|
|
||
|
|
 Als openingsact krijgen we meteen een internationaal gezelschap. Zangeres Sugar Queen uit Kentucky laat zich begeleiden door de Belgisch-Nederlandse Straight Blues Band.
De voluptueuze bluesmama brengt vooral klassiekers – we tekenen een
fraaie vertolking van Koko Taylors 'Hey Bartender' op – maar ook eigen
werk. Zo blikt ze al even vooruit naar haar tweede cd (dat wordt een
live-album) met een prachtig nummer waarin ze haar familie eert. We
krijgen ook een gedreven boogie en enkele funky lijntjes waarin haar
band terdege aantoont dat 'straight blues' een flexibel begrip is.
Vooral gitarist Andy Aerts speelt zich behendig in de kijker. De
warmhartige appreciatie vanwege het publiek valt Sugar Queen te beurt
en we kunnen het dus zonder schroom over een geslaagde opener hebben. Na
dit optreden gaan we even piepen in de voortent. Of om het naar
bluestermen te vertalen, de 'front porch' van De Levaard. Tijdens de
podiumwissels in de zaal spelen The Goon Mat & Lord Benardo
hier vanavond drie sets. Dit duo komt uit Zuid-België maar spreekt een
muzikale taal waar het publiek pap van lust.
Zanger-gitarist-voetdrummer Mathias Dalle gromt de toeschouwers toe:
'Are you ready to boogie?' en daarmee hijst hij de vlag die de lading
volledig dekt. Samen met de hyperkinetische harmonicaspeler Lord
Benardo hitst hij Blaublues op met ruige harde boogie die bijwijlen
appelleert aan de tranceblues van pakweg R.L. Burnside. Het voelt
echter niet Mississippiaans aan, want daarvoor is deze variant te
bleekneuzig. Toch stroomt de tent tijdens elke pauze barstensvol, wat
aantoont dat deze driftkikkerblues hier zijn uitwerking niet mist. De
streek tussen Ieper en Veurne – en dat is pal waar Haringe ligt – staat
bekend om de Sint-Maartensviering aan de vooravond van Sint-Martinus'
naamfeest op 11 november. Kinderen dragen het (heilige) vuur rond in
lampionnen die ze maken van uitgeholde suikerbieten – die vind je hier
in overvloed – en krijgen in ruil snoep, koeken en cadeautjes. Sommige
antropologen verkondigen de interessante stelling dat het bietenspel
van oorsprong een heidens vruchtbaarheidsritueel is. Sorry Jurgen, we
weten het. Je hebt ons ooit gevraagd om het niet altijd over die bieten
te hebben, maar nu kunnen wij toch echt niet anders. Kwestie van de
context een beetje te schetsen. Net als Sinterklaas heeft ook
Sint-Maarten een Zwarte Piet en uitgerekend die twee komen hier toch
wel de backstage binnen zeker! En als het tijd is voor John Primer
& The Real Deal Bluesband is het Sint-Maarten die in hoogsteigen
persoon de band aankondigt. Het is ons niet helemaal duidelijk of al
die Afro-Amerikaanse bluesmuzikanten Zwarte Piet leuk vinden. Ze
begrijpen wellicht wel dat dit een stukje West-Europese folklore is
maar ze... – hoe moeten wij dit nu zeggen? – ze houden zich een
tikkeltje 'afzijdig'... En ook wij leren bij. We hadden het nimmer
durven bevroeden maar Sint-Maarten neemt initiatief om naar festivals
te gaan en Pieten drinken pintjes... De nu 73-jarige John Primer steekt weleens vaker de grote plas over, maar niet altijd heeft hij zijn volledig Amerikaanse Real Deal Bluesband
bij. Alle respect voor de muzikanten van eigen bodem die John door de
jaren heen hebben begeleid maar... het valt niet te ontkennen dat
niemand de pure Chicagoblues beter speelt dan door de wol geverfde
Chicagoans. Bassist Danny O'connor en drummer Lenny Media zijn de
ritmische tandem die voor de feilloze smering van de machine zorgt.
Primer had het gerust op automatische piloot kunnen doen, maar ook hij
heeft er duidelijk zin in. Voor velen dé verrassing in deze band is
echter de gigantisch sterke harmonicaspeler Steve Bell (zie nr. 107 van
ons tijdschrift).
Nu hebben wij Steve al vaker gezien in Chicago en wanneer we zeggen en
schrijven dat hij precies klinkt als zijn vader, dan kon u tot dusver
weinig anders doen dan dit klakkeloos van ons aan te nemen. Veel mensen
in dit publiek hebben Carey Bell goed gekend want in de jaren 90 hebben
wij van BTTR hem meermaals voor een tournee overgebracht. Wanneer Steve
soleert, kijken wij rond en zien wij kroppen in kelen. Dit zijn heftige
momenten in een overigens feestelijk optreden. John kwispelt de
klassiekers in het rond, met voor ons '40 Days & 40 Nights' als
hoogtepunt. Aan het einde van de set brengt hij een totaal onverwachte
hulde aan de recent overleden Tony Joe White met een prachtig gespeeld
'Rainy Night In Georgia'. Wij
vinden het een lovenswaardig initiatief van Blaublues dat ze ook zydeco
– een ietwat vergeten deelgenre van de blues – op het programma hebben
gezet. Dat verliep niet zonder slag of stoot want de aanvankelijk
geprogrammeerde Dwayne Dopsie heeft zijn hele Europese tournee
gecanceld. In Ruben Moreno en Dwight Carrier
werden de spreekwoordelijke waardige vervangers gevonden. Les haricots
zijn weer eens pas salés. Eh maman! Walsen en two-steps knallen er in
ijltempo uit en de voorste publieksrijen baden al dansend in het zweet.
Aanvankelijk speelt Moreno accordeon en Dwight Carrier begeleidt op
slaggitaar. Ongeveer halverwege wisselt de wacht. Moreno meet zich een
wasbord aan en Dwight Carrier laat voor de rest zowel op accordeon als
vocaal zien en horen wie in dit gezelschap de broek draagt. Laissez les
bon temps rouler!! Vier
keer authentieke zwarte blues op dit festival en toch is elke act
anders. Wie beweert dat je met enkel blues geen gevarieerd programma
kunt samenstellen, moet die woorden na vanavond lijdzaam weer
inslikken. Onder de noemer 'New Blues Generation' mogen twee jonge
twintigers Blaublues 2018 afsluiten: Jamiah Rogers (zie BTTR 97, december 2015) en Annika Chambers.
In de band vinden we Jamiahs trefzekere vader Tony op bas, de
goedlachse drummer Dionte Skinner en de gedegen Michael Hensley aan de
toetsen. Jamiah is een rijzende ster in de Chicagoscene en Annika komt
uit Texas. Dat levert alleszins een powervolle stilistische mix op.
'That's How We Do It In Texas' zingt Annika met gemeen geraspte banden
terwijl Jamiah de gitaarpartijen inkleurt in zijn typische
when-Buddy-Guy-meets-Jimi-Hendrix-stijl. Het collectief Rogers-Chambers
slaat en zalft tegelijk. Er zijn zowel forse uithalen als liefkozende
strelingen. We hebben het al meermaals gezegd én geschreven. De blues
is nog lang niet dood. Een nieuwe generatie bluesartiesten klaar staat
om het roer over te nemen. En daarmee doelen we niet in het minst op
Jamiah Rogers. Om de set én het festival te besluiten, neemt hij de
lead van Annika over en op zijn dooie gemak zet hij ons statement alle
kracht bij...Niet alleen op gewillig papier was deze editie van Blaublues een van de sterkste ooit. Dat zal vast ook zo zijn in het collectieve publieksgeheugen. Ze zullen hier verdorie serieus uit hun pijp moeten komen om volgend jaar tijdens hun vierde lustrum zowel de muzikale authenticiteit als de intensiteit te overtreffen. We kijken er al naar uit! Franky Bruneel
terug naar de index van de concert- en festivalrecensies
|
foto's: © Franky Bruneel _____________________
|
