Blaublues Festival
Zaal De Levaard, Haringe - 10 november 2018


Mensen zijn gewoontedieren en het afleren van sinds jaar en dag aangekweekte hebbelijkheden is een quasi onmogelijke opgave. Dwangmatig maar alleszins niet tegen onze zin ondernemen we dus de jaarlijkse pelgrimstocht naar Haringe of all places voor de ondertussen negentiende editie van Blaublues. Er zijn ergere dingen in het leven. Dit weekend tiert het oorlogstoerisme welig in de westhoek. Precies honderd jaar geleden kwam er een einde aan de Eerste Wereldoorlog en overal zijn er drukbezochte herdenkingsplechtigheden waar men, zoals het cliché het wil, van heinde en zeer verre naartoe komt. De grootste concentratie Afro-Amerikanen wordt echter opgetekend in Zaal De Levaard. Dat heeft niets met de oorlog te maken, maar alles met de vakkundige programmering van dit kleinschalige bluesfestival. Op gewillig papier is deze editie van Blaublues alvast een van de sterkste ooit.

Als openingsact krijgen we meteen een internationaal gezelschap. Zangeres Sugar Queen uit Kentucky laat zich begeleiden door de Belgisch-Nederlandse Straight Blues Band. De voluptueuze bluesmama brengt vooral klassiekers – we tekenen een fraaie vertolking van Koko Taylors 'Hey Bartender' op – maar ook eigen werk. Zo blikt ze al even vooruit naar haar tweede cd (dat wordt een live-album) met een prachtig nummer waarin ze haar familie eert. We krijgen ook een gedreven boogie en enkele funky lijntjes waarin haar band terdege aantoont dat 'straight blues' een flexibel begrip is. Vooral gitarist Andy Aerts speelt zich behendig in de kijker. De warmhartige appreciatie vanwege het publiek valt Sugar Queen te beurt en we kunnen het dus zonder schroom over een geslaagde opener hebben.

Na dit optreden gaan we even piepen in de voortent. Of om het naar bluestermen te vertalen, de 'front porch' van De Levaard. Tijdens de podiumwissels in de zaal spelen The Goon Mat & Lord Benardo hier vanavond drie sets. Dit duo komt uit Zuid-België maar spreekt een muzikale taal waar het publiek pap van lust. Zanger-gitarist-voetdrummer Mathias Dalle gromt de toeschouwers toe: 'Are you ready to boogie?' en daarmee hijst hij de vlag die de lading volledig dekt. Samen met de hyperkinetische harmonicaspeler Lord Benardo hitst hij Blaublues op met ruige harde boogie die bijwijlen appelleert aan de tranceblues van pakweg R.L. Burnside. Het voelt echter niet Mississippiaans aan, want daarvoor is deze variant te bleekneuzig. Toch stroomt de tent tijdens elke pauze barstensvol, wat aantoont dat deze driftkikkerblues hier zijn uitwerking niet mist.

De streek tussen Ieper en Veurne – en dat is pal waar Haringe ligt – staat bekend om de Sint-Maartensviering aan de vooravond van Sint-Martinus' naamfeest op 11 november. Kinderen dragen het (heilige) vuur rond in lampionnen die ze maken van uitgeholde suikerbieten – die vind je hier in overvloed – en krijgen in ruil snoep, koeken en cadeautjes. Sommige antropologen verkondigen de interessante stelling dat het bietenspel van oorsprong een heidens vruchtbaarheidsritueel is. Sorry Jurgen, we weten het. Je hebt ons ooit gevraagd om het niet altijd over die bieten te hebben, maar nu kunnen wij toch echt niet anders. Kwestie van de context een beetje te schetsen. Net als Sinterklaas heeft ook Sint-Maarten een Zwarte Piet en uitgerekend die twee komen hier toch wel de backstage binnen zeker! En als het tijd is voor John Primer & The Real Deal Bluesband is het Sint-Maarten die in hoogsteigen persoon de band aankondigt. Het is ons niet helemaal duidelijk of al die Afro-Amerikaanse bluesmuzikanten Zwarte Piet leuk vinden. Ze begrijpen wellicht wel dat dit een stukje West-Europese folklore is maar ze... – hoe moeten wij dit nu zeggen? – ze houden zich een tikkeltje 'afzijdig'... En ook wij leren bij. We hadden het nimmer durven bevroeden maar Sint-Maarten neemt initiatief om naar festivals te gaan en Pieten drinken pintjes...

De nu 73-jarige John Primer steekt weleens vaker de grote plas over, maar niet altijd heeft hij zijn volledig Amerikaanse Real Deal Bluesband bij. Alle respect voor de muzikanten van eigen bodem die John door de jaren heen hebben begeleid maar... het valt niet te ontkennen dat niemand de pure Chicagoblues beter speelt dan door de wol geverfde Chicagoans. Bassist Danny O'connor en drummer Lenny Media zijn de ritmische tandem die voor de feilloze smering van de machine zorgt. Primer had het gerust op automatische piloot kunnen doen, maar ook hij heeft er duidelijk zin in. Voor velen dé verrassing in deze band is echter de gigantisch sterke harmonicaspeler Steve Bell (zie nr. 107 van ons tijdschrift). Nu hebben wij Steve al vaker gezien in Chicago en wanneer we zeggen en schrijven dat hij precies klinkt als zijn vader, dan kon u tot dusver weinig anders doen dan dit klakkeloos van ons aan te nemen. Veel mensen in dit publiek hebben Carey Bell goed gekend want in de jaren 90 hebben wij van BTTR hem meermaals voor een tournee overgebracht. Wanneer Steve soleert, kijken wij rond en zien wij kroppen in kelen. Dit zijn heftige momenten in een overigens feestelijk optreden. John kwispelt de klassiekers in het rond, met voor ons '40 Days & 40 Nights' als hoogtepunt. Aan het einde van de set brengt hij een totaal onverwachte hulde aan de recent overleden Tony Joe White met een prachtig gespeeld 'Rainy Night In Georgia'.

Wij vinden het een lovenswaardig initiatief van Blaublues dat ze ook zydeco – een ietwat vergeten deelgenre van de blues – op het programma hebben gezet. Dat verliep niet zonder slag of stoot want de aanvankelijk geprogrammeerde Dwayne Dopsie heeft zijn hele Europese tournee gecanceld. In Ruben Moreno en Dwight Carrier werden de spreekwoordelijke waardige vervangers gevonden. Les haricots zijn weer eens pas salés. Eh maman! Walsen en two-steps knallen er in ijltempo uit en de voorste publieksrijen baden al dansend in het zweet. Aanvankelijk speelt Moreno accordeon en Dwight Carrier begeleidt op slaggitaar. Ongeveer halverwege wisselt de wacht. Moreno meet zich een wasbord aan en Dwight Carrier laat voor de rest zowel op accordeon als vocaal zien en horen wie in dit gezelschap de broek draagt. Laissez les bon temps rouler!!

Vier keer authentieke zwarte blues op dit festival en toch is elke act anders. Wie beweert dat je met enkel blues geen gevarieerd programma kunt samenstellen, moet die woorden na vanavond lijdzaam weer inslikken. Onder de noemer 'New Blues Generation' mogen twee jonge twintigers Blaublues 2018 afsluiten: Jamiah Rogers (zie BTTR 97, december 2015) en Annika Chambers. In de band vinden we Jamiahs trefzekere vader Tony op bas, de goedlachse drummer Dionte Skinner en de gedegen Michael Hensley aan de toetsen. Jamiah is een rijzende ster in de Chicagoscene en Annika komt uit Texas. Dat levert alleszins een powervolle stilistische mix op. 'That's How We Do It In Texas' zingt Annika met gemeen geraspte banden terwijl Jamiah de gitaarpartijen inkleurt in zijn typische when-Buddy-Guy-meets-Jimi-Hendrix-stijl. Het collectief Rogers-Chambers slaat en zalft tegelijk. Er zijn zowel forse uithalen als liefkozende strelingen. We hebben het al meermaals gezegd én geschreven. De blues is nog lang niet dood. Een nieuwe generatie bluesartiesten klaar staat om het roer over te nemen. En daarmee doelen we niet in het minst op Jamiah Rogers. Om de set én het festival te besluiten, neemt hij de lead van Annika over en op zijn dooie gemak zet hij ons statement alle kracht bij...

Niet alleen op gewillig papier was deze editie van Blaublues een van de sterkste ooit. Dat zal vast ook zo zijn in het collectieve publieksgeheugen. Ze zullen hier verdorie serieus uit hun pijp moeten komen om volgend jaar tijdens hun vierde lustrum zowel de muzikale authenticiteit als de intensiteit te overtreffen. We kijken er al naar uit!

Franky Bruneel



reageer op dit artikel

terug naar de index van de concert- en festivalrecensies

  • Naast de concert- en festivalverslagen op deze website is Back To The Roots sinds 1995 het meest complete en veelzijdige tijdschrift voor blues en verwante muziekstijlen. Vijf keer per jaar brengen we u nieuws, achtergrond, interviews, reportages, cd- en dvd-recensies, boeken, de meest complete blueskalender, enz... In nummer 106 van ons blad (juni 2018) brengen we trouwens een uitgebreid interview met Chris Cain. Nog geen abonnee? Klik hier voor meer info.

    
      foto's:
      © Franky Bruneel

      _____________________