|
||
|
Als eerste mocht de Gentse trots Bluebird het podium betreden. Bluebird staat garant voor een potje blues waarbij ze terugkeren naar de muzikale roots van het genre. Jeugdigheid, enthousiasme en spontaniteit is het eerste wat we meteen kunnen noteren. We vinden Bluebird een zeer sterke band. Zo ontdekken we steeds andere dingen en nieuwe mogelijkheden die een mooie en uitdagende toekomst mogelijk maken. Met ‘Indian Headed Monkey’ zorgen ze voor een mooie afsluiter van hun set. Tevens een pluim voor Lajos Tauber, die toch wel de ziel van deze jonge band mag worden genoemd. Lajos heeft ontegenzeggelijk een gevoel voor het hart van de blues. De vele fans, een bus vol, zagen dat het goed was en voldaan keken ze uit naar de tweede band van de avond. The Blue Chevy's spelen een thuismatch. Ze hebben een ijzersterke live-reputatie als het over rhythm and blues gaat. Ze halen alles uit de kast, inclusief blazers en wasbord. Maar het komt niet echt los. Ze spelen met de rem erop en ook het geluid pakt niet altijd even succesvol uit. Zijn het de zenuwen of gewoon een mindere dag? Wie weet het? Ervaring hebben ze genoeg. Jan Ursi bespeelt zijn toetsen met grote vanzelfsprekendheid. Het blazersduo Koen Desloovere en Kim Vandeweyer brengen de nodige variatie in de nummers. De band heeft genoeg troeven om er een leuk feestje van te maken. Alleen niet vandaag. Voor goede bedoelingen kan de jury geen punten geven... Hierna is het de beurt aan The Hourglass Instinct, de enige bluesrockband voor vanavond. Gewoonlijk behoort dit genre niet bij de kanshebbers op wedstrijden als deze. Ons maakt het weinig uit, het resultaat is het enige wat telt. Deze driemansband hoort hier op de Challenge simpelweg thuis. Dit is dynamisch met recht toe recht aan gitaarriffs en baslijnen. De bekende opstelling van gitaar, bas en drums? Veel te gewoontjes? Nope, niet met deze mannen. De band heeft een mooi vol geluid. Als dit geluid ook nog eens stijlvol wordt gebracht, hoor je ons echt niet klagen. Hoogtepunt van hun set? Tijdens ‘Midnight Fever Blues’ komt Daniel Sas op de proppen met een gitaarsolo die door merg en been snijdt. Na al dit geweld maakt Tom’s Place zich klaar. Dit duo heeft de origineelste groepsnaam. Tom Verhoeven en Pieter Place maken hier het mooie weer met traditionele Mississippi-deltablues. Onmiddellijk valt op hoe groots dit klinkt. Tom geeft op harmonica een vette groove aan de nummers en Pieter beroert de snaren subtiel. Het is knap hoe zij hun sound hebben uitgediept en verrijkt. Dit mogen we gerust omschrijven als virtuositeit. Wie daar stoïcijns onder blijft, is echt wel een koele kikker. Wat bijblijft, is de ingetogen manier van musiceren. Tot nu toe zijn dit voor ons de grootste kanshebbers. De volgende band is Buckwood Mojo uit Heist-op-den-Berg. Deze oudstrijders van de blues beginnen aan een verschroeiend tempo, de wind in de zeilen en houden die ambiance en sfeer vast. New Orleans komt spontaan op in onze gedachten. Hun zuiderse sound staat voor swing, funblues en toffe boogiegrooves. Ze leggen hart en ziel in hun nummers. Een song als het gezwinde, meezingbare ‘One Gig More’ ligt bijzonder vlot en toegankelijk in het gehoor. Het is dan ook het meest aanstekelijke lied van deze avond. Met veel ambiance en een leuk sfeertje ontpoppen ze zich als publieksentertainers. Hans ‘Bad Luke’ Deboeck laat horen dat hij tegelijk een showman, een schelm en een preacher is. Op het eind steelt Diane Bruyndocx de show op piano tijdens ‘Deviaton Blues’. Kortom, als visitekaartje kan dit tellen. Mojo Deamons dan. Het tweede duo van vanavond, en opnieuw krijgen we ‘old school blues’. Harmonica/zang en gitaar, het is meermaals bewezen dat dit kan werken. En ook vanavond weer. Sfeervol hangt er een zweem van weemoed die door dit tweetal subtiel wordt gearticuleerd. Het geweldige fingerpicking op gitaar en een ietwat doorleefde stem geven mij direct een diep bluesgevoel. Dat Kris van Bosstraeten en Ben Pittoors van vele markten thuis zijn, hoor je in de zorgvuldig gekozen covers. Een sterk optreden met goede publieksreacties. Volgend jaar opnieuw met eigen werk? Black Cat Biscuit zijn gedreven muzikanten die frisse nummers brengen met veel présence. Het vijftal klinkt gewoon goed en heeft blijkbaar energie op overschot. Voor ons mogen ze deze energie zelfs nog ietsje meer in de verf zetten. Dat zij eigen bluessongs brengen, draagt bij tot hun succes, evenals de uitstekende sound van harmonicablazer Mark Sepanski en het fijngevoelige gitaarspel van maestro Bart Arnauts. De drummer is jongeling Jeff Gijbels die laat horen dat hij ook het ouderwetse handwerk van hard swingen onder de knie heeft. Kortom een knap optreden. Deze staat zeker en vast met stip genoteerd bij de jury. Er ligt een mooie toekomst voor deze band in het verschiet. Als laatste mag Tuxedo Swamp Blues Band hun kunnen tonen. Eigenlijk moeten we toegeven dat we nog nooit van deze mannen hadden gehoord. ‘4 Wifes’ is een te gekke compositie. Als dit geen blues is, weten we het ook niet meer. Maar mijn honger is er niet mee gestild. Muziek staat of valt altijd met de juiste inspiratie. En dat gevoel krijgen we hier niet bij. Jammer, want het maakt de nummers zoetsappig en wat slapjes. Knallen doet het nergens. Niet elk optreden kan men als geslaagd beschouwen. Toch zijn we benieuwd naar een volgend optreden. Om met een cliché af te ronden: wie er niet bij was, had ongelijk en heeft een prachtige avond laten schieten. Dit was een hoogstaande editie waar er verschillende kanshebbers waren. Dat is ooit wel eens anders geweest. Onze dank gaat naar de organisatie die dit jaar in handen was van Swing Wespelaar en de vakkundige jury die een moeilijke beslissing te nemen had. We wensen de winnaars, Black Cat Biscuit, veel succes in Portugal. Keep up the good work! Wij duimen alvast... Maxim Stevens
terug naar de index van de concert- en festivalrecensies
|
foto's: © Maxim Stevens _____________________
|