|
|
||
|
|
Vrijdag  Op vrijdag waren The BluesBones en Chilly Willy
de openers en het heeft weinig zin om hier nog maar eens de lof van
deze bands te zingen. We weten ondertussen al dat ze goed (bezig) zijn,
stevig aan de weg timmeren en zich terecht mogen verheugen op de
appreciatie van het bluesminnend festivalpubliek.We hadden ons op voorhand al verheugd op de set van Janiva Magness, ook en vooral omdat haar nieuwste (mini)cd ‘Blues Again’ ons aangenaam heeft verrast. We hadden dus echt wel vrij hoge verwachtingen maar... viel dat net even tegen! Janiva, winnares van een ontelbaar aantal Blues Music Awards was, is en blijft een steengoede zangeres. Maar het intens inleven in blues en soul, dat we van  haar gewoon waren, hebben
we in (Ge)Varenwinkel slechts sporadisch gehoord. Het was allemaal veel
te schreeuwerig en de fijne nummers op ‘Blue Again’ herkenden we zelfs
niet meer. Het was niet goed, maar we blijven een fan.We wisten niet wat we van Robert John & The Wreck mochten verwachten want we hadden ze expres niet gegoogeld en misschien zouden ze ons wel verrassen. Verrassen deden ze ons zeker met een set vettige southern (blues)rock met veel ellenlange gitaarsolo’s die, geef toe, op de duur toch ook gaan vervelen. Niet ons ding, maar… nog maar eens… wie zijn wij? Een freelancejournalistje dat al meer dan veertig jaar de bluesscene, en de evolutie daarvan, volgt. Wat weten wij dan!? 
En wat dan te denken van Jeff Jensen
die de vrijdag moest afsluiten? Jeff is inhoudelijk een bluesman, maar
hij vertaalt dat gevoel naar bluesrock en eigenlijk hoeft dat niet want
de man heeft blues- en soulpotentie in overvloed. Jeff is een
uitstekend zanger en een schitterend gitarist die bij momenten doet
denken aan, onder andere, Melvin Taylor en Carlos Santana, een breed
spectrum dus. Bovendien gaat hij een experimentje niet uit de weg en zo
meenden wij ‘Sweet Child Of Mine’ van Deep Puple te herkennen. Goede
show, en eigenlijk, we geven het toe, hebben wij ons bij Jeff niet
verveeld.Zaterdag  En omdat het op zaterdag ook mooi weer was, en omdat
iemand de festiviteiten van zaterdag toch op gang moest trekken,
mochten Wouter Celis, a.k.a. Doghouse Sam en zijn Magnatones
proberen het publiek in de juiste festivalstemming te krijgen. En
eigenlijk zijn ze daar met hun, in hoofdzaak, rockabilly, maar ook
blues en roots, best in geslaagd. Wouter, en dat is een heel
persoonlijke interpretatie, en totaal off the record, is zowat de
sympathiekste kerel in het circuit die wij kennen. Bij een optreden van
Sam voel je je altijd wel goed en dat was op (Ge)Varenwinkel niet
anders.
Een stevig stukje ‘harp’ kregen we van Big Pete
en zijn band. Pieter, Pete dus, is, vinden wij, de iets mindere zanger,
maar dat maakt hij goed door zijn degelijk, prima zeg maar, harpspel.
Pieter doet ons, qua harp dan, af en toe denken aan Slim Harpo. Is dat
een compliment? Het is maar hoe je het bekijkt. Drummer van dienst in
de band is de alom gekende en bekende ‘Wuff’ Maes. En om de rockabilly-
en fifties rootsrock-enthousiastelingen tegemoet te komen, waren Walter
Broes & The Mercenaries ingehuurd. We hebben Walter en co al
tientallen keren gehoord en gezien, maar voor de niet zo regelmatige
festivalganger, en uiteraard voor de hardcore fan, moet deze set toch
wel een ervaring zijn geweest.
Topper van de zaterdag moest, voor ons, Curtis Salgado
worden, en dat werd hij eigenlijk ook wel. Curtis heeft een tijdje
geleden een ronduit prachtige cd ‘The Beautiful Lowdown’ afgeleverd.
Wij kunnen hem, de cd, aan iedereen aanraden. En bijgevolg waren wij
ongelooflijk nieuwsgierig naar het kunnen en doen van Curtis. En de
‘soulman’ stelde ons niet teleur. Curtis speelt met dezelfde Franse
band als Jj Thames, maar daar is, uiteraard, niks mis mee. Curtis heeft
een stem die bijwijlen lijkt op die van Jimmy Johnson, een beetje
falsetto. Een paar titels? Hier komen ze: ‘I’ve Got A Girl That Lives
Up On The Hill’, en nog ‘I Smell Trouble’, een echte bluesklassieker.
Curtis kan ook overweg met de mondharmonica, stijl Little Walter
(Chicago). Al bij al een fijne set. Zo horen wij ze graag.Lance Canales & The Flood uit Fresno, Californië, moeten het dan weer meer hebben van roots en folk met duidelijk hoorbare Mexicaanse invloeden. Lance, een goede zanger, klinkt soms een beetje als Leonard Cohen. Is dit blues? Wij vinden van wel al is het niet echt Mississippi of Chicago. Het is eerder… geëngageerde blues met een aparte stijl en benadering. Lance vertelt verhaaltjes en dat vinden wij altijd leuk. 
We geven het toe en we kunnen het ook niet helpen, maar Ian Siegal
is nooit onze favoriete artiest geweest. Maar wat we van Ian op
(Ge)Varenwinkel hoorden, kunnen we wel appreciëren. De man lijkt fitter
dan ooit en zijn… totaalshow is het bekijken en beluisteren meer dan
waard. Herkenbare nummers zijn, onder andere: ‘When The Eagle Becomes A
Vulture’, ‘The Revelator’ en ‘Back Door Man’. Ian maakt zich een paar
keer dik omdat voorbij de eerste tien rijen in de tent meer wordt
geouwehoerd dan geluisterd. Dit lijkt een trend, of rage, te worden.
Een verschijnsel waaraan wij ons ook mateloos kunnen ergeren.Enfin, dicht bij het podium dan voor The Steepwater Band. De frontman heeft een probleem met zijn VOX-versterker, wij wisten niet dat die nog bestonden, die versterkers dan, en wat we daarna op ons bord kregen, heeft totaal niets met blues te maken. Het is een soort country, overgaande in rootsrock, maar dan van het mindere soort. En na een kwartiertje hadden wij, en nogal wat… muziekliefhebbers het wel gehoord. 
Als afsluiter van het festival mocht Lucky Peterson het
podium op. We kennen Lucky van zijn werk met Melvin Taylor, maar we
zijn hem daarna uit het oog verloren. Lucky vraagt een aantal keren of
we klaar zijn en of we ready zijn voor de blues. Natuurlijk zijn we
dat! Lucky komt uit Dallas, Texas, is een begenadigd Hammondspeler en
heeft voor de gelegenheid een straffe band meegebracht. Vooral de
gitarist vonden wij goed werk leveren. Lucky legt niet echt veel
variatie in zijn set en na een tijdje begint dat toch wel een tikkeltje
te vervelen.Voilà, dat was dan voor ons (Ge)Varenwinkel 2017. Een festival met voor elk wat wils. De traditionele, klassieke blues was niet zo prominent en uitgesproken aanwezig, maar het was leuk en daar was het misschien, waarschijnlijk wel, allemaal om te doen. Jean Bervoets
terug naar de index van de concert- en festivalrecensies
|
foto's: © Freddy Vandervelpen © Philip Verhaege _____________________
|
