Bay-Car Blues Festival
Palais du Littoral, Grande-Synthe (FR) - 5 november 2021

Kunt u zich dat inbeelden? Twee jaar! Twee jaar is het geleden dat we nog eens naar een bluesfestival met internationale acts zijn kunnen gaan. Sinds juni van dit jaar zijn evenementen weer mogelijk maar noodgedwongen hebben organisatoren moeten hengelen in de lokale visput. U hoort ons niet zeggen dat er in de Lage Landen geen smaakvolle rode ponen, hondshaaien of pietermannen te vinden zijn, maar laat ons eerlijk wezen; de neusjes van de blueszalm komen nu eenmaal uit de brandhaarden van het genre. En die bevinden zich vooralsnog niet in Waterlandkerkje of in Zichen-Zussen-Bolder. We trokken dus naar het Franse Grande-Synthe voor dag één van het sympathieke Bay-Car Blues Festival dat ondertussen aan zijn twintigste editie toe was. Drie evenwaardige acts vielen ons te beurt en eigenlijk waren dat drie headliners. Hadden ze die in een coctailshaker gevangen en na wat onbesuisd schudden in een andere volgorde uitgekapt, dan zou dat in een net zo evenwichtige opbouw hebben geresulteerd...

En er moet ons nog iets van het hart. Die Fransen weten verduiveld goed hoe ze zo'n festival moeten organiseren! Met dit concept hadden we al eens kennis gemaakt op het Beautiful Swamp Blues Festival in Calais. Je komt daar binnen, je gaat aan een tafel zitten en vriendelijke hostessen komen vragen of ze je met iets van dienst kunnen zijn. Je voelt je als bezoeker welkom. Je bent een waardevolle en gerespecteerde gast. De tafelschikking is zodanig uitgekiend dat je van om het even waar in de zaal een goed zicht op het podium hebt. Bij onze indoorfestivals overheerst vaak de gedachte dat je meer mensen in je zaal krijgt door de toeschouwers als een rechtopstaande veestapel binnen te stouwen en meer is altijd beter. Niet dus. Behalve dan misschien voor het kassagerinkel van de winkel. En bij ons is er vrijwel altijd een probleem met klank en licht. Dat suckt gewoon langs alle kanten. Hier hebben de organisatoren daarvoor een budget vrijgemaakt, want die gerespecteerde gasten – zo'n 800 vandaag, het is trouwens uitverkocht – moeten alles in de meest optimale omstandigheden kunnen beleven.

Een half nummer duurde het, vooraleer de klankmens bij aanvang van John Primer & The Real Deal Blues Band zijn zootje op orde had. John Primer als opener, vraagt u? Welja, waarom niet? Kwestie van meteen op de juiste toonhoogte te knallen. Een heerlijke shuffle ('That Will Never Do'), Muddy's 'Hoochie Coochie Man', enfin, u weet wel, dat gevoel van thuiskomen en 'sit back and relax' was er meteen. Chicagoblues ten top! Een glansrol was weggelegd voor harmonicaspeler Steve Bell – zoon van – die in 'Rainy Night In Georgia', uit de cd 'Soul Of A Blues Man', heerlijk zuiver door de microfoon blies, wars van de verhullende effectjes en de bullet-mike waarop de meeste wannabees in harmonicaland zelfbevredigend kicken. God, wat een zalige harpist is dit! Het was de eerste keer dat we bassist David Forte (ex-Toronzo Cannon) bij John Primer zagen. Hij doet het fantastisch! Primer liet ons horen waar zijn handelsmerk, de pulserende lump-sound, vandaan komt. Met 'Before You Accuse Me' herinnerde hij ons levendig aan zijn periode met Magic Slim. Tussen twee nummers in vertelde hij hoe lastig het was om twee jaar lang op apegapen te liggen en hield hij een terecht pleidooi voor de vaccinatie. En dan kwam Muddy's 'I Can't Be Satisfied' nog. Na anderhalf uur zeer degelijk gespeelde Chicagoklassiekers – het leek trouwens alsof de jaren geen vat hebben op de inmiddels 76-jarige krasse knar – gaf het publiek John Primer een welverdiende staande ovatie.

We hebben vandaag ook speciaal op de drummers gelet. Ja, akkoord, achteraf is het gemakkelijk om zo'n statement te poneren, maar dat komt omdat het ons eigenlijk opviel hoe verschillend van elkaar ze waren. Lenny Media, van Primers Real Deal Bluesband, is de koning van de starre accuraatheid, van de klokvaste perfectie, van de haast machinaal getimede kracht. En we weten niet of het opzettelijk is, maar telkens we hem zien, doet hij iets waardoor hij slechts één hand ter beschikking heeft en geen mens die dat hoort. We hebben hem ooit eens zijn hemd zien uittrekken terwijl hij met één hand onverstoord door ging. En vandaag 'moest' hij op een gegeven moment zijn neus snuiten. Maar haaks op zijn metronomische gave staat de eenvoud van zijn drumwerk. Wij houden echter ook wel van een drummer die varieert, die als het ware zijn drumkit gebruikt als een volwaardig muziekinstrument. En dat was precies wat Pascal Delmas deed bij Crystal Thomas. Hij etaleerde niet de power van Lenny Media maar hij verwende onze percussieve opmerkzaamheid met tussentijden, 'after beats', verassende breaks, geniale ingevingen van het moment... kortom alles wat drumwerk behalve functioneel ook heel boeiend kan maken. Ja, ja, straks gaan we ook nog iets zeggen over D'Mar.

Crystal Thomas had nog meer schoon volk in haar band zitten. Normaal gezien treedt de zangeres uit Mansfield, Louisiana op met een Texaanse band waarin de broertjes Johnny en Jay Moeller en bassist Eddie Stout zitten. Hier was uit het kruim van Europese bluesmuzikanten een gelegenheidsband rond haar samengesteld, die geenszins ontgoochelde. Naast de zonet aangehaalde Pascal Delmas (FR) troffen we ook de Spaanse Hammondspeler Victor Puertas en dan nog Antoine Escalier (FR) en Luca Giordano (IT), respectievelijk Europa's beste bluesbassist en zonder ook maar de minste twijfel Europa's sterkste bluesgitarist! Luca kan zijn gitaar écht laten praten. Het ene moment dartelt ze als dat krinklende winklende waterding over de lelies du littoral, maar in de solo's schreeuwt ze getormenteerd van de pijn. Crystal verdiende die klasbakken! Voor een uitgebreide kennismaking met deze geweldige zangeres verwijzen we u naar nummer 117 van ons blad, maar laat ons hier gewoon even toe om te zeggen dat deze klokgestemde 44-jarige dame met Stentor-allures ons nu ook live heeft overtuigd van het feit dat ze een waardige opvolgster is voor Koko Taylor, Etta James en andere Aretha Franklins. Uiteraard putte ze vanavond gretig uit het repertoire van haar recente album 'Now Dig This' op Dialtone Records, een regelrechte superplaat die terecht een Living Blues Award kreeg. We onthielden schitterende vertolkingen van 'I'm A Fool For You Baby', 'The Blues Ain't Nothing But Some Pain' en vooral 'Ghost Of Myself'. Als bisnummer kwam er een trage versie van 'Got My Mojo Working' met Victor Puertos fenomenaal sterk op mondharmonica. Je moet het maar durven, zo vlak voor Rick Estrin... Ook dit was dus een smulconcert!

Rick Estrin sloot dus deze festivaldag af met zijn Nightcats. En u weet het vast wel; deze band rijgt de awards voor beste bluesband moeiteloos als kralen bij elkaar. Ze hebben er bijna genoeg om er een paternoster van te maken. Na al die jaren is deze band nog steeds één van de goudhaantjes van Alligator Records en dat wil al wat zeggen. Een publiek wil nu eenmaal worden geëntertaind en daar zijn deze jongens meesters in. We zouden nog iets over drummer D'Mar (Derrick Martin) zeggen. Welnu, die mens sprong met zijn drumsticks in de hand gewoon van achter zijn drumstel er los over om in het publiek zijn solo verder te zetten op alles wat niet bewoog. Monitorboxen, tafelpoten, dienbladen en microfoonstandaards op de terugweg bleken opeens percussieve klankkasten. D'Mar voegde aan de kracht én de variatie ook nog de entertainmentfactor toe en het publiek ging uit zijn dak. Gitarist Kid Andersen en toetsenman Lorenzo Farrell zijn ook zeer bekwame muzikanten en dan is er Rick Estrin zelf. De zonderlinge Mister cool. De verpersoonlijking van het begrip rare snuiter. Hij is er ondertussen ook al 72 en zijn grappige achterwaartse kuif die ooit net boven zijn voorhoofd stond, begint nu ergens halverwege zijn schedel. Estrin draagt een zekere ambiguïteit in zich. Langs de ene kant is hij tegelijk een humoristische woordkunstenaar, een poseur, ja zelfs een acteur. Langs de andere kant is hij als harmonicaspeler een muzikant van wereldformaat. Nog steeds en ook hier vanavond. Van zijn nasale stemgeluid worden wij niet altijd even wild, van zijn harmonicaspel des te meer. Vanavond scoorde hij ons zieltje met zijn werk op de chromatische harmonica en zijn feilloze praxis van Little Walters 'Off The Wall'.

Bay-Car Blues 2021, het heeft ons deugd gedaan. Het was heel even weer zoals vanouds. De Amerikaanse acts toeren nog niet zo heel dik gezaaid door onze contreien en het is onder de huidige omstandigheden nog steeds een risico om een dergelijk programma in elkaar te zetten. De Bay-Car-ploeg verdient dubbel en dik alle bijval die hen vanwege het talrijke en enorm dankbare publiek te beurt viel. En wij... wij gaan deze avond inlijsten. Dát gaan we doen...

Franky Bruneel



reageer op dit artikel

terug naar de index van de concert- en festivalrecensies

  • Naast de concert- en festivalverslagen op deze website is Back To The Roots sinds 1995 het meest complete en veelzijdige tijdschrift voor blues en verwante muziekstijlen. Vijf keer per jaar brengen we u nieuws, achtergrond, interviews, reportages, cd- en dvd-recensies, boeken, de meest complete blueskalender, enz... Nog geen abonnee? Klik hier voor meer info.

    
      foto's:
      ©
Franky Bruneel