|
|
||
|
|
Vooraleer we het over de verschillende kakelaars op Blues in Schoten hebben, willen we met klem onderstrepen hoezeer we het appreciëren dat dit festival absoluut niet heeft bespaard op klank en licht. In technisch perfecte omstandigheden komt elke band prima uit de verf en dat leidt tot talrijke geneugten, ook al bulkt de programmering niet van ronkende namen uit de allerhoogste bluesregionen.  Stipt om halfacht mogen de Travellin' Blue Kings
de eerste noten kraken. Deze nieuwe band kenmerkt zich door een
'achterstevorenbenadering'. Veel debuterende collega's gaan eerst
enkele jaren intensief optreden en vinden op een gegeven moment de tijd
rijp voor een eerste cd. Deze jongens zijn begonnen met het opnemen van
een cd (die we in BTTR 108 gaan recenseren) en zijn vanavond pas aan
hun tweede optreden toe. Maar voor alle duidelijkheid: neen, dit zijn
geen groentjes! Stephan Hermsen (zang/gitaar/harmonica) kennen we als
frontman van The Electrophonics. Gitarist Jimmy Hontelé en bassist
Winne Pennincks maakten in die hoedanigheid ook de dienst uit bij
Howlin' Bill en drummer Marc Gijbels ligt het best in het collectieve
publieksgeheugen van bij The Rhythm Bombs. Travellin' Blue Kings
brengen het soort rootsrock dat vandaag heel populair is in het (vooral
Nederlandse) bluesidioom. Wij vinden dit een geslaagde openingsact en
'Wired Up', een 'instrumental' met een flink uit de kluiten gewassen
surf-attitude, veroorzaakt zelfs een flinke deining in het publiek.
Voor deze kings vallen in de lage blueslanden vast mooie wegen te
betravellen. Zeker weten! Laat ons over de Slow Burners
maar meteen met de deur in huis vallen. Dit is voor ons dé verrassing
van de avond. Ook deze band bestaat uit door de wol geverfden die op
het bluesveld al menige jaren nieuwe patatten hebben geoogst. De
hammondkapriolen van Stefan Verbeek en de energieke trefzekerheid van
drummer Frank Pauwels etaleren vakmanschap en ook gitarist Paul Van den
Berg is een eersteklasbak. Uiteraard is zanger (en slaggitarist) Johan
'Hobo Jo' Loisen de smoel en het uithangbord van de band. Hij is mister
cool himself en zijn grafkelderstem is gewoonweg geknipt voor de blues.
Hij doet ons meermaals denken – en dat geldt trouwens ook voor het
stilistische van de hele band – aan Blue Blot. We genieten vooral van
de trage slijper 'The Girl On Platform n° 9', een nummer mét diepgang,
en 'I'm Packing Up' waarin Paul slidegitaar in de allerbeste
Chicagotraditie ten berde brengt. We noteren ook een stip bij de twee
backingvocalistes die halverwege de set de band komen vervoegen. Ja, we
zijn er ons van bewust dat normaliter enkel en alleen werkwoorden
kunnen worden vervoegd, maar Annemieke en Rozemieke zijn vanwege hun
perfecte stembeheersing echt wel meebepalend voor de totaalsound van de
Slow Burners. We kenden de band niet, hadden dus geen verwachtingen,
maar we genieten met volle teugen. Na de ombouwpauze meldt MC Henk Van der Sypt dat het tijd is voor een serieuze klepper. Het internationale publiek kent Gene Taylor
inderdaad als de toetsenman van o.a. The Fabulous Thunderbirds, The
Blasters, Kim Wilson's Blues Revue, Canned Heat, enz... Het verhaal
gaat dat hij als prille tiener zelfs nog met T-Bone Walker zou hebben
gespeeld, maar dat durven we niet bevestigen. Wij Belgen beschouwen
Gene ondertussen naar analogie met Slongs ook een beetje als Dievanongs
want hij woonde en werkte verschillende jaren in België. Het is dus een
blij weerzien en ook muzikaal zit het snor. Was Gene een politieker
geweest, dan had men hem een populist genoemd want hij speelt veel
lekker in het gehoor liggende bekende deuntjes waarmee bij een breed
publiek makkelijk te scoren valt. 'Shake, Rattle & Roll', 'The
Things I Used To Do', 'Mardi Gras', Slim Harpo's 'Raining In My Heart'
en ga zo maar door. Maar... als pasmunt voor het makkelijke succes
kiest Gene – eerlijk is eerlijk – ook dubbelgelaagd materiaal. Zo
speelt hij 'Drinkin' Wine Spo-Dee-O-Dee', een prototypische
rock-en-rolljumper, in de originele vuilbekkende pro-alcoholische en
motherfuckende versie zoals Sticks en zijn oudere broer Brownie McGhee
die in 1946 vertolkten. Het nummer werd pas twee jaar later een hit
toen Sticks een iets minder provocerende versie uitbracht. Gene's dirty
mind kiest dus voor het ongekuiste stuff. Of dat iemand anders is
opgevallen, weten we niet, maar wij beleven er lol aan. A dirty mind is
a joy forever, ja toch? Een speciale vermelding gaat uit naar Bart
Mulders, veruit de meest authentieke gitarist van vanavond. Wat komt
hij soms akelig dicht in de buurt van T-Bone! En ook speciale gaste
Geneviève Dartevelle wint moeiteloos de publiekszieltjes voor zich met
bijzonder hoogstaand harmonicaspel. Met een feestelijke 'Jambalaya'
sluit Gene zijn aardige set af. Als afsluiter mag The Little Victor Band aan- en optreden. En die band blijken Shakedown Tim & His Rhythm Revue
te zijn. Hoe komt de uit Memphis afkomstige Salvator Dali van de blues
– zo noemt men hem weleens – bij Tim terecht, horen we u vragen. Wel,
ze kennen mekaar al geruime tijd, want Victor bezigde in het verleden
ook al Fried Bourbon als backinggroep. Na de split bleef hij zowel met
Tim als met Steven Troch werken maar nu lijkt hij resoluut voor Tim en
zijn roedel te hebben gekozen. Dat lijkt ons niet verkeerd want Troch
is een meesterlijk harmonicaspeler en zijn gitarist Steven van der Nat
is ook al zo'n beest. Die twee zouden, volgens ons, de aandacht
volledig van Victor hebben afgeleid en dat is natuurlijk niet de
bedoeling. Tims band heeft geen harmonicaspeler en Tim zelf kent
perfect zijn rol als begeleider, zodat Victor op beide instrumenten de
lead kan nemen. De combinatie werkt dus – ook hier – al speelt de band
iets minder explosief dan we van hen gewend zijn. Dat is normaal, want
ze treden in Victors repertoire ietwat uit hun comfortzone. Victor
speelt een soort bezwerende blues in een wat chaotische stijl die
eigenlijk wel bij zijn persoonlijkheid past. Een aanzienlijk deel van
zijn charisma spruit ook voort uit zijn flamboyante kleurrijke
klederdracht. Zo is zijn hoofddeksel gemaakt van een dood luipaard,
enfin, een klein stukje van een dood luipaard. Al gebiedt de
eerlijkheid ons te zeggen dat het ook synthetisch kan zijn. Victor
promoot repertoiregewijs uitgebreid zijn nieuwe cd 'Deluxe Lo-Fi' en
doorspekt zijn act met visuele gimmicks en flauwe grappen. Dit is
pretentieloos amusement, wat op dit uur – middernacht is achteloos maar
ruimschoots aan ons voorbijgegaan – perfect beantwoordt aan het
incasseringsvermogen van het nog resterende publiek.Blues in Schoten 2018 zal ons bijblijven als een aangename avond met een leuk publiek en een eerder bescheiden programmering, maar in technisch perfecte omstandigheden waar veel organisatoren maar beter eens een voorbeeld aan kunnen nemen. Franky Bruneel
terug naar de index van de concert- en festivalrecensies
|
foto's: © Franky Bruneel _____________________
|
