|
|
||
|
|
 Vorig
jaar maakten wij gewag van een nieuw bluesinitiatief: Café Het Damberd
in Izegem zou naast hun deelname aan de 'Dulle Dunderdagen' en de
kroegentocht ook zelf vier keer per jaar een bluesoptreden organiseren.
Na de eerste concertreeks met Bluebird, Marino Noppe, Old School Blues
Trio en MaasDemets is de gezellige bruine kroeg aan haar tweede
bluesseizoen begonnen. We zijn aardig gecharmeerd door het feit dat een
caféconcert met plaatselijk talent hier baadt in de sfeer van weleer.
Er is vooreerst de warme gezelligheid van het etablissement waar aan
het interieur in ruim drie decennia geen ene moer is gewijzigd. Geef
toe, eikenhouten wandbekleding en sanseveria's op de vensterbank zijn
anno 2019 een zeldzaamheid geworden. En er is het vaste publiek dat ze
voor hun optredens hebben verworven: liefhebbers die komen om te
luisteren en te genieten in een authentieke sfeer, zoals we ons die
herinneren van de West-Vlaamse bluesscene uit onze jeugd... Op
10 februari ging de nieuwe concertreeks van start met The Bee Brothers
Blues Trio. Die Bee 'B' staat voor Blancke. Marc en Filip zijn
oudgedienden uit de plaatselijke scene maar het woord veteraan is pas
echt van toepassing op drummer Joel Loose, vooral bekend van Rude Roots
en amper 72 lentes jong. De verrassingen zijn de wereld nog niet uit.
Als broekie van zestien zagen wij Filip al bij Maxwell Street, waar hij
af en toe de bas maar vooral de harmonica bespeelde. Maar tegenwoordig
speelt hij ook gitaar en dat doet hij in onvervalste 'old
school'-stijl. Zoals Brewer Phillips bij Hound Dog Taylor de baslijnen
op een gewone gitaar speelde, toverde Filip ze ook heel adequaat uit
zijn Fender Mustang. Uiteraard keerde hij ook terug naar zijn eerste
liefde, de harmonica. In 'Shake Your Boogie' (van John Lee 'Sonny Boy'
Williamson I) klinkt hij nog steeds als Snooky Pryor die het nummer in
de jaren 70 bekend maakte. Broer Marc is een gedegen en onderlegde
gitarist die alle licks uit het Chicagorepertoire feilloos beheerst en
de nummers hierdoor van een zeldzame authenticiteit voorziet. En
drummer Joel – Stonesfan van het eerste uur – deelt zeer
waarheidsgetrouw de klappen van de blueszweep uit. Tijdens
de eerste set vertoefden we hoofdzakelijk in het Chicago van de jaren
60 en 70. Alle bekende klassiekers kwamen voorbij en voor het publiek
was dit een feest der herkenning. In de tweede set ging dat feest in
een hogere versnelling verder maar de band vertoonde een bredere
stilistische rek. Zo kregen we in 'Chicken Heads' al eens een gezonde
dosis funk en met 'Caledonia' van Louis Jordan swingde het als de
beesten. Aan het einde van de set lieten de toeschouwers merken dat ze
meer wilden. Filip bracht zijn shownummertje 'Mr. Cleanhead' zonder
microfoon tussen toehoorders en die apprecieerden dit hogelijk. Daarna
kwamen – stel je voor – Tony Joe White, Elvis Presley en Fats Domino
nog in bluesgedaantes voorbij en gingen de Saints nog even aan het
marcheren. Na dit plezantste kwartiertje sloten de Bee Brothers in
schoonheid af met een gesmaakte versie van 'The Sky Is Crying'.
Achteraf waren de reacties op dit optreden eensluidend positief. In
tweerichtingsverkeer dan nog wel, want niet alleen het publiek en het
Damberd-team waren tevreden. De groepsleden hebben op hun beurt het
geďnteresseerde publiek en de gezellige sfeer in dit authentiek café
met volle teugen gesmaakt. Iedereen content dus. Mission accomplished!Franky Bruneel
terug naar de index van de concert- en festivalrecensies
|
foto's: © Franky Bruneel _____________________
|
