|
|
||
|
|
Grote files op het spitsuur brachten ons later dan verwacht vanuit Brugge in Nederlands Limburg. Tot overmaat van ramp stuurden de wegwerkzaamheden op de A76 en de bijhorende omleiding zonder adequate wegaanduidingen ons meedogenloos het bos in. Het concert zou om 20 u. beginnen en er waren al vijftig minuten weggetikt toen we uiteindelijk behoorlijk geïrriteerd de Rabozaal bereikten. De fototas hadden we onaangeroerd in de wagen achtergelaten want de organisatoren hadden aangegeven dat we slechts tijdens de drie eerste nummers plaatjes mochten schieten. Bleek dat het net pauze was. “Oef, dan pikken we alsnog de tweede set mee”, dachten we. Tot dusver het slechte nieuws. Een medetoeschouwer vroeg ons wat we van het voorprogramma dachten. Voorprogramma? Euh? De aangekondigde speciale gast JD Simo had net een set afgewerkt en Tommy Emmanuel zou straks beginnen. Nooit eerder was de grijns op onze tronie breder tijdens het zeggen dat wij het voorprogramma hadden gemist. Behalve de onaangeroerde fototas in de auto viel alles alsnog in de plooi...  Goedlachs
stapte de kwieke zestiger in zijn uppie het podium op en al vrij vroeg
in zijn set kwam zijn verbluffende versie van 'Death Letter Blues' (Son
House). Tommy's gitaarkunst grenst aan het ongelooflijke, ja haast aan
het bovenmenselijke. Hierbij verworden tal van kijk-eens-wat-ik-allemaal-kan-gitaristen uit het bluesrockidioom tot onbenullige bijkomstigheden. Ofwel bouw je gevoel, sfeer en dramatiek, dachten we bij onszelf (ja Willem, denken doen we nu eenmaal altijd bij onszelf), ofwel sla je je toeschouwers met verstomming vanwege een grenzeloze virtuositeit. Tommy doet dat allebei. Zalig was het moment waarop hij zijn 'bandleden' voorstelde. Eerst de bassist, waarbij Tommy op de bovenste snaar een aardig basloopje etaleerde. Dan kwam de drummer. Tommy roffelde behendig op de klankkast van zijn instrument. De ritmegitarist in Tommy legde knappe akkoorden neer en tot slot speelde leadgitarist Tommy adembenemende solo's. Het was de aanhef van 'Blue Moon', in 1956 door Elvis Presley op zijn eerste langspeler de bekendheid in gezongen. Laat ons duidelijk zijn. Tommy gebruikt geen 'repeater'. Hij speelde dus tegelijk en in zijn eentje, op één akoestische gitaar, zowel het baslijntje, de percussie, de begeleiding én de solo's. Je ziet het hem doen, maar je gelooft niet wat je hoort. Uit de kunst. Pure klasse! “Je kunt niet geloven hoeveel centen ik bespaar door alles zelf te doen”, grapte hij tussendoor. En over centen gesproken, Tommy vertelde dat hij altijd gratis en voor niks speelt, maar dat men hem rijkelijk betaalt om te reizen. Zijn muzikaal talent heeft hem immers een kosmopolitische status opgeleverd. “Ik had jullie de achtste van Beethoven willen brengen”, zei Tommy, “maar die kan ik niet spelen”, waarop hij een meesterlijke trilogie van Beatles-songs opdiste, waarin o.a. 'Lady Madonna' zat verwerkt. Diep respect voor iemand die amper twee songs zingt en verder in zijn eentje volledig instrumentaal een duizendkoppig publiek muisstil krijgt. En toen kwam de snelste 'Guitar Boogie' die we ooit hebben gehoord. 'Arthur Smith moet nu zich nu wel verrukt uit zijn graf hijsen', dachten we. Man man man! Na een dik uur mocht JD Simo twee nummers op elektrische gitaar meespelen en we konden ons niet van de indruk ontdoen dat de toch wel aardig gitaarspelende Chicagoan (die tegenwoordig in Nashville resideert) moeite had om de Australische grootmeester bij te benen. Tommy Emmanuel nam tijdens zijn optreden ook de tijd om met het publiek te communiceren. Zichtbaar aangedaan vertelde hij hoe hij daags na het overlijden van zijn broer een nummer voor hem componeerde. En hoe hij zich daarbij voelde. En dat gevoel schemerde ook werkelijk door in het wiskundige hoogstandje van bovennatuurlijk geschapen gitaarklanken. Een compleet murw publiek gaf de sympathieke man uit Skippyland aan het eind van de show een oververdiende staande ovatie, waarop wij meer dan bevredigd onze nachtrust opzochten in Abdij Rolduc in Kerkrade. Gelukkig aan de goede kant van de wegenwerken. Ons zouden ze geen twee keer liggen hebben. Van de Southern Bluesnight zouden we geen minuut missen. De irritatie speelde weer op, maar ondertussen hadden we maar mooi de beste gitarist ter wereld meegemaakt... Franky Bruneel
 met dank aan Patrick Strouken (Maxazine.nl) voor het gebruik van de foto's
terug naar de index van de concert- en festivalrecensies
|
foto's: © Patrick Strouken _____________________
|
