|
|
||
|
|
 Onder
het credo 'Blues For The People' vierde Swing Wespelaar zijn dertigste
verjaardag. Het opzet is na drie decennia nog steeds hetzelfde:
bluesliefhebbers van heinde en verre een kwalitatief en gevarieerd
bluesfestival aanbieden. Gratis en voor niets dan nog wel! We kunnen
het niet helpen, maar spontaan stuiteren vergelijkingen in het rond
wanneer we denken aan de woekerprijzen die bluesfans soms moeten
ophoesten voor een programma dat qua bluesgehalte nog niet eens tot aan
de enkels van deze Swing-editie rijkt. Met dank aan de verstandige
programmatoren die openstaan voor hen aangereikte goede ideeën, een
gemotiveerde en hechte ploeg medewerkers die het jaar rond voor hun
festival werken, de fidele sponsors, lokale jeugd- en sportverenigingen
die de catering lekker en betaalbaar houden en de duizenden bezoekers
die samen met de artiesten de goede sfeer maken. Van heinde en verre
kwamen ze ook deze keer. Heinde is België, naar onze normen dan toch.
En verre, dat zijn al onze buurlanden – Nederland op kop, maar zelfs
Ierland zond zijn blueszonen uit...Vrijdag  Met de rockband D-Tale
begon het festival zoals het weer was: een beetje miezerig en rommelig.
De band rond zanger-gitarist Mario Pesic heeft goede songs en wil een
verhaal vertellen. Maar de communicatie met het publiek gebeurde ietwat
'op de tast' en veel vonken knetterden er niet. De bluesy toets in de
muziek van D-Tale kwam eigenlijk van Hammondspeler Patrick Cuyvers. Hij
verloor nimmer zijn coole glimlach en genoot duidelijk van de mate
waarin de toeschouwers zijn solo's apprecieerden. In elk geval kon hij
meer meubelen redden dan Big Dave die op harmonica als gast enkele
nummers kwam meespelen. Dave leek als bluesman ietwat onwennig temidden
de rock-entourage waarin hij bleek gedropt zonder parachute...Lang hebben we op 'the real thing' echter niet moeten wachten, want in een schril contrast met de weinig avontuurlijke openingsact stond met de 74-jarige Jimmy Burns een prominente vertegenwoordiger van de Chicagoblues op het podium. De jongere broer van  Detroitblueslegende
Eddie Burns kwam op 12-jarige leeftijd vanuit Dublin, Mississippi in
Chicago terecht en week er nooit meer. Nog steeds treedt hij er zeer
frequent op in de belangrijkste clubs (zoals Buddy Guy's Legends) en
leidt hij er jamsessies. Jimmy staat bekend als een schatbewaarder van
de blues en is niet te beroerd om zijn kennis en de traditie aan het
jonge volkje door te geven. In dit kader paste zijn Franse
begeleidingsband perfect bij hem. Jonge gasten, dat wel, maar als het
op bluesvaardigheden en -diepgang aankomt, zeker niet van de minsten.
We noemen ze graag bij naam: gitarist Xavier Pillac, drummer Fabrice
Bessouat en bassist Antoine Escalier. Jimmy bracht – op het slotnummer
'Stand By Me' na – uitsluitend eigen werk. Zijn Chicagoblues mengde hij
in zijn karakteristieke stijl met lichtvoetige dansbare soul en zelfs
discoritmes. Jimmy Burns is zeer zeker één van de meest variërende
artiesten van de Chicagoblues en samen met de liefhebbers van het pure
spul genoten wij erg van dit concert. De
slotact op vrijdag was, zo bleek, meteen ook de publiekstrekker. Veel
mensen houden nu eenmaal van bluesrock en daar storen wij ons doorgaans
niet aan, als die bluesrock maar goed wordt gespeeld. Popa Chubby
geniet in dit opzicht naam en faam en het duurde geen tien minuten
vooraleer hij deed waarvoor hij bekend staat: een bluesklassieker van
de eerste generatie door de Chubbyaanse betonneermolen jengelen en hem
(de song dus) terug uitspuwen in een ruige
kijk-eens-wat-ik-allemaal-kan-versie met veel gitaargeweld. Dit keer
was het 'Come On In My Kitchen' van Robert Johnson dat het moest
ontgelden. Een groot deel van het publiek werd er behoorlijk wild van.
Onlangs kreeg Chubby twee knieprothesen - één in elk been – en heel erg
mobiel is het zwaargewicht nog niet. Maar zelfs in de zittende versie
was Popa Chubby een brok energie. Er kwam zelfs damp uit zijn hoofd.
'Het moet zijn dat er damp in zit', dachten we bij onszelf. Hoe dan ook
speelde de bluesrocker uit New York al schuimbekkend een enthousiaste
menigte de nacht in.Franky Bruneel
Zaterdag  Het weer werkte zaterdag niet zo heel fanatiek zomers mee,
maar toch kregen we een fijn programma voorgeschoteld met zes leuke tot
schitterende acts. En zoals dat nu eenmaal bij een meerdaags festival
hoort, moet er ook een act zijn om elke festivaldag op gang te trekken,
te openen, zeg maar, en dit jaar mochten de Detonics
op zaterdag met die discutabele eer gaan lopen. De Detonics zijn niet
de eersten de besten want zij zijn, onder andere, de winnaars van The
Dutch Blues Challenge en zij mochten in die hoedanigheid deelnemen aan
The International Blues Challenge in Memphis en aan de European Blues
Challenge in Denemarken. Gastgitarist is de geweldige, alom bekende en
geprezen Richard Van Bergen. Detonics zou staan voor 'fifties West
Coast blues', maar die omschrijving is een beetje eng want de heren
zijn duidelijk van vele markten thuis en alles wat zuidelijk en
westelijk Amerikaans is zit in hun repertoire. Zo horen we Texasblues à
la T-Birds, vroege R&B en swing, boogie, een tikkeltje rumba en
jawel, ook hier en daar wel hier een klassieke slow blues. Goede set en
dus prima opener.
We kunnen niet zo dadelijk iets verzinnen dat nog niet over The BluesBones
is gezegd en geschreven. O jawel, er zijn een paar verschuivingen
binnen de band, maar de twee smaakmakers en uithangborden, ‘the voice’
Nico De Cock en de ‘guitarwizz’ Stef Paglia zijn nog altijd prominent
van de partij. The BluesBones, dat is stomende, stampende blues. En
daar is niets mis mee zolang het maar als blues, of een aanverwant
genre, herkenbaar blijft. Het is vrij normaal dat we vooral
uptemponummers horen, maar ook in de rustiger nummers, of slowblues,
etaleren The BluesBones hun aparte klasse. En we hebben er helemaal
geen probleem mee dat Stef zich op gitaar als eens uitgebreid laat
gaan. Volgens ons, maar ja … wie zijn wij uiteindelijk?, één van de
allerbeste Belgische bluesbands.
En omdat The BluesBones niet eeuwig kunnen doorgaan, al zouden sommigen
dat misschien wel willen, schiet de stagecrew in gang om het podium te
prepareren voor Kaz Hawkins
aka ‘Northern Ireland’s very own blues and soul darling’. Kaz, een
weelderige dame, verschijnt in een jurk die doet denken aan een ‘poppy’
field. Fleurig, maar niet echt flatterend. Maar… Kaz heeft een
geweldige blues- en soulstem, een tikkeltje hees, en daarnaast heeft
zij een podiumvullende présence. Kaz zingt, speelt gitaar en doet ook
wat aan de piano. Naast blues en soul schuwt Kaz ook het hardere werk
niet en soms is stevige rock niet zo heel veraf. ‘Don’t Make Me Cry,
Boy’, ‘Can’t Afford Me’ en ‘Drink With The Devil’ zijn een paar titels
uit haar setlist. Goed gedaan, darling!
Voor wie nooit de opportuniteit had om B.B. of Albert King ‘live’ aan het werk te zien en horen, is Chris Cain
een schitterend alternatief. Zanger en gitarist Chris Cain woont in San
Francisco, San Jose eigenlijk, en het is van 1987 (BRBF) geleden dat
hij nog eens in België te zien was, maar daarin zou verandering komen
want Chris is van plan om in 2018 ook België en Nederland nog eens aan
te doen. Mis hem dan vooral niet want Chris is een fenomenaal zanger en
subliem gitarist vooral die de twee Kings, B.B. en Albert, in zich
verenigt. Als je de ogen sluit is het net alsof de twee Kings, en niet
Chris, op het podium staan. Chris lijkt niet echt op de stereotiepe
bluesman, zoals wij die ons soms voorstellen, maar hij is het wel
degelijk, en hoe! En wat hij met zijn gitaar allemaal kan en doet …
fenomenaal. Voor Chris is Wespelaar de laatste gig van een Europese
tournee samen met de schitterende band van Luca Giordano. Onze
favoriete act voor zaterdag? Je mag één keer raden.
Na Chris Cain is het podium vrij voor Earl Thomas,
de 21st century soul- en bluesman, die moet proberen beter te doen dan
Chris. De flamboyante Earl is er al 57, maar met zijn roodgeverfde
‘brosse’ en jeanspak lijkt hij toch wel een paar jaar jonger. Earl
heeft een krachtige stem en zijn soul zou je best ‘punksoul’ kunnen
noemen want hij gaat op het podium nogal wild tekeer. Earl,
gerenommeerd songschrijver, die gecoverd werd door, onder andere, Etta
James, Solomon Burke, Janiva Magness en Shemekia Copeland, doet meestal
uptempo nummers, maar wanneer hij het tempo een beetje laat zakken
lijkt zijn stem een beetje op die van Sam Cooke. ‘Living The
High-Life’, ‘Happiness Is The Love I Know’, ‘It’s Gonna Be Allright
This Time’, ‘Baby Can’t You Find The Time’, ‘In The Heat Of The Night’,
‘Nowhere To Hide’ zijn een paar nummers uit zijn setlist. Er is ook een
eigen versie van ‘I’d Rather Go Blind’ (Jordan en Foster) waarbij hij
als intro een aantal soulgrootheden vernoemt. Earl laat zich ook
verleiden tot het wisselen van hemden met iemand uit het publiek.
Hilariteit alom. En omdat elke festivaldag ook een afsluiter moet hebben, dacht de organisatie dat het misschien wel leuk was om Bernard Allison,
zoon van de grote Luther, te inviteren. Bernard klinkt een beetje als
zijn vader, maar heeft aan zijn set een beetje meer ‘power’ toegevoegd.
Bernard zegt zelf dat hij werd beïnvloed door bluesrockers. Hij schuwt
het hardere werk dus niet, maar dat valt uiteindelijk nogal mee.
Bernard heeft een ietwat vreemde, nasale stem en dat maakt, vinden wij,
dat hij niet zo een geweldige zanger is. Uit zijn setlist pikken wij
‘Bad Love’ (Luther), ‘Voodoo Chile’, ‘Serious’ en ‘Going Down’. Goede
show, niet echt super, maar gewoon… goed.
Jean Bervoets
Zondag  De niet zo heel erg dankbare taak om op de laatste
festivaldag een druppelsgewijs aanschuifelend publiek wakker te spelen
was de Leuvense groep Tensfield
toebedeeld. We kennen de band rond zanger-gitarist Raffe Claes nog als
finalisten van de Belgian Blues Challenge 2016. Sindsdien zijn ze,
zoals het cliché het wil, aan de weg blijven timmeren. En we hebben
hier wel degelijk een evolutie gehoord. Enerzijds een positieve, die
vooral tot uiting komt in mooie unisono's tussen keyboard en gitaar
en/of tussen keyboard en bas. Anderzijds kunnen we ons niet van de
indruk ontdoen dat Tensfield nog steeds op zoek is naar een eigen
stijl, een eigen identiteit, en de invloeden daarbij een tikkeltje...
te ver, te veraf van de blues, gaat zoeken. Maar al bij al stonden ze
zeker op hun plaats op dit mooie festival.
En net zoals op vrijdag kwam als tweede een rasechte Chicagobluesband
orde op zaken stellen door precies datgene te spelen wat
bluesliefhebbers op een bluesfestival willen horen: blues! Shawn Holt & The Teardrops
brachten het perfecte gevoel van thuiskomen in een goed opgebouwde set
en een afgewerkte show met opwindende Chicagoblues, vaak in onvervalste
Magic Slim-stijl. Mocht u het nog niet weten, Shawn is de zoon van
Magic Slim. The Teardrops waren hier drummer Allen Kirk (origineel
groepslid uit vaders Teardrops), de gigantische bassist Kris Jefferson
en de Franse gitarist Xavier Pillac (die de wegens familiale redenen
afwezige Tom Holland meesterlijk verving). In 'Born In Missouri' dook
Shawn al spelend het publiek in, 'Wang Dang Doodle' ontaardde in een
blijmoedige meezinger en menige song eindigde in een gitaarduel tussen
Holt en Pillac. Die gitaarduels waren steeds smaakvol, boordevol
driewegscommunicatie en nooit een opeenstapeling van holle riedels. De
speelvreugde droop ervan af en meermaals lachte bassist Jefferson zijn
buitenmaatse tanden helemaal bloot. Dit was een feest met bovenstebeste
Chicagoblues. Shawn Holt & The Teardrops waren de broodnodige
schoenmakers bij hun leest. Ze bewezen dat de 'kracht van verandering'
ook in de bluesmuziek niet echt een noodzaak is.
Inmiddels werd het kwart voor vijf en een volgende stilistische ommezwaai bracht ons bij Jj Thames
(zie het coververhaal van BTTR 102). Jennifer is geen grootse diva met
veel bling bling maar een gewone volkse meid die het enkel en alleen
moet hebben van haar geweldige stem. Ze komt uit Mississippi, wat ze
tijdens haar set meermaals herhaalde, en ze brengt een mix van blues,
soul en alles daartussenin. Wespelaar ging helemaal op in Jj's
doorleefde teksten. Zoals we dat van haar gewend zijn – we zagen haar
al meermaals in Chicago – bezong ze het harde leven. Een band die Jj's
muziek geloofwaardig wil neerzetten, moet ongelooflijk goed zijn. Hier,
in Europa, werkt Jj met uitstekende Franse begeleiders en zie...
duivel-doet-al Fabrice Bessouat nam zijn stekje achter de drumkit weer
in. Naast heel wat eigen materiaal bracht Jennifer ook een vrij
bombastische versie van John Lee Hookers 'Boom Boom' en als afsluiter
haar alles verpletterende versie van Etta James' 'I'd Rather Go Blind'.
Ging dit mens verdorie diep zeg! Man! Zowat iedereen was het erover
eens dat Jj Thames de enige is die dit platgewalste nummer nog kan
neerzetten met een intensiteit waar zelfs Etta James jaloers op zou
wezen. Jj Thames was een zoveelste hoogtepunt op Swing Blues!
Met de 66-jarige harmonicagigant Billy Branch trokken we voor de laatste keer op deze Swing-editie naar de windy city. Na drie nummers door de Britse Giles Robson,
wiens band hier de ruggensteun leverde, begon Branch aan een
klassiekersronde. Eigenlijk wou hij een gedeelte van het repertoire
aanbieden dat hij op het Chicago Blues Festival had gebracht tijdens de
verjaardagspleiade voor zijn Sons of Blues, waarbij hij ook al zijn
grote helden heeft geëerd. Misschien kwam deze boodschap niet helemaal
aan bij het publiek, want we tekenden toch wel enkele reacties op van
toeschouwers die het wel leuk vonden dat hij Junior Wells ('Hoodoo
Man'), James Cotton ('One More Mile To Go') en Little Walter ('My
Baby') bracht maar toch ietwat op hun honger bleven zitten omdat ze
Branch Branch wilden horen spelen. Naar het einde van de set toe
gebeurde dat in de original 'Born In Chicago', maar... toen was dat
onvermijdelijke einde er: een spetterend duel met Giles Robson in 'Help
Me'. 
Over de set van Jim Suhler & Monkey Beat
kunnen we niet anders dan kort zijn. De 56-jarige bluesrocker uit
Dallas Texas houdt er niet van wanneer men hem – terecht – de sidekick
van George Thorogood noemt. Nochtans vinden wij niet echt dat zijn
eigen muziek voldoende zeggingskracht noch een sterke identiteit heeft
om op zichzelf te staan. Dit is het soort bluesrock waarmee onze
dozijnen al teveel zijn gevuld. Ieder zijn meug en gelukkig kon Suhler
wél op de sympathie van een gedeelte van het publiek rekenen.Eerlijk gezegd waren we er niet helemaal gerust in. We kennen de intimistische luisterblues van het Heritage Blues Orchestra en dachten dat het voor hen weleens een onbegonnen klus zou zijn om het publiek na de decibelpletwals van Suhler nog diep te raken. Wat een misvatting van onze kant! Amai nog nie! - met onze excuses aan de Nederlandse lezers omwille van deze Vlaamse uitdrukking, maar er bestaat nu eenmaal geen evenwaardig Nederlands alternatief. Bill Sims, Junior Mack en de nieuwe zangeres Linda Elisabeth brachten ge  durende
anderhalf uur een intens gesmaakte ode aan de Afro-Amerikaanse
rootsmuziek van blues tot jazz. Bill begon met Leadbelly, van Junior
onthielden we de trip naar Clarksdale, Mississippi, het publiek deinde
hevig mee met de 'Catfish Boogie' en Linda toonde zich als vocaliste
een zeer gedegen opvolgster voor Bills dochter Chaney. Een eervolle
vermelding gaat ook naar de Franse harmonicawizard Vincent Bucher die
de specifieke plattelandsstijl die dit soort blues vereist vrijwel
perfect beheerst. 'We zien Billy Branch dit nog niet zo meteen doen',
dachten we bij onszelf en alsof Bill Sims onze gedachten kon lezen,
stuurde hij Vincent even weg om Branch als special guest het podium op
te roepen. Die kweet zich eigenlijk best wel behoorlijk van zijn taak
want inmiddels was de band aan de laatste nummers begonnen, welke ze
elektrisch speelden omdat ook hun set nu eenmaal in crescendo moest
verlopen.“Zoals het de goede gewoonte is, eindigen we Swing Blues op zondag in schoonheid”, had de presentator nog gezegd toen hij HBO aankondigde. Uiteraard wisten we wel wat hij bedoelde, en HBO heeft dat ook zeer zeker waargemaakt. Maar... we hebben op Swing 2017 heel veel schoonheid gezien én gehoord. Op papier zag het programma er zeer veelbelovend uit, en na het drie dagen aan den lijve te hebben ondervonden, durven we ons vermoeden zonder schaamrood bevestigen. Op Belgische bodem was Swing Blues 2017 wat ons betreft hét bluesfestival van het jaar! Franky Bruneel
terug naar de index van de concert- en festivalrecensies
|
foto's: © Franky Bruneel _____________________
|
