|
|
||
|
|
 In
Brugge zijn de zomerse Klinkende Kroegen sinds vele jaren een begrip.
In 2017 breidde dit initiatief zich uit naar de Brugse randgemeenten
onder de noemer Wijklanken. Gezien het succes van de eerste editie kwam
er een vervolg. Met zelfs een streepje blues, stel je voor. Wij dus
naar sport- en speelcentrum Daverlo in Assebroek voor het gelegenheids-project 'Old Skool meets Ed & The Gators'. Nu kenden wij wel de rode draden doorheen deze bands, maar we verwachtten toch een optreden van beide groepen. Neen, we hadden niet de moeite gedaan om de aankondiging behoorlijk te lezen. Uiteindelijk bleek het om een optelsom te gaan, waarbij vier plus twee vijf is... Zanger Johan Mares en gitarist Arne Demets spelen samen in Old Skool, dat als trio of als full band te boeken is. Daarnaast is Arne ook de gitarist bij Ed & The Gators, met zanger Ed De Smul, bassist Stefan Boret en drummer Johan Guidee. 'Old Skool meets Ed & The Gators' bleken Ed & The Gators met Johan Mares als extra zanger. Bent u nog mee?  Zo'n
honderd belangstellenden (duidelijk geen bluespubliek) zochten
verkoeling in de schaduw onder de bomen van Daverlo. Er was een mooi
podium, een bar met een gevarieerd aanbod en een gemoedelijke,
gezellige zomersfeer. En het werd al snel duidelijk dat de band het
knap lastig zou krijgen om het lome gat van mensen die al een hele dag
dertig graden Celcius hadden doorstaan nog van die stoelen te krijgen.
De eerste set kabbelde op z'n dooie gemakje verder, zonder grote
uitschieters. We hoorden degelijke maar geen spectaculaire blues. Johan
zong 'Mississippi River' eigenlijk wel best goed en even veerden een
paar enkelingen recht tijdens 'Johnny B. Goode'. Ons viel het op hoe
goed Arne Demets die Chuck Berry-licks beheerst. De
muzikanten begrepen wellicht dat een feest der herkenning de enige
mogelijkheid zou zijn om de boel een beetje in zwang te krijgen. De
tweede set opende met 'Goodbye, So Long', prachtig gezongen door Ed De
Smul, die we plots ook konden horen. De klank was duidelijk ten goede
bijgestuurd, waarvoor onze welgemeende dank. Het feest der herkenning
dus. Misschien zijn een paar titels ons ontgaan, maar we hoorden
alleszins 'Marie Marie' (The Blasters), 'Hey Joe' (Hendrix) – met een
knappe rap van Ed, 'Fulsom Prison Blues' (Johnny Cash), 'Spoonful'
(Willie Dixon) en 'Jolene' (Dolly Parton). Ja, neen, natuurlijk niet.
Natuurlijk werd 'Jolene' niet gezongen door één van deze stoere
bluesbonken. Daarvoor plukten ze een vrouwelijke kennis uit het publiek
en die deed dat eigenlijk wel erg goed. U
merkt het – en op het moment zelf merkten wij het ook – dat het feest
der herkenning steeds verder van de blues afdwaalde. Maar... tegen het
eind van de avond stond meer dan de helft van het publiek wel pal voor
het podium schuimbekkend te dansen dat het geen naam had.
'G...L...O...R...I...A' brulden ze luidkeels mee en Johan Mares kreeg
de meesterlijke ingeving om in deze rockklassieker van Them, uit 1964,
ook even Ivan Heylens wilde boerendochter bloot te leggen. Kijk, al
deze muzikanten zijn stuk voor stuk zeer bekwame kerels. Ook wanneer ze
blues spelen. Of moeten we zeggen... vooral wanneer ze blues spelen?
Voor ons hoefde de carnavaleske kolder op het einde niet echt, maar we
begrijpen wel dat ze zich in de context van een wijkfeest voor een
breed publiek - om het maar eens met een cliché te zeggen - meer dan
behoorlijk van hun taak hebben gekweten.Franky Bruneel
terug naar de index van de concert- en festivalrecensies
|
foto's: © Franky Bruneel _____________________
|
