Chicago Blues Festival
Banana Peel, Ruiselede - 29 november 2021

Het is wreed hé. Hoe de meeste inleidingen van verslagen en artikeltjes eigenlijk bulken van dingen die u al lang weet. U kunt ze meestal gewoon overslaan. Wat kunnen we u over dit 'Chicago Blues Festival' diets maken dat u nog niet weet? Misschien dat er in de verste verten geen enkele link is tussen dit initiatief en het grote jaarlijkse bluesfestival dat de stad Chicago organiseert. Sinds vijf decennia stelt het Franse agentschap Jazz Me Blue (eerst vader Didier, nu zoonlief Guillaume) een package van artiesten samen, voor een Europese tour die jaarlijks eind november plaatsvindt onder de noemer 'Chicago Blues Festival'. Met Guillaume zijn er al eens mindere jaren geweest, waarbij geen enkele artiest uit Chicago kwam. Maar dit jaar zat het weer snor. Het package bestond uit Lil' Ed & The Blues Imperials, aangevuld met toetsenman Ken Saydak en zangeres Peaches Staten. En voor de volledigheid geven we mee dat The Blues Imperials twee bassisten hebben: James 'Pookie' Young, de halfbroer van Ed die om God weet welke reden nooit meekomt naar Europa, en Mike Scharf die Pookie tijdens Europese tournees vervangt. Scharf is een veteraan van de Chicago-scene, een freelancer die zijn diensten in het verleden ook al verleende aan o.a. Lefty Dizz, Sam Lay, Son Seals, Pinetop Perkins, Hubert Sumlin, Studebaker John & The Hawks, Rockin' Johnny, Mississippi Heat en John Primer. Op 28 en 29 november streek het collectief neer in de Ruiseleedse bluestempel. Wij waren er op maandag 29 november wel gemondmaskerd maar gelukkig niet gloeiend bij.

Laat ons beginnen met het schoonste moment van de avond. Geen kat heeft het gehoord. Of toch niet veel katten. Noch luizen in hun pels, noch mensen. Niemand heeft het gehoord, of toch alleszins niet begrepen. Toen aan het einde van de tweede set Peaches Staten zich bij Lil' Ed & The Blues Imperials voegde voor de finale, vroeg Ed op een bepaald moment: “Zeg, hoe heet deze plaats eigenlijk? The Water Hole?” Nu moet u weten dat The Water Hole – en geloof ons, we kennen die tent als onze broekzak – de meest gitzwarte plek in Chicago is. Een kroeg met een armtierig interieur en een achterafzaaltje, een soort barak eigenlijk, waar blues wordt gespeeld. Voor en door zwarte mensen. Als u geluk heeft, soms wel, soms niet, kun je er voor een dollar of vijf je buikje rond eten. Colard greens (een soort groente die lijkt op boerenkool) met spekblokjes. En soms krijg je er rib tips bij. Hier eten we ribbetjes, maar de uiteinden, de rib tips, zijn er van afgehakt omdat ze teveel vet en heerlijk smakende rotzakkerij bevatten. Maar in Amerika kan de minder gegoede bevolking zich enkel de rib tips veroorloven. In The Water Hole wordt er vaak gejamd en hoe later op de avond, hoe schoner het volk. Amateurs beginnen de avond, maar in de wee wee hours struint Willie Buck er binnen. En dan staat Bob Stroger er opeens te bassen, in gezelschap van leden van Eddie Taylors familie. The Water Hole is een ruige juke joint in de grimmige West Side van Chicago. De sfeer is er steeds uitbundig. “No, no, this is the Banana Peel”, antwoordt een onwetend rund op de vraag van Lil' Ed, waarop hij repliceert: “No, no, here is a Water Hole thing going on!” Dat een artiest als Lil' Ed deze Ruiseleedse juke joint vergelijkt met The Water Hole, is waarschijnlijk het mooiste compliment dat de Banana Peel ooit heeft gekregen. Maar zoals gezegd, niemand heeft het begrepen.

Ook deze editie van het 'Chicago Blues Festival' verliep volgens het gekende stramien: een vaste band die alle 'sterren' begeleidt, een hoofdact die het leeuwendeel opeist en enkele gasten die in beide sets twee à drie nummers brengen. Eén van die gasten maakte trouwens deel uit van de vaste band: pianist-zanger Ken Saydak. Van hem onthielden we de fraaie shuffle 'Save A Doctor' en een vlotte instrumental waarmee hem goedkeurende blikken van gitarist Mike Garrett en drummer Kelly Littleton ten deel vielen. En nu we die twee toch noemen, laat ons van-de-hak-op-de-tak-gewijs even aanstippen hoe trefzeker Garrett is. Veel gitaristen spelen met een zekere souplesse maar bij Garrett is elk akkoord een vastberaden houdgreep die hij wellicht duizenden keren heeft gehanteerd en die hem, het kan niet anders, millimeters dikke eeltplekken op alle linkerhandvingers heeft bezorgd. En Littleton lijkt stilistisch wel de blanke versie van Willie 'The Touch' Hayes, die hij, zonder de minste twijfel, helemaal heeft opgezogen. In de tweede set speelde Saydak een fraaie versie van 'Help Me' en onze buurman van vanavond fluisterde ons toe dat Ken op de Hammond hem enorm deed denken aan Booker T. En ja hoor, als we er begonnen op te letten, dan hoorden we ook de lichtvoetigheid van, bijvoorbeeld, 'Green Onions'.

De tweede gast was zangeres Peaches Staten. Na een brave shuffle omgordde ze haar washboard. Zelf noemde ze het de 'frottoir'. Okay, dat begrijpen we. Dat komt van het Franse werkwoord 'frotter'. Dat intrigeerde ons en we vroegen ons af of het werkwoord 'trotter' ook zou bestaan, maar dit geheel terzijde. Enfin, als iemand een washboard hanteert, dan weten we het wel. Dan krijgen we iets à la cajun of zydeco. En het plaatje klopt, want Peaches komt oorspronkelijk uit Louisiana (al is ze sinds jaar en dag woon- en werkzaam in Chicago). En zydeco, gespeeld door een rasechte Chicagoband, dat geeft vuurwerk. 'Hole In The Wall' werd ons deel en Peaches ontpopte zich tot een publiekslieveling. In de tweede set vertederde ze elkeen met een funky song die wijlen Chico Banks voor Mavis Staples heeft geschreven. Peaches heeft ons vanavond verrast. Ze durft nogal eens uitpakken met dooddoeners à la 'The Blues Is Allright' maar deze keer toonde ze de originaliteit waarnaar menige bluesfan driftig op zoek is.

En tot slot willen we het uiteraard nog even over de hopman van vanavond hebben. Lil' Ed, het kleine guitige mannetje met net zoals ome J.B. Hutto de onafscheidelijke – dit moet u uiteraard niet letterlijk nemen – fez op z'n kop. Bij Hutto was die fez trouwens iets onafscheidelijker, want zijn valse haar zat eraan vast. Of erin. Ed is een dagje ouder geworden, maar hij speelt nog steeds verschroeiend slidegitaar. Daar is hij het best in. Vroeger draaide het bij Ed in hoofdzaak rond pretentieloos amusement maar tegenwoordig dwingt hij zijn toehoorders ook tekstueel tot luisteren. Dat was bijvoorbeeld zo in een song waarvan we de titel niet hebben opgepikt, maar wel de oneliner 'I had to start dying before I've learned how to live.' Maar in de snelle swingversie van 'When I Got Drunk' klonk hij zoals in zijn beste vroege dagen. Ed speelde zich vanavond in de kijker door de onconventionele manier waarop hij met een ringplectrum rond zijn wijsvinger de snaren beplukte. Hoogtepunt van de tweede set was een snelle en funky rumbaversie van 'Homework' waarmee Ed het publiek tot ongekende hoogtes ophitste. Bisnummers waren Bill Whiters' 'Summertime' waarin al wie kon zingen (en we hebben het hier enkel over wie zich op het podium bevond) elkaar afwisselde en 'Shake, Rattle & Roll' waarin Peaches Staten haar frottoir weer vurig tormenteerde alvorens hem te overhandigen aan een piepjonge fan die niet zo heel goed besefte wat hem overkwam...

Onze buurman vertelde nog dat hij hier daags voordien ook was. En dat de set van vanavond compleet verschillend was, wat ons duidelijk maakt dat de artiesten blijkbaar geen strakke playlist hebben maar zich lieten leiden door ingevingen van het moment zelf. Het Chicago Blues Festival 2021 liet de Banana Peel – en we bedienen ons maar eens van een cliché – op zijn grondvesten daveren. En dat in duistere coronatijden, met alle beperkingen en maatregelen van dien. Ach weet u, mits rekening te houden met enkele vrij eenvoudige richtlijnen, is er eigenlijk op beperkte schaal toch nog heel veel mogelijk...

Franky Bruneel



reageer op dit artikel

terug naar de index van de concert- en festivalrecensies

  • Naast de concert- en festivalverslagen op deze website is Back To The Roots sinds 1995 het meest complete en veelzijdige tijdschrift voor blues en verwante muziekstijlen. Vijf keer per jaar brengen we u nieuws, achtergrond, interviews, reportages, cd- en dvd-recensies, boeken, de meest complete blueskalender, enz... Nog geen abonnee? Klik hier voor meer info.

    
      foto's:
      ©
Franky Bruneel