|
||
|
Op 10 februari ging de nieuwe concertreeks van start met The Bee Brothers Blues Trio. Die Bee 'B' staat voor Blancke. Marc en Filip zijn oudgedienden uit de plaatselijke scene maar het woord veteraan is pas echt van toepassing op drummer Joel Loose, vooral bekend van Rude Roots en amper 72 lentes jong. De verrassingen zijn de wereld nog niet uit. Als broekie van zestien zagen wij Filip al bij Maxwell Street, waar hij af en toe de bas maar vooral de harmonica bespeelde. Maar tegenwoordig speelt hij ook gitaar en dat doet hij in onvervalste 'old school'-stijl. Zoals Brewer Phillips bij Hound Dog Taylor de baslijnen op een gewone gitaar speelde, toverde Filip ze ook heel adequaat uit zijn Fender Mustang. Uiteraard keerde hij ook terug naar zijn eerste liefde, de harmonica. In 'Shake Your Boogie' (van John Lee 'Sonny Boy' Williamson I) klinkt hij nog steeds als Snooky Pryor die het nummer in de jaren 70 bekend maakte. Broer Marc is een gedegen en onderlegde gitarist die alle licks uit het Chicagorepertoire feilloos beheerst en de nummers hierdoor van een zeldzame authenticiteit voorziet. En drummer Joel – Stonesfan van het eerste uur – deelt zeer waarheidsgetrouw de klappen van de blueszweep uit. Tijdens de eerste set vertoefden we hoofdzakelijk in het Chicago van de jaren 60 en 70. Alle bekende klassiekers kwamen voorbij en voor het publiek was dit een feest der herkenning. In de tweede set ging dat feest in een hogere versnelling verder maar de band vertoonde een bredere stilistische rek. Zo kregen we in 'Chicken Heads' al eens een gezonde dosis funk en met 'Caledonia' van Louis Jordan swingde het als de beesten. Aan het einde van de set lieten de toeschouwers merken dat ze meer wilden. Filip bracht zijn shownummertje 'Mr. Cleanhead' zonder microfoon tussen toehoorders en die apprecieerden dit hogelijk. Daarna kwamen – stel je voor – Tony Joe White, Elvis Presley en Fats Domino nog in bluesgedaantes voorbij en gingen de Saints nog even aan het marcheren. Na dit plezantste kwartiertje sloten de Bee Brothers in schoonheid af met een gesmaakte versie van 'The Sky Is Crying'. Achteraf waren de reacties op dit optreden eensluidend positief. In tweerichtingsverkeer dan nog wel, want niet alleen het publiek en het Damberd-team waren tevreden. De groepsleden hebben op hun beurt het geďnteresseerde publiek en de gezellige sfeer in dit authentiek café met volle teugen gesmaakt. Iedereen content dus. Mission accomplished! Franky Bruneel
terug naar de index van de concert- en festivalrecensies
|
foto's: © Franky Bruneel _____________________
|