|
|
||
|
|
 Als opener kiezen organisatoren meestal een bandje uit de regio. Hier viel de keuze op Rusty Ron,
afkomstig uit Boutersem. Voor ons een goede keuze. Met vooral zelf
geschreven nummers brengt dit trio hun eigen podium-enthousiasme over
op de toch al talrijke vroege aanwezigen. Ze houden een strak ritme aan
en het stoort nooit. Een ideaal bandje om in de kroeg of op de kermis
de sfeer erin te houden.Als tweede band is er The Hi-Ballin' Daddies. Van deze Mexicaans band hebben we eerlijkheidshalve nog nooit gehoord. Maar hiervoor ga je naar een festival, juist om nieuwe dingen te ontdekken. Als deze dan nog eens reuze meevallen, kan je avond al niet meer stuk. Met hun sound uit de jaren vijftig rocken deze twintigers alsof ze al decennialang op een podium staan. Soms klinkt de band als een goedkope versie van Los Lobos, wat een compliment is. Het maakt The Hi-Ballin' Daddies tot een uiterst verrassende muziektrip. Dit optreden is alvast een ideaal visitekaartje.  De band hierna is zeker geen onbekende meer voor de meeste bluesliefhebbers onder ons. Black Cat Biscuit
hoeft dan ook geen introductie meer. Ondertussen is de relevantie en de
populariteit van Black Cat Biscuit gestegen tot ongekende hoogten. En
dit vijftal blijft maar groeien. 'Bad James', 'Parrot Woman', en 'Train
66' passeren allemaal mooi de revue. Het zijn stuk voor stuk mooie
composities. Tijdens 'What I Really Need Is You' krijgen de mannen
zelfs een deel van het publiek aan het dansen. Afsluiten doen ze met
'Sons Of A Vampire' waarbij het ritme blijft voortgestuwd. Yeah. Sinds
2015 heeft deze vriendengroep een mooi parcours afgelegd. Waar gaat dit
eindigen? Dat we het niet weten, maar dit verhaal mag nog lang duren.
Zulke bands zijn er veel te weinig. Schitterend optreden. Een band die ook kan swingen als geen ander zijn de Detonics.
De formatie uit Nederland maakt swingende en kwieke sixtiesblues die
tot leven komt door de doordringende zang van Kars Van Nus. Hij is
gezegend met een fraaie, soepele stem. Hun nummers hebben een breed
uitgesponnen, dynamisch bewegend geluid dat je doet denken aan een
dansvloer met de nodige cocktails binnen handbereik. Het is een band
die behendig een sfeer op poten zet. Vervelen doet dit nooit, ook omdat
nieuwste aanwinst Raymond Nijenhuys op gepaste momenten even gas geeft
met zijn gitaar. Indien nodig nemen ze gas terug, wat 'Bullet Through
My Heart' tot een uitschieter maakt. Het knappe nummer 'Bring It On
Home To Me', met zijn funky bluesriff is één van de hoogtepunten van
dit schitterende festival. Dit is blues zoals we het graag hebben. Ze zijn geen voortrekkers van een beweging, maar The Ragtime Rumours
vertegenwoordigen hun eigen beweging. Wat ze doen, doen ze te gek en
het is heel erg belangrijk dat dit soort jonge gasten (en Sjaak) deze
muziektraditie voortzetten. Ze denken muziek en weten als geen ander
hun briljante hersenspinsels te vertalen in arrangementen. Een
struikgewas vol jengelende gitaren, roffelende drum, resonerende
basgeluiden en de klaaglijkste stem sinds Tom Waits. Eigenlijk hebben
we nog maar zelden zo'n gevarieerd optreden gezien. Blues, folk,
chanson en jazz. Het komt allemaal voorbij in de muziek van The Ragtime
Rumours. Tom en Thimo combineren heerlijk hun gitaren die er in gaan
als gesneden blues bij het publiek. Met Niki op contrabas en drummer
Sjaak hebben ze een gedreven basis achter zich staan. Na te zijn
verkozen tot beste Europese bluesband, komen ze ook in aanmerking voor
sympathiekste band. Ze zorgen altijd voor een glimlach op festivals.
Dat belooft wat voor de komende concerten. Als headliner staat Kat Riggins
genoteerd. Kat weet zich omringd door een prima begeleidingsband, onder
leiding van 'Little Steve' Steven Van Der Nat. Ze leggen er vanaf het
begin ongenadig de pees op. Met 'Tightrope' is meteen de toon gezet. We
worden overdonderd door de energie en de power die van het podium
afkomt. Kat maakt een statement, ze zijn hier om te laten zien hoe
blues gespeeld én uitgevoerd dient te worden. Mooi voorbeeld hiervan is
het beklijvende nummer 'Blues Is My Business'. Niet alleen krijgt Kat
het publiek volledig mee, de band zet een show neer die past bij de
status van een Amerikaanse diva. Tijdens 'Hear Me' zingt Kat alsof ze
al haar emoties, angst, hartzeer en verlorenheid in één ademstoot wil
kwijtraken. De emotionele diepgang van de Amerikaanse is een lust voor
het oor. De band bewaart echter het beste voor laatst met o.a. een
adembenemende mooie hommage aan Aretha Franklin. Mooi en intrigerend.
Een groep naar ons hart. Ze sturen ons met een goed bluesgevoel terug
naar huis. Een dikke pluim voor Hageland Blues. Wat een affiche met geweldige bands. Fascinerend dat je als muziekgroep massaal in dezelfde vijver kunt vissen en toch allemaal met een volstrekt andere vangst huiswaarts keert. We kijken reikhalzend uit naar de volgende editie. Top. Maxim Stevens
terug naar de index van de concert- en festivalrecensies
|
foto's: © Maxim Stevens _____________________
|
