|
||
|
Naar corona-normen was het optreden van Blue Riot Combo uitverkocht. Een dertigtal gelukkigen hadden een zitje kunnen reserveren. Een lucratief evenement kon dit optreden voor Elly en Johan van Het Damberd niet worden, maar het siert hen dat ze het uit respect voor de muzikanten en hun vast bluespubliek niet uit de planning hebben gehaald. "We zijn blij dat we weer eens ergens naartoe kunnen", was een uitspraak die over de hele duur van de avond uit vele dankbare monden is gerold. Over Blue Riot Combo hebben we al vaker dingen gezegd én geschreven (zie BTTR 111). Niets dan goed eigenlijk. En of u het nu gelooft of niet, het wordt nog beter. De band trad hier vanavond aan en op met een gewijzigde bezetting. Contrabassist Nordine Ben-Kabbach heeft de groep verlaten en is vervangen door gitarist Bart Mulders. Om te begrijpen dat dit een uitstekende zet is, moet u even terug in de tijd. In het Chicago van de jaren '40 hadden veel bands geen bassist, maar twee gitaristen waarvan één de basriffs speelde. In die rol plooiden Blue Riots twee gitaarBarten zich beurtelings. Soms wisselden ze zelfs van rol in één en hetzelfde nummer en je moest als toeschouwer al goed luisteren met je ogen om dat spelletje te kunnen volgen. We vonden dat meesterlijk! Toen we vorig jaar over de band schreven, waren ze nog relatief nieuw. En zoals een puber, op zoek naar een eigen identiteit, speelden ze Chicagobluesnummers maar klonken ze vanwege de contrabassist bijwijlen Westkust. Nu klinken ze onversneden Chicago! En authenthiek ook. Eigenlijk kunnen we ons geen andere band uit de Benelux voor de geest halen die de oorspronkelijke sound van de elektrische Chicagoblues zo dicht benadert! En neen, die zeven maanden in het ontwenningsgesticht hebben bij ons niet geleid tot normvervaging... Blue Riot Combo heeft vanavond twee eigen nummers gespeeld, en putte daarnaast uit het rijke oeuvre van o.a. Little Walter, Otis Rush, Sonnyboy Williamson II, Jimmy Reed, Jr. Wells, Howlin' Wolf, Joe Hill Louis, Big Bill Broonzy en Muddy Waters. Hoogtepunten, vraagt u? Nou, wat ons betreft waren dat 'My Babe' (Little Walter), luidkeels meegezongen door het zeer enthousiaste publiek en met een prachtige baslijn van gitaarBart Jult, 'Hydramatic Woman' (Joe Hill Louis), waarbij Werner Braito in zijn harmonicasolo 'Caledonia' van Louis Jordan heeft versmolten – al heeft volgens ons geen kat dat gehoord, behalve Bertje Descamps dan misschien – en '40 Days & 40 Nights', door Hoboken Slim (Serge Roegiest), de zingende drummer of drummende zinger – u mag kiezen – gezongen met een stemtimbre en een intonatie die gevaarlijk dicht in de buurt van Muddy Waters zelf kwamen. Het is weinigen gegeven. Met een klein maar fijn publiek en ondanks coronabeperkingen die net zo goed een domper op de feestvreugde hadden kunnen zetten, hebben we vanavond een optreden meegemaakt dat heel uitdagend met het kookpunt heeft geflirt. Het vuur aan de lont, salpeter in de gerijpte geesten, muzikale geslachtsdrift, enfin, u begrijpt ons wel. Ambiance vollen bak dus! Zonder ook maar de minste twijfel is Blue Riot Combo een van de sterkste Belgische bluesbands van dit moment. Zeg maar dat die van Back To The Roots het gezegd hebben... Franky Bruneel
terug naar de index van de concert- en festivalrecensies
|
foto's: © Franky Bruneel
|