(Ge)Varenwinkelfestival
Herselt - 23 en 24 augustus 2019


Vrijdag 23 augustus

Leuk zomerweertje in Varenwinkel en er staan weer een aantal bands klaar om hun kunnen te tonen. Op het hoofdpodium, de tent, mag de Alain Pire Experience de vrijdag openen met 60’s en 70’s psych pop, genre Cream, Pink Floyd, Blossom Toes, en zowaar ook een Beatles-nummertje. Interessant, maar niet onze meug. In de rootstent is het wachten op C.C. Jerome (& The Jetsetters) die ergens vastzit in de file. Gevolg: erg kort setje voor C.C.

Terug naar de tent dan voor Jon Cleary & The Monster Gentlemen. Jon is eigenlijk een uitgeweken Engelsman (°Cranbrook, Kent) die als jonge gast uiteindelijk zijn muzikaal eldorado vond in New Orleans en zich die New Orleans-funk en -R&B eigen heeft gemaakt. Jon speelt piano maar kan ook goed met de gitaar overweg. Bovendien is hij een niet onverdienstelijk zanger. De New Orleansstijl is dadelijk herkenbaar aan da
t speciale duale pianospel waarvan Professor Longhair en Dr. John de grootmeesters waren. De Professor wordt algemeen beschouwd als de uitvinder van de New Orleans-piano. Cleary heeft zich als geen ander die speelstijl meester gemaakt. Als je hem hoort, zou je je echt wel in New Orleans wanen. Enkele (vooral bij de liefhebbers) bekende nummers zijn: ‘Dynamite’, ‘Sometimes I Wonder’, ‘Mercenary’, ‘Boneyard’, ‘Big Greasy’ en ‘Frenchmen Street Blues’. Heel leuke set.

Georgina Peach & The Savoys kunnen we dan weer bewonderen in de rootstent. Georgina, met C.C. Jerome op gitaar, heeft een goede stem en vult haar setje op met swing met een jazzy inslag, wat rockabilly en jump. ‘In The Palm Of Your Hand’ en het reggae-achtige ‘You Don’t Love Me Anymore’ zijn een paar nummers die ons wel charmeerden. Voor de laatste band van de vrijdagavond maken we weer de oversteek naar de grote tent voor DeWolff, een (volgens de info-flyer) rock-‘n-rollmonster met psychedelische bluesrock uit het diepe zuiden van Nederland. Ons ding is het niet, maar voor de liefhebbers van het genre is DeWolff het ultieme toppunt van de avond.

Zaterdag 24 augustus

Op zaterdag is het snikheet op (ge)Varenwinkel en om kwart voor drie moeten we in de rootstent zijn voor Hymn For Her, een duo uit Philadelphia dat zowat van alles speelt wat we ons ook maar bij Amerikaanse pre-hiphop kunnen voorstellen. Zo horen we onvervalste rock, country, folk, boogie, roadsongs, 60’s en 70’s rock. Ze spelen op zelfgemaakte instrumenten (onder andere een cigarbox bass) en hun trip door zowat alle genres van de Amerikaanse amusements- en rootsmuziek, Americana zeg maar, is eigenlijk, tot op zekere hoogte, het beluisteren waard.

In de grote tent wacht de Hongaarse zanger-mondharmonicaspeler Mátyás Pribojszki, a.k.a. Jumping Matt & His Combo op ons om te laten horen waartoe hij allemaal in staat is. Hongarije is nu niet hét bluesland, maar Matt doet het meer dan behoorlijk, redelijk geweldig zelfs. Je hoort en je voelt dat Matt een passie heeft voor de blues     en dat valt goed bij het publiek. Veelvuldig en gemeend applaus zijn dan ook zijn deel. Goede set.

Samantha Martin & Delta Sugar is verbannen naar de rootstent terwijl ze hun plaats op het hoofdpodium meer dan verdiend hadden, vinden wij. Dit jaar zagen we Samantha nog op Moulin Blues Ospel en we waren redelijk onder de indruk. Samantha heeft haar thuisbasis in Toronto, Canada, maar ze zou, klankgewijs, evengoed uit Memphis of een andere blues- en soulstad kunnen komen. Sam is vrij klein van gestalte, maar wat een stem! Belangrijk is wat zij, en haar band uiteraard, ons willen laten horen. En wat we horen is van een grote klasse. Het hoofdgenre is R&B, de échte dan, interessant ingekleurd met blues, gospel en een spatje funk. Ook menen wij wat Motown-soul te horen. Het is natuurlijk onze persoonlijke appreciatie, maar vooral de tragere soulnummers zijn heel erg de moeite. Al bij al dus een heel goede, onderhoudende en warm aanvoelende set.

Om te horen wat Mike Wheeler & The Capitol Horns voor ons in petto hebben, moeten we nog maar eens het terrein over. Maar dat is geen probleem want zo blijven we fit. En van Mike krijgen we een flinke brok Chicagoblues. Hij heeft een herkenbare sound met toch nogal wat funk en jazz. Bovendien is hij een verhalenverteller met een positieve instelling. Hij is de perfecte mix van vakmanschap en muzikant. Naast zijn typische Chicagoblues horen we ook Texasblues en Memphis-soul. Zijn gitaarspel lijkt soms op dat van Jimmy Johnson terwijl hij vocaal soms aan Robert Cray doet denken. Hij brengt een geslaagde versie van ‘Phone Booth’ van Cray. Voor we het vergeten, we moeten zeker ook het schitterende werk van The Capitol Horns (trompet en sax) vermelden. Interessant mooie set.

Ooit hebben wij Ellis Hooks aanbevolen bij een aantal vrienden en de laatste jaren hadden wij niets meer van hem gehoord tot wij hem samen met Chris Bergson op de affiche van (ge)Varenwinkel zagen staan. Wij dus vol verwachting, of is het afwachting? Bergson is een zanger-gitarist die zijn carrière begon als jazzmuzikant, maar uiteindelijk vond hij zijn ware liefde in de blues. Hooks hebben we altijd aanzien als één van de blues- en soulzangers die het landschap een beetje konden veranderen, zo goed vonden wij hem. Maar wat een tegenvaller! Ellis heeft nog wel die soulstem, maar hij is fysiek niet meer de Ellis die we ooit kenden. Hij vliegt over het podium als een Duracell-konijn op speed. Zijn zang is nog redelijk in orde, maar voor de rest… we kregen eigenlijk medelijden met de man. We zijn niet gebleven tot het einde van de set omdat we het niet meer konden aanzien.

Voor Robert Jon & The Wreck moesten we weer in de grote tent zijn. Toegegeven, we kenden Robert Jon eigenlijk niet en we waren dan ook een beetje nieuwsgierig naar wat we op ons bord zouden krijgen. Wel, we kregen Southern rock met wat soul en een tikkeltje blues. We hoorden flarden Lynyrd Skynyrd en The Allman Brothers. Nu hebben we niets tegen Southern rock of tegen The Allman Brothers. Uiteindelijk is dat best wel leuke muziek, maar of we daar nu van wakker liggen? In geen geval.

Voor de laatste keer naar de rootstent voor de Boogie Beasts. Nu hebben we de Beasts al zo vaak gezien dat we niet meer weten wat we over dit bluesrock combo zouden moeten schrijven. De Beasts hebben duidelijk hun publiek en dat bleek ook weer uit het enthousiasme waarmee de fans hun helden aanvuurden. De Beasts zijn best aardige jongens, daar niet van, en ze doen ook hun stinkende best op een podium, maar het verrassingselement van een aantal jaren geleden is niet meer zo prominent aanwezig. Enfin, de Boogie Beasts blijven een traktatie voor de fans.

En dan was er nog Toronzo Cannon, één van de meest prominente Chicago-gitaristen en -zangers van het ogenblik. Omdat hij bijna de halve blueswereld als zijn inspiratiebronnen noemt en omdat hij ook met ongeveer iedereen in Chicago heeft gespeeld, is zijn repertoire heel erg gevarieerd. Toronzo heeft een krachtige stem, is linkshandig, en is uiteraard ook een virtuoos op gitaar. Zijn solo’s zijn functioneel, staan niet op zichzelf en dienen altijd het geheel. Toronzo bewandelt niet de platgetreden Chicago ‘dirtroads’, maar vult zijn blues in met eigen accenten en dat maakt hem net zo interessant. Sommige van zijn songs zijn aan de funky kant en Johnny ‘Guitar’ Watson komt soms ook om het hoekje piepen. Voor ons toch wel het hoogtepunt van de zaterdag op (ge)Varenwinkel 2019.

(ge)Varenwinkel 2019 was een geslaagd festival met fijne bands en een goede atmosfeer. Proficiat jongens, en meisjes, volgend jaar meer van dat!

Jean Bervoets

         

reageer op dit artikel

terug naar de index van de concert- en festivalrecensies

  • Naast de concert- en festivalverslagen op deze website is Back To The Roots sinds 1995 het meest complete en veelzijdige tijdschrift voor blues en verwante muziekstijlen. Vijf keer per jaar brengen we u nieuws, achtergrond, interviews, reportages, cd- en dvd-recensies, boeken, de meest complete blueskalender, enz... Nog geen abonnee? Klik hier voor meer info.

    
      foto's:
      © Freddy Vandervelpen

      _____________________