|
|
||
|
|
 Leuk
zomerweertje in Varenwinkel en er staan weer een aantal bands klaar om
hun kunnen te tonen. Op het hoofdpodium, de tent, mag de Alain Pire Experience
de vrijdag openen met 60’s en 70’s psych pop, genre Cream, Pink Floyd,
Blossom Toes, en zowaar ook een Beatles-nummertje. Interessant, maar
niet onze meug. In de rootstent is het wachten op C.C. Jerome (& The Jetsetters) die ergens vastzit in de file. Gevolg: erg kort setje voor C.C.Terug naar de tent dan voor Jon Cleary & The Monster Gentlemen. Jon is eigenlijk een uitgeweken Engelsman (°Cranbrook, Kent) die als jonge gast  uiteindelijk
zijn muzikaal eldorado vond in New Orleans en zich die New Orleans-funk
en -R&B eigen heeft gemaakt. Jon speelt piano maar kan ook goed met
de gitaar overweg. Bovendien is hij een niet onverdienstelijk zanger.
De New Orleansstijl is dadelijk herkenbaar aan dat
speciale duale pianospel waarvan Professor Longhair en Dr. John de
grootmeesters waren. De Professor wordt algemeen beschouwd als de
uitvinder van de New Orleans-piano. Cleary heeft zich als geen ander
die speelstijl meester gemaakt. Als je hem hoort, zou je je echt wel in
New Orleans wanen. Enkele (vooral bij de liefhebbers) bekende nummers
zijn: ‘Dynamite’, ‘Sometimes I Wonder’, ‘Mercenary’, ‘Boneyard’, ‘Big
Greasy’ en ‘Frenchmen Street Blues’. Heel leuke set. Georgina Peach & The Savoys
kunnen we dan weer bewonderen in de rootstent. Georgina, met C.C.
Jerome op gitaar, heeft een goede stem en vult haar setje op met swing
met een jazzy inslag, wat rockabilly en jump. ‘In The Palm Of Your
Hand’ en het reggae-achtige ‘You Don’t Love Me Anymore’ zijn een paar
nummers die ons wel charmeerden. Voor de laatste band van de
vrijdagavond maken we weer de oversteek naar de grote tent voor DeWolff,
een (volgens de info-flyer) rock-‘n-rollmonster met psychedelische
bluesrock uit het diepe zuiden van Nederland. Ons ding is het niet,
maar voor de liefhebbers van het genre is DeWolff het ultieme toppunt
van de avond.Zaterdag 24 augustus Op zaterdag is het snikheet op (ge)Varenwinkel en om kwart voor drie moeten we in de rootstent zijn voor Hymn For Her, een duo uit Philadelphia dat zowat van alles speelt wat we ons ook maar bij Amerikaanse pre-hiphop kunnen voorstellen. Zo horen we onvervalste rock, country, folk, boogie, roadsongs, 60’s en 70’s rock. Ze spelen op zelfgemaakte instrumenten (onder andere een cigarbox bass) en hun trip door zowat alle genres van de Amerikaanse amusements- en rootsmuziek, Americana zeg maar, is eigenlijk, tot op zekere hoogte, het beluisteren waard.  In de grote tent wacht de Hongaarse zanger-mondharmonicaspeler Mátyás Pribojszki, a.k.a. Jumping Matt & His Combo
op ons om te laten horen waartoe hij allemaal in staat is. Hongarije is
nu niet hét bluesland, maar Matt doet het meer dan behoorlijk, redelijk
geweldig zelfs. Je hoort en je voelt dat Matt een passie heeft voor de
blues en dat valt goed bij het publiek.
Veelvuldig en gemeend applaus zijn dan ook zijn deel. Goede set. Samantha Martin & Delta Sugar
is verbannen naar de rootstent terwijl ze hun plaats op het hoofdpodium
meer dan verdiend hadden, vinden wij. Dit jaar zagen we Samantha nog op
Moulin Blues Ospel en we waren redelijk onder de indruk. Samantha heeft
haar thuisbasis in Toronto, Canada, maar ze zou, klankgewijs, evengoed
uit Memphis of een andere blues- en soulstad kunnen komen. Sam is vrij
klein van gestalte, maar wat een stem! Belangrijk is wat zij, en haar
band uiteraard, ons willen laten horen. En wat we horen is van een
grote klasse. Het hoofdgenre is R&B, de échte dan, interessant
ingekleurd met blues, gospel en een spatje funk. Ook menen wij wat
Motown-soul te horen. Het is natuurlijk onze persoonlijke appreciatie,
maar vooral de tragere soulnummers zijn heel erg de moeite. Al bij al
dus een heel goede, onderhoudende en warm aanvoelende set. Om te horen wat Mike Wheeler & The Capitol Horns
voor ons in petto hebben, moeten we nog maar eens het terrein over.
Maar dat is geen probleem want zo blijven we fit. En van Mike krijgen
we een flinke brok Chicagoblues. Hij heeft een herkenbare sound met
toch nogal wat funk en jazz. Bovendien is hij een verhalenverteller met
een positieve instelling. Hij is de perfecte mix van vakmanschap en
muzikant. Naast zijn typische Chicagoblues horen we ook Texasblues en
Memphis-soul. Zijn gitaarspel lijkt soms op dat van Jimmy Johnson
terwijl hij vocaal soms aan Robert Cray doet denken. Hij brengt een
geslaagde versie van ‘Phone Booth’ van Cray. Voor we het vergeten, we
moeten zeker ook het schitterende werk van The Capitol Horns (trompet
en sax) vermelden. Interessant mooie set.Ooit hebben wij Ellis Hooks aanbevolen bij een aantal vrienden en de laatste jaren hadden wij niets meer van hem gehoord tot wij hem samen met Chris Bergson op de affiche van (ge)Varenwinkel zagen staan. Wij dus  vol
verwachting, of is het afwachting? Bergson is een zanger-gitarist die
zijn carrière begon als jazzmuzikant, maar uiteindelijk vond hij zijn
ware liefde in de blues. Hooks hebben we altijd aanzien als één van de
blues- en soulzangers die het landschap een beetje konden veranderen,
zo goed vonden wij hem. Maar wat een tegenvaller! Ellis heeft nog wel
die soulstem, maar hij is fysiek niet meer de Ellis die we ooit kenden.
Hij vliegt over het podium als een Duracell-konijn op speed. Zijn zang
is nog redelijk in orde, maar voor de rest… we kregen eigenlijk
medelijden met de man. We zijn niet gebleven tot het einde van de set
omdat we het niet meer konden aanzien.Voor Robert Jon & The Wreck moesten we weer in de grote tent zijn. Toegegeven, we kenden Robert Jon eigenlijk niet en we waren dan ook een beetje nieuwsgierig naar wat we op ons bord zouden krijgen. Wel, we kregen Southern rock met wat soul en een tikkeltje blues. We hoorden flarden Lynyrd Skynyrd en The Allman Brothers. Nu hebben we niets tegen Southern rock of tegen The Allman Brothers. Uiteindelijk is dat best wel leuke muziek, maar of we daar nu van wakker liggen? In geen geval.  Voor de laatste keer naar de rootstent voor de Boogie Beasts.
Nu hebben we de Beasts al zo vaak gezien dat we niet meer weten wat we
over dit bluesrock combo zouden moeten schrijven. De Beasts hebben
duidelijk hun publiek en dat bleek ook weer uit het enthousiasme
waarmee de fans hun helden aanvuurden. De Beasts zijn best aardige
jongens, daar niet van, en ze doen ook hun stinkende best op een
podium, maar het verrassingselement van een aantal jaren geleden is
niet meer zo prominent aanwezig. Enfin, de Boogie Beasts blijven een
traktatie voor de fans. En dan was er nog Toronzo Cannon,
één van de meest prominente Chicago-gitaristen en -zangers van het
ogenblik. Omdat hij bijna de halve blueswereld als zijn
inspiratiebronnen noemt en omdat hij ook met ongeveer iedereen in
Chicago heeft gespeeld, is zijn repertoire heel erg gevarieerd. Toronzo
heeft een krachtige stem, is linkshandig, en is uiteraard ook een
virtuoos op gitaar. Zijn solo’s zijn functioneel, staan niet op
zichzelf en dienen altijd het geheel. Toronzo bewandelt niet de
platgetreden Chicago ‘dirtroads’, maar vult zijn blues in met eigen
accenten en dat maakt hem net zo interessant. Sommige van zijn songs
zijn aan de funky kant en Johnny ‘Guitar’ Watson komt soms ook om het
hoekje piepen. Voor ons toch wel het hoogtepunt van de zaterdag op
(ge)Varenwinkel 2019.(ge)Varenwinkel 2019 was een geslaagd festival met fijne bands en een goede atmosfeer. Proficiat jongens, en meisjes, volgend jaar meer van dat! Jean Bervoets
terug naar de index van de concert- en festivalrecensies
|
foto's: © Freddy Vandervelpen _____________________
|
