|
||
|
Carvin bleek een heel minzame en zachtaardige man die eens op het podium ontaardde in een spektakelmonster. Zijn Italiaanse ritmesectie maakte ons van meet af aan diets dat we allerminst met doetjes te maken hadden. Met de band van de hier niet onbekende Luca Giordano in het achterhoofd, maakten we ons de bedenking dat er onder die spaghettivreters wel meer lieden vertoeven die de blues klaarblijkelijk in de genen hebben. Met vier stevig uit de kluiten gewassen bluesrockers poneerde Carvin meteen de blauwdruk voor het 'kijk-eens-mama-zonder-handen-feestje' dat voor de rest van de avond ons deel zou worden. Toen volgde een versie van Freddie Kings 'Hideaway' op speed, vooraleer de gitaarduivel in een slowblues bewees toch ingetogen en met gevoel te kunnen spelen. Vocaal mist Carvin enkele registers. Met een ietwat lijzige stem declameert hij zijn teksten vrij monotoon – 'I Want To Walk With Your Baby' was daar een goed voorbeeld van – maar zijn gitaarkunstjes kregen de monden van de verbaasde toeschouwers moeiteloos open. Even beleefden we aan het eind van de eerste set enkele bangelijke momenten. Carvin bespeelde zijn gitaar éénhandig – sinds U.P. Wilson hebben wij niemand meer gezien die dat zo goed kon – en hees daarbij zijn instrument steeds hoger boven zijn hoofd uit. Even vreesden we dat de slechts enkele centimeters hoger draaiende ventilator de gitaarnek eraf zou knallen, waarop het kunstgebit van een toeschouwer bijzonder pijnlijk uit de smikkel zou worden gekatapulteerd. Dat gebeurde nét niet... In de tweede, iets compactere set, paste de song 'Motherfuckin' Carvinator' perfect bij Carvins spierballengerol. Dan volgden 'Keep Our Business To Yourself' (van Sonny Boy Williamson) en John Lee Hookers 'Boom Boom' in een flitsende versie zonder snelheidsbegrenzer. De ongeveer twintig noten per seconde kwamen er niet altijd even loepzuiver uit, maar al spelend in het publiek en ondertussen gemoedelijke vuistjes uitdelend, toonde Carvin zich een volleerde publieksmenner. Na een retestrakke dertig minuten en nog een streep Hendrix zat het er op. Het publiek schreeuwde om meer en Carvin deed er nog een stevige aan Status Quo's 'Whatever You Want' appelerende stamper als toegift bovenop. Dit was een zeer aangename avond en voor een deel van het publiek dat we nooit eerder op bluesconcerten tegenkwamen, zal dit ongetwijfeld ook wel 'the ultimate guitar experience of the year' zijn geweest. Hopelijk vinden deze mensen ook de weg naar de optredens van Johnny Rawls en Jj Thames die binnenkort in Comptoir des Arts plaatsvinden... Franky Bruneel
terug naar de index van de concert- en festivalrecensies
|
foto's: © Michel De Pourcq _____________________
|