|
||
|
We hebben het in de loop der jaren al vaak over Joe Filisko gehad en steeds nodigen we de lezer uit om ons één harmonciaspeler te noemen die technisch sterker is. Tot dusver is het antwoord uitgebleven. Ach... we zouden er zelfs een bak Duvel durven tegenoverstellen. Dan nog wedden we erop dat het stil blijft aan de overkant. Joe en Eric zijn vijf weken in Europa om hun nieuwe cd 'Destination Unknown' te promoten. Er is slechts één concert in België. We prijzen ons gelukkig dat we daarvoor maar een halve boogscheut ver moeten rijden. De Peel loopt niet helemaal vol voor dit akoestisch duo, maar er hangt een gemoedelijke sfeer en zowel de artiesten als het publiek hebben er duidelijk zin in. 'Anxious Blues' – van de nieuwe cd – zet meteen de toon en na 'Mad Woman' heeft Joe ons al een heel spectrum aan harmonicastijlen geoffreerd. We weten niet of de doorsnee toeschouwer (neen, er is geen goocheltruc) beseft hoe moeilijk de overblows zijn die Joe door zijn bullet jaagt. Eric tinkeldewinkelt met het grootste gemak melodische deuntjes uit zijn resonatorgitaar. Tussendoor legt hij uit dat de meeste songs zelfgeschreven zijn, maar geïnspireerd op de blues uit de jaren 20 en 30. Filisko en Noden zijn een 'match made in heaven'. Voor 'Four Letter 'F' Word' schreef Eric de muziek en Joe de tekst. De wisselwerking tijdens de vertolking is magisch. Eric schittert voluit in 'Complicated' (van de cd 'On The Move') en hij legt uit dat de song geïnspireerd is op Mississippi John Hurt. Nu hebben wij deze mensen al veelvuldig aan het werk gezien, maar telkens weer weten ze ons te verrassen. Enfin, ze weten het niet, maar ze verrassen ons telkens weer. Nu doen ze dat in de song 'Your Own Worst Enemy' waarin ook Eric harmonica speelt. En hoe! Joe grootmeestert in de 'Louisiana Song' waarin hij zijn harmonica laat klinken als een cajunaccordeon en in 'Can't Take The Edge Out Of You' waarin hij in navolging van Johnny Woods niet één 'single note' laat horen maar het nummer volledig in akkoorden speelt. Weer denken we aan die doorsnee toeschouwer die er wellicht niet het flauwste benul van heeft, hoe gesofisticeerd Joe's 'tongue blocking-techniek' wel is. Maar de handjes gaan zeer vlotjes op elkaar en het publiek is bijzonder goed bij de les. Aha! Een treintje! Dat hebben we nog niet gehad vandaag. Elke zichzelf respecterende harmonicaspeler kan een treintje doen, maar hier draagt ook Eric aardig bij aan de ritmiek. En hopla, Joe kwispelt wat Jazz Gillum in het rond in 'Kick Myself' en speelt vervolgens een nummer in Jimmy Reed-stijl, maar wel op drie harmonica's tegelijk. Dit is niet meer normaal. Ja, we dagen u weer uit. Noem ons één harmonicaspeler die zoveel stijlen beheerst en technisch beter is dan Joe Filisko! Twee bakken Duvel, ok? Tegen elven – iedereen in het publiek is ondertussen volledig in de ban van dit onwaarschijnlijk sterke duo – loopt het concert ten einde. In de slotsong stappen Joe en Eric van het podium en spelen en zingen ze verder in het publiek, zonder enige vorm van versterking. Akoestischer dan dit kan akoestisch niet zijn. Deze avond wordt er weer eentje om in te lijsten. Eentje voor de geschiedenisboeken. Voor de annalen met dubbele n... Franky Bruneel
terug naar de index van de concert- en festivalrecensies
|
foto's: © Franky Bruneel _____________________
|