|
|
||
|
|
 Wie
denkt dat echte juke-joints alleen op het Mississippiaanse platteland
te vinden zijn, heeft het grondig fout. In Ruiselede bijvoorbeeld, is
de legendarische bluesclub Banana Peel gehuisvest in wat ooit een
opslagplaats voor veevoeders en steenkolen was. En op de parking van
het Centrum voor volwassenenonderwijs (CVO) in Diest staat een
constructie van opeengestapelde containers die aan de voorzijde met een
bricolagestructuur van oude ramen met elkaar zijn verbonden. Het lijkt
wel alsof die dingen met haken, oogvijzen en spanbanden aan elkaar
hangen. Maakt u zich vooral geen zorgen. De constructie is bijzonder
stevig en hoe inventief het er aan de buitenkant ook uitziet; binnenin
is er een kleedruimte, een echte bar, een mooi podium en een gezellig
ingerichte publieksruimte in twee verdiepingen. En plaats voor wel 200
man. Dit ding, waarvoor iemand eens een passende naam moet bedenken,
was voorheen de backstage van de Gitannekesfoor, een muziek- en
circusfestival in Herselt dat eerst uit zijn voegen is gebarsten en
sinds 2017 'on hold' staat. In nummer 110 van ons tijdschrift
meldden we al dat Nico De Cock van de BluesBones zich over deze
speciale locatie ontfermt en er op regelmatige basis bluesconcerten wil
organiseren. Wij konden onze nieuwgierigheid niet onderdrukken en
trokken er op 7 september heen. Nico's
partner in crime in zowel deze nieuwe organisatie als in de eerste act
van de avond, is toetsenman Edwin Risbourg. Samen vormen ze Big D & Captain Keys
en dit is hun allereerste optreden. Pas op met wat u zou durven
vermoeden, want niets is minder waar. Deze jongens zijn allerminst
groentjes. Per slot van rekening zijn dit twee sleutelfiguren van de
BluesBones. Naast klassiekers als 'Everyday I Got The Blues' of 'Got
You On My Mind' brengen ze ook enkele tot op het bot afgestripte
BluesBones-nummers. BluesBones... tot op het bot... heeft u 'm? Zo
dragen ze 'Broken Tears' op aan BTTR- en Rootstime-medewerkster Mieke
Geukens die twee dagen eerder is overleden en dat is een pakkend
moment. Een plezante noot valt wanneer het publiek luidkeels 'Devil's
Bride' meebrult. Ja, dit is voor Nico en Edwin een thuismatch. Het
geluid is hier opvallend perfect en dat maakt luisteren naar deze
muziek in al zijn puurheid een waar genoegen. In alle eenvoud is Edwin
(hier aan de digitale vleugel) een ware virtuoos. En dat Nico een van
de beste zangers in het Belgische bluesland is, wisten we al langer.
Vandaag verrast hij ons vocaal met 'Whiskey And You', een nummer van de
Amerikaanse countryzanger Chris Stapleton. Wat zegt u? U houdt niet van
country? Akkoord, maar dit snijdt wel door merg en been. "I drink because I'm lonesome and I'm lonesome because I drink".
Als deze wrange boutade de blues niet heeft, vertelt u ons dan eens wat
wél. Big D & Captain Keys... we hebben ervan genoten. Echt waar! Nico
heeft sinds kort ook zijn eigen boekingskantoor (Big D Bookings) en de
tweede band van vanavond komt logischerwijze uit die stal. Nou ja,
stal... euh... we willen niet oneerbiedig zijn, maar zo zegt men dat nu
eenmaal in het jargon. Detonics
won in 2016 de Dutch Blues Challenge en dat is niet verwonderlijk. Hun
aanstekelijke westkustswing is redelijk onweerstaanbaar. Teveel
amateurbandjes schrappen de eerste 's' uit dat woord. Detonics zeer
zeker niet! Met Kars Van Nus heeft ook deze band een charismatische
hopman die prima zingt en op harmonica adequate ondersteuning biedt.
Het is een lust voor het oog wanneer toetsenman Raimond de Nijs
simultaan keyboard en orgel speelt en gitarist Raymond Nijenhuis tovert
de swing uit een Fender Telecaster en dat is vrij ongewoon. Deze stijl
vraagt om een vette 'hollow body' maar hey... Raymond klinkt goed – we
bedoelen uiteraard zijn instrument – en dat is al wat telt. Raymond is
trouwens relatief nieuw in deze band maar toch is hij coherent aan de
rest verklit. Aan de contrabas vinden we een bijzonder hard werkende
Jasper Mortier. Wat is dat lang geleden zeg! Detonics put gretig uit
hun twee cd's. Hoogtepunten zijn – wat ons betreft uiteraard – 'The
Rat' (van de cd 'Raise Your Bet') en 'She Knows How To Love Me'
(uit 'Live Evidence'). In de tweede helft van de set drijft de band het
showgehalte ietwat op en stilistisch krijgen ze voldoende opening om
aan variatie geboorte te geven. Het uitstapje naar New Orleans valt in
de smaak en in 'Bring It On Home To Me' slagen ook zij erin om de
publieksbek te ontsluiten.Twee goede bands op een schitterende sfeervolle locatie met een perfecte klank en professionele omkadering. Heel veel meer moet dat toch niet zijn. Verschillende belanghebbenden – waaronder ook het CVO, hopen dat de stad Diest deze containerconstructie vergunt en dat de backstage van de Gitannekesfoor hier een definitieve bestemming krijgt. Nico, Edwin, en sinds vanavond ook een flinke trits bluesfans uit de regio, hopen dat hier nog veel mooie bluesoptredens mogen volgen. En wat die passende naam betreft... wat dacht u van 'het Gitannekeskot'? Franky Bruneel
terug naar de index van de concert- en festivalrecensies
|
foto's: © Franky Bruneel _____________________
|
