Mother T & The Chicks
N9 Villa, Eeklo - 28 september 2018

We leerden zangeres Tessa De Vreese jaren geleden kennen toen we in Melle gingen zien naar Those Metal Boys With Their Metal Toys. Daar bracht ze als gastzangeres enkele nummers. We stonden toen aan de grond genageld – bij manier van spreken, uiteraard – van haar bijzonder fruitige vertolking van 'The Spinach Song', een dubbelgelaagd vunzig liedje van Julia Lee uit 1949. Later zagen we Tessa vaak aan het werk als gastzangeres bij Maxwell Street en enkele jaren geleden, op Boogieville, voor het eerst met haar eigen band Mother T & The Chicks. We zijn onvoorwaardelijk fan geworden en de voorstelling van Tessa's eerste eigen cd in Muziekclub N9 in Eeklo is dus niet aan ons voorbijgegaan.

Mother T & The Chicks is een band met door de wol geverfde muzikanten. En het siert Tessa dat ze zich als vrouw met een XS-maatje wel degelijk profileert als een robuste moederkloek boven haar poulains. Neen, ze is lang geen helleveeg. Waar het kan, viert ze de teugels en de show komt eigenlijk heel lichtvoetig en ongedwongen over, niet in het minst door haar ontwapenende bindteksten. Zo stelt ze ter aankondiging van het swingende 'Ride Through The Rain' de fantastische harmonicaspeler Olivier Vander Bauwede aan het publiek voor: “Onze Olivier is de jongste van de band. Hij heeft nog geen rijbewijs en neemt dus altijd de fiets. Dat is heel economisch, maar als het regent, rijdt hij dus met zijn fiets door de regen.” Alsof we het allemaal niet te ver moeten zoeken... Maar eigen aan de blues is Tessa ook door het leven gelouterd. “Het is handig, als je wat miserie doormaakt”, zegt ze schuchter lachend, “want daar kun je dan bluesliedjes over schrijven”, waarna ze 'Trouble With My Man' inzet, een beklijvende trage rumba waarin ze de vergelijking met Dani Klein moeiteloos doorstaat.

Tessa heeft een warme toonvaste stem die ze bijwijlen ook best wel lijzig laat slepen of gemeen laat grommen. Zo gaat ze heel diep in 'Up Above My Head'. Met die jazzy aanvoelenende blues heeft ze haar stijl wel gevonden en haar muzikanten sluiten naar eigen goeddunken en stilistisch vermogen perfect aan. Het is voornamelijk harpman Olivier die onze bewondering wegkaapt. In het door hem geschreven 'Hesitating Mood' speelt hij meesterlijk chromatisch en in tegenstelling tot veel collega's weet hij zelfs waarvoor die knop op zijn instrument dient.

Naast de knappe eigen nummers van de cd speelt de band ook enkele fraaie covers. In 'You Got To Move' (van Mississippi Fred McDowell) etaleert Tessa een best wel passionele zang. En bissen doen ze verdiend met de feestelijke klassieker 'Got My Mojo Working'. Over covers gesproken... euh... Tessa... zou het geen goed idee zijn om in de toekomst, liefst de nabije, weer die heerlijke 'Spinach Song' op de playlist te gooien?

Daags na deze cd-voorstelling zijn we in Haacht op de Belgian Blues Challenge. Bij het aanschouwen van al die bands die naar de gunst van jury en publiek dingen, maken we ons de bedenking dat ook Mother T & The Chicks hier absoluut een goede beurt zouden hebben gemaakt. Hun plaatsje bij het kruim der Belgenblues lijkt met deze cd en hun inmiddels sterke live-reputatie verzekerd. Het zal dan wel nog wat vroeg zijn voor de goede nieuwjaarsvoornemens, maar we willen het nu al 'loud and clear' gezegd hebben...

reageer op dit artikel

terug naar de index van de concert- en festivalrecensies

• Naast de concert- en festivalverslagen op deze website is Back To The Roots sinds 1995 het meest complete en veelzijdige tijdschrift voor blues en verwante muziekstijlen. Vijf keer per jaar brengen we u nieuws, achtergrond, interviews, reportages, cd- en dvd-recensies, boeken, de meest complete blueskalender, enz... In nummer 106 van ons blad (juni 2018) brengen we trouwens een uitgebreid interview met Chris Cain. Nog geen abonnee? Klik hier voor meer info.
  
  

• fotogalerij
  

      _____________________