump’ en ‘Hey, Bartender’ gaan dan weer wat de
swingende toer op. We hebben een goede show gezien en gehoord van Sugar
Queen & The Straight Blues Band.Omdat ze vinden het, tot nu toe, allemaal een beetje soft is geweest, ontbinden The Boogie Beasts, volgens de MC de beste partyband around, hun duivels. De Beasts vullen hun uurtje met eerder korte, keiharde (blues)rocknummers en denderende, strakke boogies (zoals zij dat noemen). De jongens hebben energie in overvloed, maar, en we zijn daar heel eerlijk in, op ons maken ze niet zo een intense indruk. Het publiek, of toch een deel daarvan, genoot met volle teugen. Op podium twee hadden ondertussen de Rockin’ & Drinkin’ Guys (uit Doornik) een plaatsje gevonden voor hun stevige rockabilly- en rock-‘n-rollset(jes). De guys is een trio (contrabas, drums, gitaar en zang) dat van heel ver doet denken aan de Seatsniffers, alleen veel agressiever. Misschien hebben ze wel ADHD en vergaten ze hun Relatine in te nemen. Vooral de drummer ging vrij wild tekeer. Wij vinden dit best leuk voor een paar nummertjes, maar dan gaat de charme er heel snel af, vooral ook omdat wát ze zingen, de teksten dus, zo goed als onverstaanbaar is. Maar dat zal bij dit soort bands niet zo heel belangrijk zijn, zeker!?  Tijd dan voor JP Soars & The Red Hots.
We zagen JP vorig jaar al op Blues Peer en waren toen al serieus onder
de indruk van ‘s mans kunnen. JP Soars is blues, surf, soul en
meeslepende trance tegelijk. JP Soars is een meesterlijke vertolker van
verschillende traditionele bluesstijlen, maar toont zich net zo goed
een toonaangevende vernieuwer van het genre. Zijn begeleiders zijn
bevlogen muzikanten. Ze bewijzen dat je ook zonder veel geweld en poeha
het publiek kan interesseren en de aandacht vast kunt houden. En om het ‘Rootsfest’ in… euh… schoonheid af te sluiten, hadden de organisatoren gemeend dat The BluesBones het
wel verdienden om bovenaan de affiche te staan. En terecht eigenlijk
wel, want de Bluesbones brachten een show zoals we dat van hen
ondertussen gewoon zijn: krachtig, maar ook, als het moet, vrij intiem.
We hoorden vooral uptempo-nummers en toch ook wel een paar dingetjes
waarin Stef (Paglia), Nico en de rest van de bende hun kwaliteiten
konden etaleren. Dit was een mooi einde van een geslaagd Rootstime
Rootsfest. À propos, is er nog pizza??Jean Bervoets
terug naar de index van de concert- en festivalrecensies
|
foto's: © Yvo Zels _____________________
|
