|
||
|
Nog vóór de opening van de deuren stond er buiten een lange rij sympathisanten te kleumen, die later bij het binnenkomen elk een presentje mochten ontvangen, namelijk een cd met live-opnames van de band, in 2002 in Hasselt opgenomen. Zeer recent kwam er ook een tweede uit, met o.m. opnames in Mechelen. Elke bluesfan hier te lande heeft al wel eens een cluboptreden van Chilly Willy bijgewoond. Ze speelden zelfs ooit in Jamaica! In afwachting van het concert werden alvast foto’s van hen op de muur geprojecteerd, opgediept uit hun 25-jarig bestaan, wat een voorsmaakje gaf van de veelheid van muzikanten die het podium zou betreden. Hun jubileumconcert zou worden opgesplitst met vooreerst de ‘old school’-garde en na de pauze het ‘new school’-peloton, met dien verstande dat zowel frontman Wim Huybrechts als drummer Walter Cuyvers, leeftijdgenoot van Charlie Watts, al die jaren standhielden. Bandwisselingen in een kwarteeuw zijn echter onvermijdelijk. De oude garde, bleek een collectief van zeven muzikanten, waaronder de gitaristen Dirk ‘Pizze’ Piselé, Nico Vanbuitenen en Dirk Cuyvers. Ook bassist Roel Celis paste perfect in de gezamenlijke drive van het septet, waarin ook nog steeds Walter Cuyvers de drummer is, de zeventig voorbij, en zoals immer geweldig op dreef. Wat bij Chilly Willy steeds opvalt, is het amicale samenspel en het plezier om de muziek van de bluespioniers en hun nazaten te eren en te delen zonder sterallures of egotripperij, maar gewoon zoals zij deze aanvoelen en in stand willen houden. Zo ook bij bluesharpspeler Gery Allaerts, die bij het furieuze ‘Taildragger’ van Howlin’ Wolf zijn bluesharp liet razen hetzij dempen al naargelang de sound en feeling. Wim Huybrechts leidde met zichtbaar plezier het groepje en beleefde blijkbaar nog steeds een ongerept genoegen aan het vertolken van de songs van Muddy Waters, Lester Butler of Sonny Boy Williamson II. Aan zijn stembanden kleeft inmiddels meer roet, zodat zijn zang meer zwaarte en diepgang krijgt bij een song als bijvoorbeeld. ‘Nobody But You’ of de boogie ‘You Got Me Wrong’. In het tweede concertgedeelte groepeerden zich de huidige muzikanten van Chilly Willy, met harmonicaspeler Rudy Eens, de gitaristen Alain Counye en Andy Aerts, aangevuld met bassist Wim Vandenmeulebroecke die er met zijn hoed en zonnebril uitzag als een Mexicaanse ‘vaquero’. Wim Huybrechts dankte nogmaals het talrijke publiek wat bij hem vele herinneringen aan vroeger opriep. Vermits hij verder niet uitweidde, kreeg de fantasie vrij spel. Ook in dit concertdeel bleef een enthousiaste Wim alle bandleden – die hij zijn familie noemde – aanmoedigen. Als een rasechte entertainer gooide hij zich in de strijd om het publiek op te zwepen met songs van Sonny Boy Williamson,The Red Devils, Little Walter en zelfs deze van zijn nieuwe maat Johnny Mastro van wie hij ‘Can’t Get Even’ vertolkte. Hoogtepunten waren het up-tempo ‘Wish You Would’ van Billy Boy Arnold, ‘Who’s Been Talking’ van Howlin’ Wolf, met o.m. een prachtige gitaarsolo van Alain, het opwindende ‘The Devil In My Closet’ en zelfs het vrouw-onvriendelijke ‘No Fightin’. ‘She’s Got The Devil’, een pakkende slowblues, blijft mijn favoriet. In de uptemposongs danste den Huibbe mee, wat culmineerde in het verhitte ‘Hip Shake Baby’ met een opzwepende drumbeat. Bij de toegift ‘Got My Mojo Working’ kwam onverwachts ook de Amerikaanse vocaliste ‘Sugar Queen’ zich bij de band vervoegen, om naast ‘den Huibbe’ al haar verleidingstalenten te ontvouwen, vocaal én sensueel. Zowel de band als het publiek konden dit minnespel tussen deze Amerikaanse Michele Denise en de frontzanger hooglijk waarderen. Je mag erop wedden dat er binnen vijf jaar een nieuw jubileum van de Chilly Willy Band wordt aangekondigd, hopelijk nog met dezelfde frontman en drummer, beiden Brabantse C.W.-bluespioniers. Mieke Geukens
terug naar de index van de concert- en festivalrecensies
|
foto's: © Yvo Zels _____________________
|