|
|
||
|
|
Franky Bruneel terug naar de index van de concert- en festivalrecensies
|
foto's: © Franky Bruneel
|
|
|
||
|
|
Franky Bruneel terug naar de index van de concert- en festivalrecensies
|
foto's: © Franky Bruneel
|
Wie de sympathieke Costa Ricaan Jose
Ramirez niet kent, verwijzen we graag naar 
Jose trapte af met 'Pickin'' van
Albert Collins en zijn gitaristische trefzekerheid
maakte ons meteen duidelijk dat hier ook een master
of the Telecaster stond. Daarna kwam 'I'll Play The
Blues For You', een klassieker van Albert King die
Jose paste als een maatpak van de beste couturier.
Dit was geen platte cover maar de ideale kapstok om
smaakvolle eigen accenten aan op te hangen. En over
accenten gesproken... wat een plezier om drummer
Rick King aan het werk te zien! Als iemand de kunst
van het slaan en zalven verstaat, is hij het wel.
Klokvast, beheerst, meesterlijk en met superstrakke
variaties bouwde hij gitzwarte elementen in zijn
drumspel in. Rick King is een grote. Een hele grote!
Jose speelde ook een ingetogen slowblues waarin hij
het volume gaandeweg verminderde tot hij
uiteindelijk onversterkt speelde. Daarmee kreeg hij
het 160-koppige publiek muisstil. Niemand dacht
eraan een speld te laten vallen, maar indien dat zo
was geweest, hadden we dat zeker gehoord. Er volgden
enkele nummers uit het bekroonde debuutalbum en
daarin toonde de jonge dertiger zich het perfecte
klankbord van 21ste eeuwse blues waarin ook al eens
een vleug soul en funk mag weerklinken. In de
titelsong 'Here I Come' vertelde hij zijn verhaal.
Het verhaal van hoe een Costa Ricaanse tiener
dweepte met Muddy, Lightnin' Hopkins en Jimmy Reed
en bijgevolg niet al te veel vriendinnetjes rond
zijn vinger kon winden. Hij noemde Ray Charles zijn
favoriete blueszanger en etaleerde vervolgens de
meest mature zangpartij van de hele avond.
In de tweede set liet Jose ons
kennismaken met enkele nummers die we straks op zijn
Delmark-album zullen horen. Toetsenman Brant Leeper
schitterde meer dan eens in knappe solo's die bij
het publiek uitermate in de smaak vielen. Halverwege
de set vroeg Jose ons om negen minuten onverdeelde
aandacht. Hij speelde een slowblues waarin hij zijn
ziel tot op het bot ontbolsterde. Dit nummer had
voor hem persoonlijk een zeer grote emotionele
waarde. Het publiek was één en al aandacht, op één
hersenloos specimen na, dat het nodig vond om de
intimiteit te doorbreken met een soort gegrol als
van een krolse kater. Hierdoor brak Jose het nummer
vroegtijdig af. Hij vertelde dat in Costa Rico het
publiek zich doorgaans altijd vrij neerbuigend
opstelt tegenover een band en hoe hij ervan geniet
om in de V.S. en in Europa wél respect te krijgen.
En hij bedankte de 99 % van het publiek die hem
vanavond dat respect ook gaf. Nou! Die kwam even
snoeihard binnen. Maar als een ware professional
werkte Jose het vervolg van de set smaakvol af. Hij
biste met Lucky Petersons 'When My Blood Runs Cold',
waarna het doek viel over een toch wel zeer geslaagd
optreden.