|
|
||
|
|
 Het
is de vierde keer in acht maanden tijd dat Shawn Holt ons pad kruist.
Of wij het zijne. We zagen hem in augustus vorig jaar moeiteloos
duizenden bluesfans inpakken op Swing Wespelaar. In mei streek hij neer
in Comptoir des Arts in Brugge en juni maakte hij het mooie weer in de
gezellige club B.L.U.E.S. op North Halsted Street in Chicago. Sinds de
dood van zijn vader, Magic Slim (Morris Holt), in februari 2013 neemt
hij The Teardrops onder zijn hoede. En het mag gezegd; als bandleider
is Shawn in enkele jaren tijd enorm gegroeid. Hij zal altijd Magic
Slims zoon blijven, en bij veel Chicagobluesfans roept dat hoge
verwachtingen op. Die worden zeer zeker ingelost, maar de Teardrops
zijn tegenwoordig versie 2.1 en de jonge Holt covert niet klakkeloos de
oude...In nummer 104 van ons tijdschrift kon u al lezen dat gitarist Tom Holland de Teardrops heeft verlaten om zich meer op Chicago Wind en zijn eigen band te concentreren. De nieuwe Teardrop is Jimi 'Prime Time' Smith en ook hij is van goede komaf. Zijn  moeder was immers
Johnnie Mae Dunson Smith. Neen, we weten het, uw belletje rinkelt niet.
Johnnie Mae kwam in 1943 vanuit Alabama naar Chicago, waar ze op Maxwell Street begon te zingen. Eddie 'Porkchops' Hines leerde haar
drummen. Ze werd één van de eerste vrouwelijke zingende drummers in de
blues. Peter Kempe, lees je mee? Ze drumde o.a. bij Jimmy Reed voor wie
ze ook songs schreef en het management verzorgde. En ja, dit doet hier
wél iets ter zake want het is uitgerekend Jimmy Reed die de jonge Jimi
Smith leerde gitaarspelen. De nieuwe Teardrop is dus een leerling van
Jimmy Reed en hiermee zit de geschiedenis van de Chicagoblues weer eens
stevig verankerd in deze band. Voor de volledigheid vermelden we ook
drummer Allen Kirk, oudgediende van god-en-heel-de-wereld maar vooral
van Magic Slim, en de New Yorkse bassist Kris Jefferson, tegenwoordig
residerend in Frankrijk.
De band opent met een trage shuffle in onvervalste Magic Slim-stijl en
krijgt hiermee meteen de publiekshandjes op elkaar. In het volgende
nummer, een uptempo shuffle, maken ze duidelijk dat ze eigenlijk uit
iets ruwer hout zijn gesneden. Na een trage slijper is het tijd om het
nieuwe prijsbeest voor de leeuwen te werpen. Jimi 'Prime Time' Smith
speelt een vlotte intro en zingt 'What My Mama Told Me'. De
toeschouwers omarmen hem en dat maakt de tijd rijp voor een bliksems
gitaarduel. Shawn en Jimi zijn aan elkaar gewaagd en bijwijlen wordt
het ietwat onduidelijk wie nu precies de leider van de band is. In elk
geval is het smullen en na de speelse capriolen verhullen de twee hun
wederkerige bewondering voor elkaar geenszins. “Ik wou dat ik kon
spelen zoals jij”, bekent Shawn. Jimi antwoordt onderdanig: “Oh man,
als ik jouw handen had, dan zou ik die van mij afhakken en weggooien.”
Zou hij het eerste boek van Marnix Peeters misschien hebben gelezen?
Enfin, we dwalen ietwat af maar met een beklijvende versie van 'Got My
Mojo Working' en een midtempo-versie van 'Let The Good Times Roll'
sluit de band de eerste set af. In de pauze zijn de bandleden absoluut
niet te bekakt om een praatje te slaan en een pintje te drinken met de
toeschouwers. Het kan absoluut geen kwaad om ook in de pauze wat punten
te scoren want het Banana Peel-publiek is wel een en ander gewend,
sinds 1966 al. We willen niet gezegd hebben dat het een bende stijve
harken is, maar uitbundige reacties losweken vergt hier doorgaans nét
dat ene tikkeltje meer moeite...
Bij aanvang van de tweede set valt het ons meteen op dat Shawns hoofd
niet meer verborgen zit in de schaduw van de houten balken van de
onwrikbare kapconstructie van de gewezen schuur. Goed zo! Al had deze
bijstelling voor ons part ook voor aanvang van het optreden mogen
geschieden en al is de belichting uiteindelijk nog steeds minimaal.
Maar dit, uiteraard, geheel terzijde. Shawn heeft in de pauze dus
gekeuveld met de toeschouwers en uit dat gekeuvel zijn een aantal
verzoeknummers ontsproten. Hij maakt er ons op attent dat hij nooit een
playlist voor zich heeft liggen en gezwind passeren 'Fannie Mae' (in
een Magic Slim-jasje) een een uitgesponnen versie van 'Help Me' de
revue. Het publiek mag luidkeels meebrullen met Rufus Thomas' 'Walkin'
The Dog' en aan het eind soldeert Shawn 'Going To New York' (Jimmy
Reed) en 'Before You Accuse Me' naadloos aan elkaar. Daarna tikt de
koekoek tegen elven aan en dat betekent hier steevast het einde van de
pret. We hebben van het optreden genoten en vangen in het naar buiten
gaan alleen maar goede reacties op. Een uitverkochte Banana Peel heeft
andermaal een avondje om in te lijsten.Franky Bruneel
terug naar de index van de concert- en festivalrecensies
|
foto's: © Franky Bruneel _____________________
|
