|
|
||
|
|
Kunt u zich dat inbeelden? Twee jaar! Twee jaar is het geleden dat we nog eens naar een bluesfestival met internationale acts zijn kunnen gaan. Sinds juni van dit jaar zijn evenementen weer mogelijk maar noodgedwongen hebben organisatoren moeten hengelen in de lokale visput. U hoort ons niet zeggen dat er in de Lage Landen geen smaakvolle rode ponen, hondshaaien of pietermannen te vinden zijn, maar laat ons eerlijk wezen; de neusjes van de blueszalm komen nu eenmaal uit de brandhaarden van het genre. En die bevinden zich vooralsnog niet in Waterlandkerkje of in Zichen-Zussen-Bolder. We trokken dus naar het Franse Grande-Synthe voor dag één van het sympathieke Bay-Car Blues Festival dat ondertussen aan zijn twintigste editie toe was. Drie evenwaardige acts vielen ons te beurt en eigenlijk waren dat drie headliners. Hadden ze die in een coctailshaker gevangen en na wat onbesuisd schudden in een andere volgorde uitgekapt, dan zou dat in een net zo evenwichtige opbouw hebben geresulteerd...
We hebben vandaag ook speciaal op de drummers gelet. Ja, akkoord, achteraf is het gemakkelijk om zo'n statement te poneren, maar dat komt omdat het ons eigenlijk opviel hoe verschillend van elkaar ze waren. Lenny Media, van Primers Real Deal Bluesband, is de koning van de starre accuraatheid, van de klokvaste perfectie, van de haast machinaal getimede kracht. En we weten niet of het opzettelijk is, maar telkens we hem zien, doet hij iets waardoor hij slechts één hand ter beschikking heeft en geen mens die dat hoort. We hebben hem ooit eens zijn hemd zien uittrekken terwijl hij met één hand onverstoord door ging. En vandaag 'moest' hij op een gegeven moment zijn neus snuiten. Maar haaks op zijn metronomische gave staat de eenvoud van zijn drumwerk. Wij houden echter ook wel van een drummer die varieert, die als het ware zijn drumkit gebruikt als een volwaardig muziekinstrument. En dat was precies wat Pascal Delmas deed bij Crystal Thomas. Hij etaleerde niet de power van Lenny Media maar hij verwende onze percussieve opmerkzaamheid met tussentijden, 'after beats', verassende breaks, geniale ingevingen van het moment... kortom alles wat drumwerk behalve functioneel ook heel boeiend kan maken. Ja, ja, straks gaan we ook nog iets zeggen over D'Mar.
Bay-Car
Blues 2021, het heeft ons deugd gedaan. Het was
heel even weer zoals vanouds. De Amerikaanse acts
toeren nog niet zo heel dik gezaaid door onze
contreien en het is onder de huidige
omstandigheden nog steeds een risico om een
dergelijk programma in elkaar te zetten. De
Bay-Car-ploeg verdient dubbel en dik alle bijval
die hen vanwege het talrijke en enorm dankbare
publiek te beurt viel. En wij... wij gaan deze
avond inlijsten. Dát gaan we doen... Franky
Bruneel terug naar de index van de concert- en festivalrecensies
|
foto's: © Franky Bruneel
|
En er moet ons nog iets van het hart.
Die Fransen weten verduiveld goed hoe ze zo'n
festival moeten organiseren! Met dit concept hadden
we al eens kennis gemaakt op het Beautiful Swamp
Blues Festival in Calais. Je komt daar binnen, je
gaat aan een tafel zitten en vriendelijke hostessen
komen vragen of ze je met iets van dienst kunnen
zijn. Je voelt je als bezoeker welkom. Je bent een
waardevolle en gerespecteerde gast. De
tafelschikking is zodanig uitgekiend dat je van om
het even waar in de zaal een goed zicht op het
podium hebt. Bij onze indoorfestivals overheerst
vaak de gedachte dat je meer mensen in je zaal
krijgt door de toeschouwers als een rechtopstaande
veestapel binnen te stouwen en meer is altijd beter.
Niet dus. Behalve dan misschien voor het
kassagerinkel van de winkel. En bij ons is er
vrijwel altijd een probleem met klank en licht. Dat
suckt gewoon langs alle kanten. Hier hebben de
organisatoren daarvoor een budget vrijgemaakt, want
die gerespecteerde gasten – zo'n 800 vandaag, het is
trouwens uitverkocht – moeten alles in de meest
optimale omstandigheden kunnen beleven.
Een half nummer duurde het, vooraleer
de klankmens bij aanvang van John Primer &
The Real Deal Blues Band zijn zootje op orde
had. John Primer als opener, vraagt u? Welja, waarom
niet? Kwestie van meteen op de juiste toonhoogte te
knallen. Een heerlijke shuffle ('That Will Never
Do'), Muddy's 'Hoochie Coochie Man', enfin, u weet
wel, dat gevoel van thuiskomen en 'sit back and
relax' was er meteen. Chicagoblues ten top! Een
glansrol was weggelegd voor harmonicaspeler Steve
Bell – zoon van – die in 'Rainy Night In Georgia',
uit de cd 'Soul Of A Blues Man', heerlijk zuiver
door de microfoon blies, wars van de verhullende
effectjes en de bullet-mike waarop de meeste
wannabees in harmonicaland zelfbevredigend kicken.
God, wat een zalige harpist is dit! Het was de
eerste keer dat we bassist David Forte (ex-Toronzo
Cannon) bij John Primer zagen. Hij doet het
fantastisch! Primer liet ons horen waar zijn
handelsmerk, de pulserende lump-sound, vandaan komt.
Met 'Before You Accuse Me' herinnerde hij ons
levendig aan zijn periode met Magic Slim. Tussen
twee nummers in vertelde hij hoe lastig het was om
twee jaar lang op apegapen te liggen en hield hij
een terecht pleidooi voor de vaccinatie. En dan kwam
Muddy's 'I Can't Be Satisfied' nog. Na anderhalf uur
zeer degelijk gespeelde Chicagoklassiekers – het
leek trouwens alsof de jaren geen vat hebben op de
inmiddels 76-jarige krasse knar – gaf het publiek
John Primer een welverdiende staande ovatie. 
Crystal Thomas had nog meer
schoon volk in haar band zitten. Normaal gezien
treedt de zangeres uit Mansfield, Louisiana op met
een Texaanse band waarin de broertjes Johnny en Jay
Moeller en bassist Eddie Stout zitten. Hier was uit
het kruim van Europese bluesmuzikanten een
gelegenheidsband rond haar samengesteld, die
geenszins ontgoochelde. Naast de zonet aangehaalde
Pascal Delmas (FR) troffen we ook de Spaanse
Hammondspeler Victor Puertas en dan nog Antoine
Escalier (FR) en Luca Giordano (IT), respectievelijk
Europa's beste bluesbassist en zonder ook maar de
minste twijfel Europa's sterkste bluesgitarist! Luca
kan zijn gitaar écht laten praten. Het ene moment
dartelt ze als dat krinklende winklende waterding
over de lelies du littoral, maar in de solo's
schreeuwt ze getormenteerd van de pijn. Crystal
verdiende die klasbakken! Voor een uitgebreide
kennismaking met deze geweldige zangeres verwijzen
we u naar nummer 117 van ons blad, maar laat ons
hier gewoon even toe om te zeggen dat deze
klokgestemde 44-jarige dame met Stentor-allures ons
nu ook live heeft overtuigd van het feit dat ze een
waardige opvolgster is voor Koko Taylor, Etta James
en andere Aretha Franklins. Uiteraard putte ze
vanavond gretig uit het repertoire van haar recente
album 'Now Dig This' op Dialtone Records, een
regelrechte superplaat die terecht een Living Blues
Award kreeg. We onthielden schitterende vertolkingen
van 'I'm A Fool For You Baby', 'The Blues Ain't
Nothing But Some Pain' en vooral 'Ghost Of Myself'.
Als bisnummer kwam er een trage versie van 'Got My
Mojo Working' met Victor Puertos fenomenaal sterk op
mondharmonica. Je moet het maar durven, zo vlak voor
Rick Estrin... Ook dit was dus een smulconcert! 
Rick Estrin sloot dus deze
festivaldag af met zijn Nightcats. En u weet
het vast wel; deze band rijgt de awards voor beste
bluesband moeiteloos als kralen bij elkaar. Ze
hebben er bijna genoeg om er een paternoster van te
maken. Na al die jaren is deze band nog steeds één
van de goudhaantjes van Alligator Records en dat wil
al wat zeggen. Een publiek wil nu eenmaal worden
geëntertaind en daar zijn deze jongens meesters in.
We zouden nog iets over drummer D'Mar (Derrick
Martin) zeggen. Welnu, die mens sprong met zijn
drumsticks in de hand gewoon van achter zijn
drumstel er los over om in het publiek zijn solo
verder te zetten op alles wat niet bewoog.
Monitorboxen, tafelpoten, dienbladen en
microfoonstandaards op de terugweg bleken opeens
percussieve klankkasten. D'Mar voegde aan de kracht
én de variatie ook nog de entertainmentfactor toe en
het publiek ging uit zijn dak. Gitarist Kid Andersen
en toetsenman Lorenzo Farrell zijn ook zeer bekwame
muzikanten en dan is er Rick Estrin zelf. De
zonderlinge Mister cool. De verpersoonlijking van
het begrip rare snuiter. Hij is er ondertussen ook
al 72 en zijn grappige achterwaartse kuif die ooit
net boven zijn voorhoofd stond, begint nu ergens
halverwege zijn schedel. Estrin draagt een zekere
ambiguïteit in zich. Langs de ene kant is hij
tegelijk een humoristische woordkunstenaar, een
poseur, ja zelfs een acteur. Langs de andere kant is
hij als harmonicaspeler een muzikant van
wereldformaat. Nog steeds en ook hier vanavond. Van
zijn nasale stemgeluid worden wij niet altijd even
wild, van zijn harmonicaspel des te meer. Vanavond
scoorde hij ons zieltje met zijn werk op de
chromatische harmonica en zijn feilloze praxis van
Little Walters 'Off The Wall'.